Alle inzendingen over steunend

Veel wormen vanmorgen Iemand met arm steunend in kruk ik los, een verre jogger Zwaan, nek omdraaiend om zich van iets te ontdoen Meerkoetjes Van groot hoefblad de roze hoofdjes De netelige brandnetel weer genesteld en zurige zuring springende knoppen aan takken Geelgroen hing gewillig de wilg De wind blies in mijn gezicht Dichtgevouwen…

gangen van een golvend lichaam bij het geschuur op aarden wanden waardoor ik languit neergestoken lig weet ik wat zuurstof betekent voor geluk overwinterd sta jij liefdevol naast mijn vermoorde onschuld lang geleden al gekrompen toen ze bekeken opgenomen blind met open ogen doorgegeven werd je zit nu lachend bovenop de ladenkast voeten steunend…

't Geweld van de wervelende vlagen Verwoest de weerloze bloemen en plundert de steunende hagen, De blanke meren vertroebelen. Had ik nu een nederige hoeve En kinderen spelende buiten, Om aan de beregende ruiten Gedachtloos gelukkig te toeven.…

Laat het stil worden vanavond nu de lome lucht drukt op mijn hart zoals de dreigende avond toen de dood al naast je zat om je te halen Laat het net zo stil blijven als toen na het steunend ademhalen en de laatste zucht plotselinge rust als van dat ene moment wanneer de weeën stoppen en de bevrijdende geboorte inzet De dood openbaart…

Als kreunende ouden, steunende op hun kruk, Strompelen traag de zware Middagstonden. Hoofdschuddend, zuchtend, droef-eentonig druk, Tonen zij bloot de nooitgenezen wonden, Tekenen rood op schouderen geschonden Door 't eens zo trots getorste levensjuk.…

Paniek schiep kracht om de pedalen Van haar steunend, kreunend ros In moordend tempo rond te malen, Opstuivend zand versluiert bos. Hij liet los waar paden kruisen, Belagers zijn gemeenlijk laf. Zij was gered, doch vrees doet bruisen; Angsten wisselen afschuw af. Haar wereld is aantoonbaar kleiner.…

Of naar diepgang neigen Wachtend op wat ik nu niet weet Terwijl onzekerheid aan die onwetendheid vreet Warmte kan mij doorheen de dag dragen Terwijl gelijktijdig de zon Aan de ziel wil knagen De mens is een dobbelsteen met zes vlakken Wat moet ik werpen Om mijn toekomst te pakken Ik schud aldoor met verwarrende gedachten Maar ook steunende…

zij, Fatuma, daagt de goden uit van achter haar gazen voile om gelijk een dolende pagode steunend op haar houten fluit als bevallige dienende bruid over haar duistere ultieme verlangens te verhalen teneinde de hemelse heerscharen in een aardse verleiding te noden zodat zij, Fatuma, hun zaad in sprekend stof zou baren waar elke willekeurige…

gebrul, gesnik achter mijn ezel steunend, kreunend mijn pardon, dat ik een flinke kou te pakken heb, ah-fijn….…

wat in het klein begonnen was heeft nu een gigantische impact op alle gangbare maatschappelijke structuren de mens is ontheemd al dan niet gedwongen hij is door tal van gigantische volksverhuizingen losgelaten uit zijn steunende omgeving verdwaald van roots en familie ieder op de zelfgekozen paden op reis naar het wonder van…

Daar stond ze, steunende op het slanke been, Zo, dat bevallig zich de heupe rondde, Nu de armen hoog de dartle lokken bonden. Daar stond ze, glanzend-wit als marmersteen, Geheel omsluierd in den korenblonde: Antieke vaas met gouden veile omwonden.…

modestia vestra (de maat die u past) hij vond de tombe bij zijn bakermat en wrong zich steunend door het mangat heen de wieg in die de grote man omvat het diep dat leeg en vol atomen scheen verknocht aan domme machtssymbolen speelt hij met pistolen telt het geld nog maanden kan hij hokken in zijn holen en zich verdichten tot beproefde…

