Alle inzendingen over stemmen uit de verte

Stemmen klinken in mijn hoofd, stemmen klinken in de klas, stemmen moeten we wederom, omdat men het weer eens niet eens was.…

Stemmen waar we van hielden en koesterden als een ideaal, van hen die nu dood zijn, en van die ander zonder wie wij verder leven. Soms als we dromen spreken zij tot ons, soms hoort de geest hen, verzonken in diepe gedachten.…

het was tijdens het Gouden Uur aan wolkenrand en verte brandend met geest en ziel van vuur en de tijd stond erbij net zo achteloos als dat toevallig paard in de wei hier werd nog een laatste woord gezegd ligt waarheid aan de zijkant van het midden is het hoofd te rusten gelegd hoeveel stemmen zijn er te gaan om stilte te breken voor…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

Het kleine lichtpuntje in de verte komt naderbij. Zou het toch eindelijk waar zijn, dat mijn bloedend hart stelpt zonder pijn. Heb ik een remedie gevonden? Met pleisters van mijn hart heb ik de wonden dichtgeschroeid. Zal de wonde nog open gaan, dat is de vraag.…

Ze blijft waar ze niets meer verandert en haar stem verliest wachten op momenten met stemmen die blijven spreken als de storm die elke waanzin tot een gebed van haar weggegooide liefde maakt…

en indrukwekkende gebaren gedragen zag er zijn manipulaties lichte malversaties waarbij een oogje dichtgeknepen is geniepige chantage die alles van de hun waarheid wist ja ik hoorde stemmen maar kon niet aan ze wennen…

Bléhh, al die stemmen in mijn kop, kappuh nou, rot allebei een eind op !!! Laat me nou allebei eens met rust, dan ben ik me misschien ooit nog bewust dat het niet goed is wat ik doe en ik absoluut niet lijk op die dikke vette koe…

Om van te leren een dag in mistige lanen, met omhaal verzonnen regeren Geenzins begrepen de letterdwang op de steen geschreven "sta op, schavuiten" Stem lijst één!…

huilt een kind de stemmen hebben over me besloten er zal voor mij geen tweede zijn als jij ze stappen mompelend in hun boten en zeilen aan de maan voorbij…

Ze wonen daar, ja daar, die stemmen achter het behang hun ogen spiedend door de kieren zeker niet om je te plezieren integendeel, ze maken je ontzettend bang Ze loeren zo, net nu jij hun fluisterstemmen niet meer hoort ze hebben nochtans wel hun best gedaan radeloos, toen keek jij mij zo zielig aan ik troostte je en mijn leven dat ging voort…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent. En dat dan de stem van mijn zoon mij roept met de stem van mij met de stem waarom ik roep. --------…

Stemmen in mijn hoofd - ze doen maar één ding: mij tegenspreken. 'We spreken jou helemaal niet tegen!' Ik wandel. 'Je wandelt helemaal niet! Je staat zoals gewoonlijk stil.' Ik denk aan iemand. 'Je denkt helemaal niet aan iemand! Je denkt nooit aan iemand.' Ik sta stil. 'Nu wandel je. Nu heb je blijkbaar opeens haast!…

In mijn hoofd stemmen, die mij antwoord geven, waarbij de indruk bestaat, dat er iemand achter zit en zo de werkelijkheid maakt. Maar het is geen werkelijkheid, slechts wenselijk denken. De stemmen lijken echt en scheppen een verwachting, die niet zo waar is als je denkt.…

er gaan stemmen op die roepen dat men stemmen moet als klinkers luider dan luid stemmen zichzelf de kamer uit ik vang ze niet meer op er loopt één stem voorbij die niet weet waarvoor vooral waarom: niets geld wordt weggesluist in en buiten Europa en langzaam sterft het land…

Dacht dat jouw stem klonk in stilte van mijn heimwee toen ik voelde dat ik wegzonk in toevalligheden dacht dat ik bekoring voelde in opnieuw beginnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd met gevoelens in alles vergeven dacht dat je mijn stem hoorde.…

Stemmen hoor je, Zeg je tegen mij Die jou vertellen Wat je moet doen, Dingen die je Helemaal niet wilt - Brein geprogrammeerd Vanuit de ruimte Dankzij de chip Die volgens jou Onomstotelijk, Onweerlegbaar, Ingebouwd is in je hoofd - Ik neem je serieus, Ik ben je dokter en Jij een mens als ik Ga samen met je Naar 't…

ik hoor stemmen ze lopen buiten onder een paraplu ze praten over boodschappen en over het weer ze vliegen naar boven langs de ramen die gesloten zijn en zo gaan ze steeds hoger en hoger de donkere lucht in langs de scherven van licht van de lantarenpalen en ergens vol heimwee zijn de stemmen naar de zalige zomer…

Hoe kan ik nu wel werken, als de stemmen me altijd beperken. Ze schreeuwen, gillen en zeggen altijd allemaal lelijke dingen. Dan wil ik naar buiten roepen 'kijk uit, ze komen je halen'. Jij bent schuldig aan al je falen.…

God, wat baal ik dat ik je niet verder kennen kon. Nu praat ik in gesprekken, die ik in mijn hoofd verzon, en lach ik om grappen die je maakte, maar niet echt, want jouw gevoel voor humor die was gewoon erg slecht. Nog leef je zo nu en dan op, in mijn gedacht, en blijk ìk 't te zijn, om wie men 't hardste lacht…

ik ga stemmen ben zo moe aan wie vertrouw ik mijn stemmetje toe welke heren doen wat ik verwacht ach het is toch zo’n gedoe wie doet toch wat ik voor ons allen als het beste had gedacht allen in Europa beloven mij te verwennen maar leer mij die slimmeriken kennen ze schuiven het meeste echt wel naar zichzelf toe weet je hoe ik…

in deze nacht raast de storm onzichtbaar langs de heldere hemel de maan zilvert de bomen bulderen met hun hoge kronen een antwoord ik ben in een wereld vol muziek hoog boven mijn hoofd trekt een ver vliegtuig een streep over de maan naar een oneindige bestemming straks ben ik bij jou en samen dromen we in onze warmte over verre…

ik voelde energie uit je ogen stralen ervaarde warmte door een liefdevol inhalen je heerlijke lach was als groen gras op een koele wellness tijdens een hete dag muziek was er niet in een weldadige stilte die lommer zonder woorden voor zich deed spreken wij hebben tijd stilgezet door op te gaan in elkaar de verte heeft een klok…

de verre horizon gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat we waren is een waardevolle…

voor een kind is de horizon onbereikbaar gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat…

Soms zie ik in de verte het geluk dat op mij wacht Het pad er naartoe is nog lang ik had niet anders verwacht Het leven is niet makkelijk Gevuld met harde lessen Het gaat met vallen en opstaan je kunt de boel niet flessen maar zolang ik in de verte dat lichtpuntje blijf zien kan ik niet verdwalen en houd ik moed bovendien Ik wijk niet…

ik kijk je aan en zwijg doffe ogen schouwen langs mij heen jij ziet de verte ik geen…

brengt alles dichterbij duidelijk en klaar maar met ontspanning kom ik daar het geeft ruimte in mijn overvolle geest niets benoemen en gaan waar ik nooit ben geweest ontdekken wat niet eerder is gezien misschien een weten dat wij al eeuwen zijn vergeten of is het toch ontsnappen uit de hectische gedachten die het leven genereert de verte…

Een hek een wolk verte En overal ben jij…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…