Alle inzendingen over steunend

Haat houdt zich steeds op in nauwe holtes, kruipt voort, steunend, wringend, zoekt almaar.…

wringen in bochten duistere krochten tierelantijnend soms wegkwijnend kreunend, steunend een brevet naar onvermogen woordenbrij, onvertogen neen, da's niks voor mij ik houd het liever simpel…

Pijnlijk ingevreten graven Ongemotiveerd verlaat in Het thema zijnde onervaren In een blok van genegenheid Verstrengeld als eigen pijn Uiteen felle bewoordingen Stromen zij verder toekomst Steunend op wat eens mij was…

Door storm en bij onweer zag ik jouw gezicht zag ik immer het beeld dat bewaard bleef achter mijn netvliezen en wat niet zou worden gewist, maar altijd aanwezig steunend en diep liefdevol vooral vredig, vrede met alles; anderen respecterend, vol respect voor mij.…

Vertrouwen Wat ik jou wil geven Met een heimelijk streven om zomaar van je te roven Zal heel wat beloven Steunend op de schouder Word je langzaam ouder En vertel ik je meer en meer Zonder dat ik me geneer En mijn woord in jouw handen Blijft immer tussen deze wanden Norbert van Eijden…

in vergetelheid leunt de avond tegen de muur, zoals alleen het lege licht gewichtloos is steunend op langdraden, gevangen tussen binnengrenzen van verworpen eilanden in een zee van nacht, van almacht van blinde sterren als gaswolken zolang zij voor regen behoeden…

Deeltjes gevormd tot één grote als woorden uit letters die kleine gedachten vormen tot geniale vindingen in besef van eigen geringe waarden en samen opbouwend steunende pilaren zijn van wat eens de mens ten dienste is. Maar nóóit in eigenwaarde de ander kan missen!…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

langzaam het vertrouwen meten en terugwinnen vervagen moet het tot het ongeloof voorbij is het is als wel mogen varen op prachtig witte zeilen van een komende storm nog niets te hoeven weten licht zijn, het is immers de zon die er weer staat zijn als de vogel steunend op Gods zorg en toeverlaat…

Alsof wij onder grijze wolken steeds meer één worden met hen steunend, klagend tranen storten overlopende van kou gesloten tot één compacte massa. Tot uiteindelijk wij worden uiteengedreven door vlagen wind weer ruimte kunnen bieden aan zon en warme lach.…

Vooral als ik naar haar kijk wanneer zij zo haar hand door haar haar haalt, haar elleboog steunend op haar knie, en zij iets tegen mij zegt. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit de gedichten van Hans Faverey (1933-1990)…

Onwennig pufte hij het ritme mee terwijl zij steunend perste twee zonen zagen 't levenslicht en hun vaders lachende gezicht omdat hij toekomst had gekregen…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

Met open mond en pap in de benen bedreef hij zijn liefde voor allemans schandaal kreunend en steunend, op zijn armen leunend, keek hij omhoog en dacht: "Waar is m'n bed!" maar wilde toch de eerste zijn boven op de Tourmalet!…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer.…

Nergens klinkt een schot blaft een hond beweegt een haas tussen de slapen krommende ochtenden een rug recht het hele huis weer moeizaam steunend in de beugels en ze verplaatst haar nieuwe bank blankt ongeschoren benen vol zonlicht; Alle kinderen zijn op de hond trekt met zijn poten jankt en gromt. ------------------------------…

overeind een spoor van licht op zwarte bodem verandert bruusk in een cirkel van steen op afstand kleurt verbrokkeld licht de vlakken vierkant aan de witte wand oranje, blauw en geel duizenden driehoeken steunend op twee spanten doen me danig duizelen vele verwarde vormen figuren op het fotofeest doen mijn zinnen dansen houden…

Wanneer ik rustig zit te werken, Mijn voorhoofd steunende in de hand, Glijdt somtijds als op vlugge vlerken, Een lichte weerglans langs mijn wand. Dan spring ik op, dan zie ik zweven Voorbij mijn venster langs de stroom Een sneeuwwit zeil, vreemd en verheven, Als een versnelling uit de droom.…

met een rode pijl waarop een waarschuwing voor corona staat geschreven laboratorium, ontwikkeling, voorbereiding en de hoop op een vaccin hoe bitter is ons lot in afwachting; elke dag meer doden en besmette mensen, elke dag strengere regels en meer isolatie, in deze isolatie bidden wij, hopen wij, en steunen elkaar steunend…