Ik zie jou staan In de stilte Steunend Op de kilte Van het glas Moede ogen En je adem En de druppels Die verbergen Wie je was Je ogen worden leger en ik verlies mijn kind Maar ik kan het glas niet breken want dan stort jouw wereld in... Jou te breken, heeft geen zin.…

Ze lag er wat vuilig Tussen schemer en dageraad Beland op de koude straat Verloren op de grond Toen de hand, rimpelig van oud In de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd…

als ik de ogen sluit en luister naar Bruchs Kol Nidrei een lied dat slechts voor even in de melancholische inborst van de klankkast verblijft raak ik geroerd door haar sublieme techniek en gepassioneerde gedrevenheid op weg naar harmonie tussen emotie en de unieke tenorstem van dit wezen dat woont tussen de hemelse krul en steunend…

naast, ruiken aan de geur van onwetendheid waakzaam ook haar oren negerend het versneld gedreun van haar lijf, op haar hoede schrikkend van een kinderkreun avond na avond, jaar na jaar verbergen als levensdoel woorden, mensen, eten, de waarheid negeren van gevoel innig trots op vertoonde moed haar lief, actief in het verzet zelf steunend…

Gebeeldhouwd uit pure Oosterse jade, even goud en rijkgroen glanzend, als ongelijkbenige driehoekjes, hangen wel duizend stoere kikkers in het rijk opbollend kroos van een Hollandsche boerensloot, steunend op hun vliezen pootjes.…

Werkelijk opmerkelijke stille steunende kracht, afwachtende droevige teruggetrokkenheid, die bitter weinig van ons nietige mensen verwacht en wachtend aan ons venster waakt.…

Krakend, zuchtend, steunend, raakt het oude jaar verloren wanneer men tussen vroeg vuurwerk het eiland gaat verstoren door in duisternis sluw boeltjes te verslepen van erf en graf. Hier verandert ludiek verslepen ten kwade tot brute straf, wordt wraak genomen op wat men nooit vergeven kon.…

Uitnodigende klanken van schalmei Van bügel klarinet trompet klaroen Voor jong pril onervaren, amper groen Elkaar waar ook maar steunend, hij of zij Daar wacht de fotograaf, vooruit, treed aan!…

Mijn zinnen zingen met de wind een eeuwig blijvend zoemgezang mijn armen zwaaiend op die zucht steunend en draaiend in de lucht.…

in haar witte overhemd terwijl ze alsmaar sneller gaat rijden en het gedimde licht brengt haar prachtige figuur in zicht tekent het silhouet van haar naakte lichaam, als een schaduw op een beslagen raam, op de binnenkant van haar hemd haar hoofd hangt achterover van genot kreunend vervoerd lik ik haar harde tepels ze hijgt in mijn haar, steunend…

zijn weg een holle lach schalt over het moeras van menselijkheid in de diepte waar tussen poelen van vervreemding, alles lijkt alsof waar leven en dood in zinloosheid stranden onder het wolkendek dat de blik genadig afschermt van het licht ligt het land van verknechting waar thuisloosheid geborgenheid lijkt de oude man moeizaam steunend…

haar glanzende lippen Achterover gebogen naakt haar slanke lichaam Uitgerekte donkere krullen raken het water Kreunend van genot roept ze mijn koosnaam Zacht streelt hij mijn natte gladde lichaam Onze tongen smaken zout en toch zo zoet Hij brengt me tot ongekende hoogtes Bemint mij alle uren tussen eb en vloed Ze slaakt opgewonden steunende…

Maar het werd wonderzoet Te zien, toen Mei daarin haar armen stak, Ontwakend, oprijzend, zich op het vlak Van hare handen steunend dat gekraak Kwam van de schelpen -- op haar teere kaak, Vochtig van slapen, schoot een zonstraal schuin, Dat het bloed beefde, van den rand van 't duin.…