Alle inzendingen over sporen in schemering

ze weende want ze kreeg een kamer en vier hoeken waarin ze zich kon opsluiten zelfs toen het helemaal over was voor zijn voeten schreeuwde zij om traagheid en het naakte van de slakken die de zonde lieten neervallen en verkleurden tot purperrood ------------------------------------- illustratie: Beeldentuin Dehullu 2008…

Sliertend en slijmerig waart er nog immer een schijn van sporen in schaduw en schemer, in helix van genen onder microscoop schuilt de kracht van bewijs zonder eenmaal muteren. 2016…

Laatst liep ik over het strand Ik heb wat rond gekeken Toen ik ertoe kwam Deze kruising over te steken. Toen realiseerde ik mij plots dat ik water zag branden, Want hoe krijg je dit voor elkaar Met enkel autobanden.…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

ze gaan reeds groen ademhalen terwijl de winter doorgaat hen met kristallen te behangen als een spoor van licht zonder vlammen die spinragt in schemerende nachten om dromen te verhelderen waar lente met helle kleuren de natuur verwarmen…

Het was vroeg en bladstil in het schemerende bos, ik was er alleen en volgde het spoor. Het sneeuwde licht, niets dan witte zachtheid om mij heen. De bevroren aarde protesteerde krakend, leek, overal waar ik liep om antwoord te vragen, maar de in nevel gehulde bomen zwegen en zuchtten diep.…

ze is heengegaan...mijn liefste, haar ziel huist nu tussen wolken. mijn hart huilt en treurt. het afscheid te laat... het was gebeurd. heel regelmatig staar ik naar de hemel, zie dan al die schapenwolkjes zweven en plots, zo nu en dan, zie ik haar gezicht verschijnen. ze glimlacht en pinkt een traan. ik roep en zwaai naar haar, maar een…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

in het woud van zoete dromen groeien buigzame bomen groene kruinen wuiven schaduwen waar de zon de bodem te vurig raakt jaarringen genieten er de taaiheid van een gewortelde kracht vogels knappen er een uiltje rond de schemer, in de nacht er klinkt een heilzaam lied in de sporen van de wind daar, waar de weelderigheid het leven zijn…

Aan weerszij grauwe muren, een schemering Hangt boven de stad en gestaag verstrijken De uren. Een stilte heerst alom en mensen lijken Als dingen doofstom. Hun zintuigen zijn verdoofd en gedachten Slokken hen op. Het beloofde land is een illusie voor Iedereen... Terwijl hun sporen vervagen tussen het Kille steen.…

De dag is voorbij en ik begeef mij, in het niemandsland van de schemering. Ik staar, naar buiten. Zuchtend blaas ik met mijn adem het stof weg voor mij. Ik ben de wind en geef richting aan de wolken en ze drijven voorbij. Ze drijven voorbij en weldra komt het duister zodat de dag wordt verscholen zodra ik mijn ogen sluit.…

Ik zie steeds hetzelfde droombeeld donker en nooit compleet twee lichamen, verstrengeld fluwelen adem streelt je warme huid een matte glans verraadt het beetje licht dat van duister schemering maakt…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…

Stil in de kamer bij de koude haard langzaam donkert het om mij heen De avond die lange schaduwen baart Moeizaam priem ik er nog doorheen Ik wil de dag nog niet verlaten De warme zon de vrolijke vreugd De drukte het gepraat op de straten Het lawaai van de uitbundige jeugd Toch wint het donker van het licht Het komt op zijn vastgestelde…

een glanzende schemering is wat je omringt ook al kijk je door de ogen het is alsof je van binnen zingt en kontakt slechts is om te gedogen vragen om te dagen zal verder gaan dan zien door glazen of openen van je mond het zal je niet verbazen als ik in stilte zeg jouw bloemen staan voor mij in onzichtbare vazen wellicht schouw…

laat mij je vinden tussen dag en nacht tast met mij de schemer af raak mij aan er is geen groter wonder dan de zachtheid van je bestaan…

Overal loop ik haar tegen 't lijf stalking Mathilde noem ik haar Toen ik haar de deur uitwerkte mepte ze op m'n kop met 'n kandelaar Op 't buro vroeg men naar de waarde hoewel 'n echte Blokker, geen cent Uw hoofd ook niet, zei men ongevraagd achter een krant grinnikte een agent De dokter stuurde me op vakantie hotel met tralies die Mathilde…

Door het schemer van ons verlangen loopt een onzichtbare grens Wat wij voor elkaar voelen gun ik ieder mens Het vermogen zo intens lief te hebben dat kan niet iedereen Het komt vanuit de ziel en ik herkende jou meteen......…

de zon is verdwenen de zee siste kwaad achter de horizon beschaamd trok zij haar rode hoofd terug wraak is zoet weerkaatsend heeft zij de golven opgelicht…

December komt en kort alvast de dagen tot enkele uren schrale zon gedurende de dag. Door 't donker loop ik van de prille morgen; ik keer terug bij 't donker van de nacht. De tussenuren slijt ik in het kunstlicht van kantoren. Mij deert het niet, ik weet als nooit tevoren: ik koester deze donkere dagen. Het daglicht kan mij nauwelijks nog…

Als schemer dagen kleurt vecht dan tot nieuwe hoop weer zal gaan gloren. Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

Gedachten verdwalen in de schemer van haar denken alleen het verleden is helder. Heden gaat aan haar voorbij slechts een enkel moment is er nog wat herinnering. Neem haar teder in mijn armen zoek herkenning, haar ogen zien alleen maar een vreemde.…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

ramen worden zwart de ruiten ondoorzichtig het dichtgaan van een deur klinkt niet meer zo voorzichtig want sluiten gaat op slot waar net de zon nog warmte scheen waait nu een kille wind de steen voelt koud alsof het huis van niemand houdt drukte die gezellig stapte in geroezemoes lost op in haast, de laatste hakken echoën geluid de…

bomen staren in de mist huilen druppels op de straten het geluid vermindert zicht stilte voelt verlaten gevangen in het grijs dat kilte is gaan dragen omklemmend soms met ijs als de vorst is aangeslagen takken wijzen troosteloos verloren naar de hemel aarde lijkt wel bodemloos in licht dat uren schemert stappen dempen in het gaan…

Door zijn heldhaftig, militair gedrag, wist hij de Willems-Orde te verdienen. Dus hij ontkent gebruik van cocaïne, omdat je in het leger dat niet mag. Je ziet hem denken, als hij wordt geschorst: “Ik wou dat ik géén haar had op m’n borst.”…

Van je bed, trein en boterham, alles zit vast. Wat zijn we anders dan een specht in de bast. Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat…

had ik maar één taal op sporen dat wasemt over de zilveren zee die geen vragen stelt in vergaarde schemer op tranen van lang gelee dat ik jou kan ademen met het vinden van waarheid om de dingen zwart op wit te hebben wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart" zo diep, kalm en helder zicht en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven…