Alle inzendingen over splinter OR balk

de morgenzon wekt de wereld om ons krijgt een lichte glans, een schijn van vrede duidelijk waarneembaar, doch breekbaar als glas dat splinteren zal door alledagsgeluiden en door geen mens ter wereld instand gehouden kan worden…

Balk drinkt een bier met aangeschoten balletjes Rut lult met iedereen er dwars doorheen Staaij (achter Israël), staat vrouweloos alleen Coh kent de cijfers wel, maar geen getalletjes Pech oogt vrij duidelijk, twee ijskristalletjes Bij Verdo is het tandenknarsen en geween Plotseling blijkt Roem een geestig fenomeen Wild spuwt repeterend moslimniemendalletjes…

Bestijg de dageraad die de droom bespringt, het bepaalt tot hoever ik ben uitgereden, en voel dat als verraad, ik weet niet wat ik mis tot aan de laatste hindernis, in een tijdloze rit, waarin de balk te hoog is neergelegd?…

Omdat mijn spaarloon verder is vervallen Gooi ik mijn laatste geld over de balk: Ik eet de hele maand bij Van der Valk En ga een keertje extra naar de wallen. En ben ik daarna blut, dan geeft dat niet: Dan neem ik wel een Frisia krediet.…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

gevraagd om uit Balk te zenden een postkoets met vier paarden luie of zebra's uit de diergaarde voor vrij geleide van balkenende de koets rijdt naar Cuisine-de-Bouche de premier werkt aan z'n flux-de bouche…

Maar de premier weet van de prins geen kwaad Zo komt aan ´t balken vooralsnog geen ende Toch dacht ik dat hij deze steen al kende…

De tolerantie is vèr doorgeslagen. En daar wil Balkenende iets aan doen: Hij breekt een lans voor normen en fatsoen die CDA-ers in het vaandel dragen. Dat koningsdrama binnen zijn partij verbleekt bij de ethiek van dit reveil.…

waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat, het ene verdicht een ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet herschikt zich in de wind het vergrootoog van een aangeboren verdriet, steeds verder, weerkaatst in de microscoop van mijn dyslexie die mijn grootwaarheidszin verplaatst, als ijle splinters…

Het is het nu weten dat verlies fel kan inslaan als een bom die splinters achterlaat in zielen.…

De splinters steken. Voel alle gevoelens tegelijkertijd. Alles wil eruit. Angst voor de volgende omhelzing, eigenlijk ook een verlangen.…

tot ik een randje licht zag verschijnen Jouw splinter klopte pijnlijk geruststellend in mijn hart…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

Elke belangengroep heeft een partij: Bejaarden, vrouwen, dieren, grefo’s, boeren; Dus als u actie voor het kind wilt voeren Kan er nog wel een nieuwe splinter bij. Want in het net door mij genoemde rijtje Past ook nog wel een leuk kinderpartijtje.…

vingertoppen blauwgeplekt oosterse schrijfkramp doet de ronde vadsig schrijven in woord hoesten taal gedrukt op tong gemors gekreukel geschraap tot op het bot naald splinter mij in mijn arm om te overleven in mijn poëzie…

Soms valt het licht er zonder splinters gruzelementen Soms staat het licht weer op poetst zich schoon de aarde van de duivel of het stof van een demon Soms valt het licht samen met een gedicht dat zegt iets van de dichter.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Als deze uiteindelijk doven vervliegend als in een droom waar je mischien in ging geloven Glimmende, kleurrijke kerstballen in duizend splinters uiteengevallen…

Vaar mee in die splinter van tijd Leef nu, bruis heden waar staal klieft, ijs schitterend splijt…

ik kan hem niet inlossen en breek hem als een dunne tak zo eenvoudig is het dus maar zie de splinters zie het hout het leven dat er was de randen ogen zo ongelijk gewond en niet te lijmen gelijk het hart ooit vol van liefde maar het gevoel toch nooit heeft kunnen rijmen…

Veel zand om in ogen te strooien En een balk om “geld” overheen te gooien. Maar het ergste van alle verhalen, Was, dat je ook nog moest betalen. Om u mijn zienswijze te verduidelijken. Zo leer je van kleins af aan, Hoe het er later aan toe zal gaan.…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

gaan stamelen Op een soms zeer laagdrempelige wijs Hij mag dan eeuwig' in de titel dragen Hun Zuiderzeeballade parodie Mist die Enkhuizer feitenmelodie Van boerenwijsheid, antwoorden op vragen: ...Ten noorden van de Sont ruisen de bossen De waard vertrouwt zijn gasten in september De boter bij de vis wordt duur betaald De splinter…

Nachtelijke stilte valt over de oude lege villa hij denkt aan vroeger toen hij nog jong was - aan de kindergeluiden aan kamers vol geluk aan de grote familie die in 1944 verdween in een nacht als deze - aan krakende balken van zijn skelet die de kopers verjaagden vooral denkt hij aan de sloopkogel morgen…

Ik dicht mezelf een versje toe van zinnen die logeren in mijn hoofd en zwaai daarna de woor- den uit straks laten vast wat splinters van de letters los die in het hart van lezers blij- ven steken ik zal hen mijn pincet maar lenen…

het purperen kleed heeft Hij over de zon geworpen de nacht heeft zwarte ogen maar ziet niet Hij draagt een doornenkroon loopt over een balk volkomen in balans Hij sleept de wonden van de wereld, kijkt niet om tot ze flinterdun als vuurvlinders verbranden in de zon ik zie Hem gaan Hij draagt een gouden kroon de Mensenzoon…

ik zoek een wijnkelk of een roemer of zo'n beker uit de mis met een inscriptie en een edelsteen beladen met betekenis ik zoek een huis met zware balken met van die fakkels aan de muur een langgerekte houten tafel waarin gekerfd staat ieder uur tekens van aanwezigheid illusies van gedachtenis…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Je hebt een hart van één nacht ijs, de splinters steken erdoorheen. Je houdt van mij maar kent me niet, je zwaait met waaiers van verdriet - we zijn wel voor elkaar gemaakt, maar jij van glas en ik van steen. -------------------------------- uit: 'Aan de bruid', 2000.…