Alle inzendingen over stoffelijk overschot OR mens

Waar mogelijk zijn wij nu thuis gaan werken Dat blijkt voor het klimaat een goed idee Ineens geen overschot aan CO2 Ook stikstofuitstoot kan men zo beperken Dus Mark, gun ons in deze zware tijden Dat wij weer 130 mogen rijden…

Prins Claus was aan het einde zijner dagen En heeft dus noodgedwongen zogezegd Zijn stoffelijk omhulsel afgelegd Dat hij helaas niet langer meer kon dragen. Hij toonde door het afdoen van zijn das Onlangs reeds hoe vergankelijk hij was.…

Van alle stoffelijkheid ontdaan stijgt zij uit boven ieder ding en gespeend van de wil, is alles om haar heen in rust, in vrede, is stil.…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

ontwakend uit de begoocheling laat niets zich nog vangen in de wildernis der gedachten de steen van stoffelijkheid rolt uit het bewustzijn en zal weldra zweven als een komeet door eigen ruimte vrij van tijd richting oneindigheid…

Doch leven is niet alleen stoffelijk, materie, maar meer een serie van...…

Het geraas van het nabije vee. De boer die in de schaduw zit van het bleke beeld. De bomen die buigen voor de wind van de zee. Zijn ouders hebben het lapje grond gekocht waar hij tot het kraakbeen in de modder stak. Hij was een begaafd student. ‘Iets in de wiskunde,’ zegt de boer. Het beeld werd gemaakt naar een schoolfoto. ‘Twee jaar later…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

ik heb je lief in de verleden tijd toen morgen nog van mij was maar ben niet meer te houden als bezittelijk voornaamste woord een ons was net teveel om mezelf kwijt te raken in een overschot aan samen waarin alles moest gedeeld nu kus ik vrijheid welkom na lamgeslagen woorden geeft verlies me openhartigheid als meewerkend voorwerp…

De oogst geschoren een overschot aan rozen driftig in de knop tamme kastanjes hazelaars in volle dracht en al die noten peren hangen zwaar en appelen die blozen abrikozen ook een drink in de zon een roman van Foenkinos Délicatesse denkend aan Parijs al een tijdje geleden een haiku van mij…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Laten wij de gehate vrek zowel verwerpen als ten voorbeeld stellen zijn zakelijke schraapzucht verdwijne uit ons hart en denken maar die zuinige zorgzaamheid om het bewaarde stoffelijke mag steeds in herinnering blijven.…

Naar binnen gekeerd Toen de druk te Hoog was geworden, Te zwaar ook vooral, Geen uiting naar Buiten meer die nog Redding kon bieden Het ik dat reddeloos Verloren leek En ging schuilen in De krochten van wat Stoffelijke resten Genoemd worden - ik In mijzelf begraven…

De winter valt, Als een koude deken Vergaren voor slechtere tijden Geen overschot, buiten niet te mijden De winter valt, Water van vloeibaar naar vast Een eendje vastgeklonken onaangenaam verrast De winter valt, De dagen korten Wederom wat minder tijd Totdat de lente weer bevrijdt…

Geloven doe ik het nooit en te nimmer Maar volgens een Belgische knappe kop Die het nieuwtje bracht als een Belgenmop Zijn wij, de Nederlanders, toch iets slimmer Typisch een Belg die zo zijn hart uitstort Omdat hij kampt met een cellentekort …Er is een tekort aan gevangeniscellen in België en een overschot aan cellen in Nederland.…

woorden in overschot bruggen de ruimten aaneen geen verval zo rijk als mijn netwerk aan gedachten ik kan wel minnen, zo jouw hart als het mijne, rijk aan creaties maar arm aan liefde geen gebed zo oud als mijn dolende ziel en wat ik ook verwoord toch zal mijn droom voorspoed gaan brengen in de chaos waarin ik ben geordend…

Je lost het op in water het niveau is niet gestegen Hier is het bewijs dat er ruimte is Het heelal valt in de inhoud van een emmer uit te drukken Mijn zielezijn is zo klein dat het altijd blijft de werkelijkheid zo groot de dood is maar de dood van wat stoffelijk blijkt Bij een foto van Willem Hoogduin…

Ik weeg bijna niets, ben amper aards of stoffelijk Zie me aan mijn kind, kijk in mijn ogen en volg je hart: mijn liefde, -onbaatzuchtig- waarachtig en niet vluchtig is dan voor jou, -als dat is wat jij zou willen- ik hoop dat die keus de jouwe is, want dan ben jij het, die mij kan tillen.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Oud-Sinterklaas Van Oorschot is niet meer Al blijft men onze jeugdtv-iconen Remaken, hypen en her-hervertonen Hun stoffelijke eind komt toch ’n keer Zo wordt de tijd ook elke Sint de baas Maar goddank nooit de géést van Sinterklaas…

zwart is de kleur van de nacht die ons laat verslapen in zijn duistere macht zwart is de kleur van de dood die ons doet verlaten in het bloedende rood zwart is de kleur van het niets de melancholie die je bedwelmt en onttrekt aan het iets zwart is de kleur van mijn jas die mijn geest beschermt in een stoffelijk harnas…

ik zag ze allemaal passeren in condens rond het stoffelijk element hebben zij zich gedrapeerd soms herkenbaar als mens zij vormen naast elkaar de grens tussen vochtig en blauw waar luchtig transparant de warmte laat schieten tegen de zeewaterse kou wordt dit toekomstig reizen het verblijven in moleculen waaruit je bent opgebouwd eenmaal…

mezelf wel willen troosten maar ik heb vooral warmte nodig en mijn handen zijn zo koud stralend weer buiten maar ik zit binnen voel me lusteloos alle waarschijnlijkheden leg ik op een hoop wat een berg onzin plots stollen woorden worden weggespoeld in een vloed van regen kom ik mezelf tegemoet of heeft er egens iemand een hart op overschot…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Oude wilgen, met gespleten stammen, gesnoerd tot buigzaam griend, verwijten taaie takken de schemerzon, die het heimelijk licht, openlijk laten vloeien, waar harten branden zullen, groeien vermolmde zielen de hemel in, verspreiden sporen van narcistische zwammen zich in de grond, die te splijten en zich te behoeden met het overschot…

de kerk opgezegd namens onze Lieve Heer regels als moraal geschreven hoe als vrouw of man te leven er wordt ons zo veel opgelegd regels volgeschreven fijntjes tussen de lijntjes met wat er al wel niet moet en er zijn ook weer regels voor als je dat niet doet regels hoe te moeten leven verwoord in tegeltjeswijsheden maar ik ben een mens…

Ga weg kom hier geef gauw Pas op ik heb je in de klauw Ho, stop let op lust je rauw Kan niks fout gedaan stomp je blauw Aan zoveel gebonden en vastgeketend het stoffelijk lichaam slechts De ziel de geest gaat waar het wil geheel vrij van de rest.…