Een wijze uil zei hier dat onze taal Gebouwd is uit diverse elementen Een universum vol van associaties Van klanken en gedachten, aberraties Een bolwerk steunend op de fundamenten Van een nooit echt voltooide kathedraal Werd ooit Het Woord geschraagd door klankakkoorden Van 'n soortement wohltemperiert Klavier Bij requiems en oratoria…

een vermoeid hoofd rust op mijn handen de armen steunend op een gammele tafel ik zie naar u allen ja ieder in de virtuele zaal leg ik in mijn blik aan banden u ziet mij vragend aan verwacht iets groots, een meesterdichter dient u voor te gaan in deze schrijversloods mijn mond opent zich langzaam en beheerst, frons de wenkbrauwen…

niet dat zij zich verschuilt voor mij, zij wil er niet zijn zichzelf niet zien in de ander of de spiegel aan de wand ze voelt zich nederig, zo klein steunend op de vloer, haar land zwart spreidt zich over haar vlakke huid, zacht van aard met diffuus licht in slierten rondom ooit is zij tot minder verklaard in waarde; nutteloos en dom…

Geef mij mijn verloren licht terug, dan geef ik jou, die steunende hand in de rug.…

zijn rug De letters op zijn toetsenbord dansten verward en wild en braakten nog wat flarden van onsamenhangende tekens Een zilte traan vertroebelde zijn blik De ziekenzuster zag het lijdzaam aan en ze verdreef met haar zachte handen de nevels uit zijn geest Hij knikte en lachte vol onbegrip, slurpte aan zijn pijp, krabbelde overeind steunend…

Steunende handen onder zijn hoofd ogen die branden verward en verdoofd Verbeten mond heeft Hem gekust voelt nu geen grond en ook geen rust Dienend het beest schijnheilig geweest en vastberaden de Liefde verraden Schuldig branden dertig in getal in zijn handen 't werd zijn val Berouw gekomen 't zilver gegooid zijn leven ontnomen…

verminken als klauwende arenden 't Wordt me een potje Druk, druk, druk Zielige uitvlucht om lam toe te kijken Sensatiebelust wordt haast elk menselijk wezen Theelepeltje empathie en zorgelijk luisterend oor Lieverds, voor dat laatste GA ik hoor Wrok en wrevel net als haat en nijd Energieverspilling en kostbare verloren tijd Lief steunend…

Iedere dag is anders, verandering voert de boventoon, Geen moment kan het blijven, sluipend tot het verdwijnt Cellen verdwijnen, ouderdom spant de kroon, Kreunend en steunend tot het eind. Naarstig wordt naar middelen gezocht, Op zoek naar ontkenning en schijn. Zo aan het leven verknocht, vluchten voor waarheid en pijn.…

De wereld verandert doorgaans niet in haar ondoorgrondelijke wegen op de met kleur aangewezen paden waar de aarde haar aanzien verbleekt, Was het hoogste punt snel betreden naar beneden aan het oog onttrokken steunend een omhooggevallen bomenweg met van die gezette kronkeltenen.…

Overdag schuilend, verborgen, ontheemd zijn de rijen vervreemd van de wens die men had om zich hier te vermeien Marsman gaf Holland de stem mee van water, hoe vreemd en ontheemd klinkt een halve eeuw later de stem van de wind over steppen, woestijnen en over de bergen steunend en zwijgend onneembaar de rots van 'n onwrikbaar…

raak de spaken in het wiel niet met vlakke hand ook al lijken ze, op snelheid, de snaren van een harp soms hoort men het ruisen als de wind hen vangt zie naar het draaien van een cirkel met rubber omrand en weet dat ze voorwaarts rechtsom zullen draaien evenwel lijkt het onbegrijpelijk voor het verstand dat de steunende sprieten achterwaarts…