Alle inzendingen over spoorloos kwijt

Je smeet me om de oren met liefde toonde onbetaalbare genegenheid maar van de ene op de andere dag ben ik je spoorloos kwijt zonder iets te zeggen ben je er stiekem vandoor gegaan na een eindeloos lijkende relatie die jaren heeft bestaan zonder iets te zeggen...…

Weet jij hoélang hij je kwijt is, en ook jou niet vinden kan? Daarom raad ik je bij dezen: Zoek die engel, die engelsman...…

hij zoekt zijn bril maar ziet hem nergens zonder zijn bril…

De Amsterdamse metro heeft vierhonderd bestuurders op de loonlijst. Maar in feite zijn daarvan honderd nu al jaren pleite - hetgeen ook de directie zeer verwondert. Het is in Mokum bovengronds te merken hoe ondergronds daar de bestuurders werken.…

Je ging met slepende zolen, wadend door moerassluiers. Een schim van vervlogen weelde word ik. De deurklink knarst in de buikholte, waar de vleermuizen in hun winterslaap hangen. Vroeger voelde ik ze fladderen. Je twijfelt aan het eerste kruispunt tussen vloek en groet. 'Genoeg' is het inwendig bevel, mantra die ik herhaal tot mijn wangen…

het huis van onze liefde dat hier ooit heeft gestaan is spoorloos verdwenen de liefde is gegaan gegaan waar heen zal niemand weten misschien opgelost in de nacht of gestolen door een ander terwijl ik hier op je heb gewacht…

wanneer men in neerliggend gras enkel spoorloos weervindt dan is ze aangedaan weggegaan van zogenaamde betrokkenheid…

Wie zijn tv-programma ‘SPOORLOOS’ noemt - Een titel die hij nu wel zal vervloeken - Is bezig om de goden te verzoeken, Hij is een keer tot spoorloos zijn gedoemd. In mijn Latijn, al is ook dat niet best: Derk Bolt weet nu dat nomen omen est.…

Menselijk bestaan zal eens spoorloos verdwijnen; deuken in water…

kaartverkoop gestopt optreden is afgelast  pianist spoorloos…

Vandaag op de honderdste dag het elfde uur dat je mij verliet om een patatje zonder te halen bij Snack Vander Laan denk ik aan jou en huiver Hoewel aangegeven als vermist vond men geen spoor van jou zelfs geen deeltjes DNA terug Uit het buurtonderzoek bleek dat je verdween onderweg Nu om kwart voor twaalf zou ik als jij willen gaan opgaan…

Ze liep vaak door het bos Door dorre lanen Met triestheid in haar ziel Waar ook haar hartstocht sliep Geen ruimte was voor tranen En dacht aan eigen leven Waarin geen vogel voor haar zong Die zij kon horen geen warmte haar omringde of om haar werd gegeven en zij ook niemand kon bekoren Tot op een dag een kar zijn sporen trok Met…

zal ik onder onrust blijven liggen of weggaan van dit pleintje wat me niet doenbaar lijkt met een kapot kompas en een gescheurde kaart met ergens in een achterzak een flard herinnering waarvan ik hoegenaamd de plaats of tijd niet kan zien en dus beginnen stappen, ergens naartoe, dichtbij, nee, zeker niet te ver, de volgende boom,…

Een spoorwegman in Rhenen Is niet op zijn werk verschenen Men maakt thans gewag Van buitensporig gedrag Waarna hij spoorslags is verdwenen…

ergens ben ik mijzelf uit het oog verloren en leef nu zonder spiegelbeeld zonder voetafdruk in het natte zand op de rand van het bestaan herken nog slechts mijn naam en vaag nog het gezicht dat toen het werd belicht er was en nog niet wist vandaag te zijn vermist…

De leraar zegt: waar zijn mijn jongens, damn! Ze zitten zeker weer eens flink te blowen Of swaffelend elkaar hun pik te showen Maar nee, de spijbelaars zijn in de tram Daar tracht men hen die naar ontsporing neigen Weer braaf en keurig op één lijn te krijgen…

de laatste trein heb ik genomen met bestemming "onbekend" zonder machinist en met lege wagons alleen ik ik alleen spoorloos…

We moeten allemaal naar Jan gaan zoeken Want niemand schijnt te weten waar ie is Ik hou het maar op de gevangenis De Fiod vond iets slordigs in zijn boeken Gelukkig is Monique vol goede moed Ze zei ons heel beslist: 't Komt vastgoed.' --------- AMSTERDAM - Monique des Bouvrie heeft geen idee waar haar echtgenoot Jan…

het spoor loos zocht ik de bron de wortels van mijn bestaan die plakkerig als stroop bleken te kleven langs het zwarte git van wegen die mijn vader baande zijn vruchten rijpten negen in getal in het vrouwelijk schoon waarlangs ruiende drift zijn potlood sleep als strepen van krijt op zwarte wegen diep gekerfde pijnen uit tranen van…

Ik wil je kwijt, uit mijn hoofd, uit mijn gedachten, uit mijn dromen, en slapeloze nachten...…

Zie ik andere mensen om me heen, die gelukkig zijn en niet alleen. Dan denk ik weer aan hoe het was, samen stampend in die grote plas. Of samen genietend van een ijsje, ik mis je zo mijn kleine meisje. Je kleine handje in de mijne samen kijkend naar de treinen. Lekker op pad met z'n twee in een eerste klas coupé. Lekker lang genieten in…

ik zal altijd van je houden, en ik wil je nooit meer kwijt.…

enig verweer Blijkbaar kan dat echt wel ik ervaar het iedere keer Nog nooit zo'n heftig gevoel voor iemand, als ik nu ervaar Maar zonder genoeg respons helaas, helaas, maar waar Na herhaaldelijke decepties geef ik de moed nu maar op En dwing ik mezelf nu maar tot een definitieve stop Mijn gevoelens protesteren en willen je niet kwijt…

Zo kort geleden Zo'n korte tijd Ik kan het nog steeds niet geloven Maar ik ben je echt kwijt Als ik 's ochtends opsta Kom ik uit bed met verdriet Dan wil ik bij jou zijn Maar ik weet, jij bent er niet Nee, je bent er niet meer En je zal er ook nooit meer zijn Nooit meer zal ik in jou ogen kijken En die gedachte doet me pijn Ik denk…

Te vroege lente de bomen en de vogels zijn het noorden kwijt…

Ik ben het kwijt, had het voorhanden ben het zoeken zat, leg het aan banden. Zoek naar geloof wat er gisteren nog was. Ben het kwijt maar geloof me als ik zeg, ik geloof in mezelf, dat is niet verloren. Ik geloof in m’n eigen al ben ik eigengereid Ik ben het geloof in mezelf in elk geval niet kwijt.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

Eerst is er ‘onwetendheid’ dan is er het ‘weten’ maar na de ‘alwetendheid’ komt stilaan het ‘vergeten’. Wanneer ook ‘t niet meer weten in de vergetelheid is verdwenen weten we, dat waar ooit onwetendheid bestond alles nu vergeten is.…

Wanneer raakte ik je kwijt kwam er stilte diep in mij de trein van het bestaan raast steeds sneller voort. Heeft geen oog waarom ik jou voorgoed verloor elk station wordt aangedaan steeds blijft hij even staan. Dan zoek ik naar sporen van een weg waar ik vrij zal zijn van de oude pijn die mijn ziel zo heeft verwond.…

gezwicht voor niets een zeggend gedicht alleen woorden zeggen iets en die komen er te zijner tijd ik moest dit even, kwijt.....…