Alle inzendingen over stoïcijns

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

Wel stoïcijn.…

Jazeker, zeg ik stoïcijns. Seneca is ook zalf. Zalf voor onze ziel.…

Ik staar naar een vreemde die ik niet kan zijn, en zij kijkt stoicijns terug, en wacht tot ik verdwijn.…

nog galmen de klompen op het binnenhof waar kippen rondscharrelen in stoïcijns geduld het ei van de eeuw te leggen en de schrijver verbeten aan de rand van de stinkende sloot bij gebrek aan originaliteit het leven beschrijft zoals het is…

Kijk in een kier van dit Stoicijns hart hoor de sponningen van het hout kraken, ik stop je woorden met de hars in hun oren, met het kracht van hun plenzende spanen, ooit waren wij samen nooit kan de wind in dit zeil dat beamen.…

zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend zoals hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

Overrompeld zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend als hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

Door sloten verdeelde verrigheid, waarheen gedachtengangen vluchten In reine zwaanse taferelen, en schaaps herkauwend stoïcijns In plat, landelijk vervelen. In wind wentelend gepeins.…

Ja stoïcijns marcheren nu ook elders vast soldaten daar waar hun heersers echte vrede hebben logelaten. Bekampen sluipschutters elkaar met bommen en granaten zonder stil te staan bij al dat verdriet van ook nu de nazaten.…

Prostitutie Dankzij zijn kwakje Dat kwam na de daad Zat de hoer door zijn lozing Niet meer op zwart zaad Boerenbedrog Een boer die zijn vee pakt Heel stoïcijns Is steeds te herkennen Aan zijn schaapachtige grijns Grootte Size does matter Maar het ontgaat je Zij zoekt daarom Een ander maatje…

Verdraag elke gesteldheid En wandel zonder bonte smuk Tevreden met pech of geluk Zoals de natuur je vond Er zit een wijsheid in je Die je op je levenspad begeleidt Nu doodbloedend in zijn geloof Richtte de vals betichte filosoof Welke een stoïcijnse leer voorstond Deze woorden tot zijn vrouw De slagaderen kalm opengesneden Zodat niet…

Stoicijnen bereiden hun eten met zout Honden likken hun wonden. Wil je het werkelijk weten?…

De druk van een volgepropte baan kan ik meestal uitstekend aan al wordt er nog zo aan me gesjord, stoïcijns werk ik door aan een volgend rapport ofschoon ik nu wel denk met een troostende lach: Gelukkig heb ik morgen een snipperdag!…

ik veinsde stoïcijnse onverschilligheid voor het strelen met fluweel wist de tegendraadse vleug haar verboden deugd de zoete geur van bloed de vorens donkerrood legden in tekening de ingehouden passie bloot ik was geen slaaf aanbad haar slechts met de oprechtheid van mijn lijf liet haar domineren tot de rollen keerden ik eindelijk…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

zij hebben hem geschud geslagen en afgeranseld met lange stokken de hoogste takken van vruchten ontdaan hij bleef stoïcijns wist dat dit al eeuwen zo werd gedaan spijzigde hen met kruidige olie uit een eerste pers deelde het leven van de inwendige mens had weet van alle geheimen was generaties lang in iedere binnentuin en…

Stoïcijns en onverstoorbaar, kamde zij haar lange haar. In gedachten, niet verveeld, keek zij naar haar spiegelbeeld. Vroeger was zij mooi, maar de jaren brachten menig plooi. Plots voelde zij twee warme lippen, vluchtig in haar nek, lachend draaide zij zich om, laat dat toch, oude gek.…

met een rugzak vol familie loopt zij vastberaden het strand op de hond danst ongedurig om haar heen zand stuift op ze ritst haar jas open en ontdoet zich van haar kleding even bibbert ze kijkt stoïcijns naar golven die dansen als door engelen gedragen loopt ze loodrecht op de zee af eindelijk voelt ze zich verlost en loopt…

ik ween om het zwijgen om de nacht die zijn zwarte slagader toont diep in het lichaam mij verbindt met het meest nabije voel ik nog het kloppen in deze stroom van stoïcijnse duisternis die elke waarde breekt zich wijdvertakt langs wanden van tijd vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…

Ze lijkt stoïcijns, maar Ernst-Jan maakt zich druk, als de dame door haar wordt geslagen. 'Je bedreigt me niet meer,' denkt de kersverse bruid en ze zegt binnensmonds: 'Dat is dat.' Triomfantelijk roept ze: 'Het spel is nu uit!' Hij beaamt het. Z'n koning staat mat.…

Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns op haar muurtje, dat zie ik wanneer ik voor de spiegel mijn tanden poets en de grijze wolf sardonisch naar me grijnst.…

De leeuwenkop blijft stoïcijns, de mijne ook. In de hoek rommelt een actrice met rekwisieten. Haar lispelende mond zegt niets, zij is geen zuster van de karmelieten, hoewel haar ogen bedelen. Armoedige grond moet bemest. Ik sla mijn slag op de gekeerde wang, ontrol de vloer onder de voeten en verlaat het toneel.…

Maar wij hebben even geen geweten en reageren stoicijns. Een kinderlijf, gehuld in lompen, voor drie eurocent per uur, dat langzaam in vergetelheid verschrompelt. Een kinderleven is niet duur.…

Vijf haiku’s n.a.v. een reis door het lijf: (voorhoofd) oude indiaan rookt op de hoogste springplank stoïcijns een pijp (aangezicht) regenbooggezicht witte wolken in mijn keel een vlieg in barnsteen (huid) een Bambi beeldje dat roze of blauw verkleurt als het weer omslaat (hart) in een kleine tent doek van tabaksbladeren…

De avondzon verdwijnt langzaam aan de flanken staan loten met de jaren stevig verankerd rond een weerbarstig bastion haar schemer twinkelingen in half blind geworden ogen verraden een pittig karakter een lang uitgebloeide boom ontfermt zich nu (stok)stoïcijns over rijp gegroeide vruchten..…

buiten waag de zomer is een druipende plaag voor bruinverlangend brandgevaar in plaats van bekoorlijke zomersproeten bevochtigen druppels mijn gezicht wanneer ik mijn ogen daarvoor dicht verdwaal ik in plassen met mijn voeten toch onderga ik dit alles met een grijns want al weet ik me zonneklaar geplaagd door de buien, ik blijf volledig stoïcijns…

het is de late schemer die zich uitstrekt alsof het ontwaken een herrijzenis is geraapte stenen doen geen kwaad de mantel kraagt aan de warmte van het lichaam het gebiedt het leven de tijd te herzien en de illusie om dromen waar te nemen is het bont van de laatste vos een late bloei kent haar vrucht en kleurt het blad naar believen, stoïcijns…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…