Alle inzendingen over sprankelende OR bron OR Johanna

Ik kijk in jouw donkere ogen zie daarin die gouden glans jouw ogen zijn om in te verdrinken ze brengen mij helemaal uit balans Je weet mijn gevoel te raken met eerlijkheid en een zachte hand je durft lief mijn hart te aaien jouw aanraking zet mij in brand Je hebt me weten te vangen je bent het baken dat ik direct herken bij jou zijn mij…

waar op de trede van de trap, en op het scherpst van elke snede, onder het wenken van de rede en tijdens het blind voorbijgaan van haar snelle stap, een tweede jongedame, zich herhalend, walging wekt, de eerste snollig en ontevreden weerzin en wellust als een stedelijk drab met het allerbotste van haar mes, tevreden, voortbrengt, grijnzend…

Jouw prachtige naam wordt zacht gefluisterd zo blijf je altijd bij me als mijn hart goed luistert Af en toe kan ik je voelen door de stralen van de zon jouw nabijheid beurt me op als een klaterende bron De spiegeling in het water tovert soms jouw gezicht uren kan ik blijven kijken mijn blik op de golven gericht ´s Nachts sluit ik…

toegeëigend, die van de vogels waren eens in het begin, was het water van de vissen ook daar grepen we in, en zonder compromissen de bomen in het bos, we hebben ze vermoord het evenwicht van groen en blauw, gaandeweg verstoord op alles wat ons te pas komt, leggen we beslag en niemand vraagt, wat wel of wat niet mag soms zwijgt de mens, en zoekt de bron…

Tussen rotsen en een dal verstopt zich een Bron, Die in een schuimende sjaal aangekleed is. Zoals een lief hondenjong is zij vrolijk, zij stroomt Via geheimzinnige bergkloven in hun duisternis. Lang geleden heeft zij haar begin verlaten En de mist overschaduwt het eind.…

Als een mug Vlieg ik om je heen Jou nooit met rust latend Ik wil jou nooit kwijt Jij bent de bron van mijn leven Verlaat mij nooit Zoemend zweef ik om je heen Maar jij moet mij niet Jij slaat mij dood…

ingesmeerd met was een ademend vlies je bent ingesponnen met ijzerdraad daarrond stolt een mal in een kist een mantel van gips en zand die in gave brokken uiteenvalt tot je in de ronde oven past in een kuil van waterdicht beton weeg en smelt ik jou een kraan op rupsbanden mikt de haken in de ogen en tilt de kroes uit de oven het kokend brons…

en nog steeds begreep ik niet wat zij bedoelde zoals zij het water keerde liep de zee recht omhoog vielen torens deinden paarse stranden keerde zij het binnenste naar buiten aan een koord trok zij hun oevers om mij heen en opeens was daar die bron het allerdiepste vinden heel even maar zo eenvoudig glinsterend in mijn eigen…

Met een hart van brons luiden klokken om ter schoonst alle weer en wind…

wat nu nog doolhof is voert naar ik vurig hoop tenslotte naar jouw bron want alles wat nog buitenkant of overwonnen slechts bevochten meeslepend of mislukt als tweede huid nog bij je hoort ja, dat zou je dan achterlaten om weer te keren naar je dromen de passies van weleer toen je nog jong was en zo onervaren weer naar die bron waaruit…

Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

Nog voor ik het kan spellen stromen mijn woorden op papier in een opwelling van soms zo maar even zoals een melodie die de tonen op de gevoelige snaar doen beven zo volg ik mijn bron de rest is mij om ’t even omdat ik de poezie min mijn hele hart klopt er in…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

Daalt er uit de lege hemel een vleugelloze engel af die geen engel was of is of als gevallen hemelinge het verval niet meester is zakt er neerwaarts uit de lucht een laken met alle dieren van de aarde onrein gelijk de engelengedachten en klinkt er met een zucht te midden van de engelengeslachten dan een stem die slachten aanbeveelt en eten…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf Statig rennen door de gebrande straten Vluchten voor de pijn van geschiedschrijving als Tekens van Holland.…

Mijn lief, waarom droom je nog van de Madonna die ik niet wil zijn? Waarom sta je voor het raam met je rug naar de vrouw die voor je zorgen wil? Zie je in de diepte van de stad, auto in, auto uit alleen maar kortsluiting terwijl je een vrouw wilt die daar boven staat, vies van gedoe op een achterbank? Waarom droom je ervan te ontsnappen…

ik sta daar waar vele voetstappen liggen van hen met bevrijdingsbloemen in mijn hand kijk ik of ik haar zie tussen alle mensen die hier vandaag zijn samengestroomd Jo’s rode haren wapperend in de wind een trotse rechten studente die zich had aangesloten bij het verzet liep hier vijfenzeventig jaar geleden haar laatste stappen zal…

Jij bent mooi in jouw zijn Zeer krachtig in jouw doen De paden die jij treedt Zijn de wegen die 'k wil gaan Eén met het water en Heel erg sterk in de stroom Jouw prachtige boezem Knipogend naar het hemels blauw Jouw lijf doet dat van mij Stapsgewijs ontvlammen Contouren en lijnen Die vallen samen. Worden één Mijn handen verlangen…

Neevlen dekken nog het veld, Maar des leeuwriks stijgen meldt Weer een nieuwe dag en zingt, Dat het licht de nacht verdringt. Musjes in hun asgrauw pak, Krieuwen slaaprig op het dak; Vrolijk laat de wakkre haan In de schuur zijn wekker gaan. Allengs blauwer wordt de lucht, Als de nacht naar 't Westen vlucht; Op de kerkspits vlamt een…

Ze zijn net door God geschilderd de verf nog nat nog sprankelend van kleur. Zo fris zo vol van tijd nog zonder haast rennen en springen ze hun dagen in vliegen hun ouders onbevangen om de nek. Hun kwetsbaarheid gedachteloos uitgespreid op het gras van hun jeugd.…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

wild en krachtig stormde ’t machtig woeste water naar omlaag kolkend, klotsend beukend, botsend schuimend op de keienlaag stuwend, sleurend zwart verkleurend in een helse razernij oorverdovend niets belovend lokte ’t woeste water mij tergend glad ’t zwoegend pad naar de oorsprong van de bron zwetend, vloekend doelloos zoekend…

Ik zag een bron haar schoonheid tonen zo dikwijls als ik er bleef staan en stil zag ik haar waterstromen uit diepe gronden opwaarts gaan. Ik zag een bron haar schoonheid tonen in wat een liefd'rijk harte biedt, aan zegeningen die er wonen en offers die een enk'ling ziet.…

In mij is een warme bron het borrelt en het bruist 't Is mijn ouderlijk huis waar dit begon In mij is een heerlijk licht het werd in mijn jeugd ontstoken Er was geen rijkdom maar warmte op mijn ziel gericht In mij zijn klaterende beken de oorsprong ligt bij mijn zorgende ouders Zij zijn mijn rots in de branding gebleken In…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

Prachtige vrouw, je ogen zijn donker. ´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

verborgen ergens hogerop ligt de bron water vult een greppel 't is niet meer toch, een dam kan de stroom niet stoppen stil stijgend tot die overloopt het gaat verder greppel, sloot, beek, rivier en weer even onzichtbaar als het begon, eindigend in zee of.. is dat de bron?…

God is de Bron van al het goede Hij houdt de wereld nog in stand En blijft steeds met ons verwant Wij zijn veilig onder Zijn hoede.…