Alle inzendingen over stromend OR bewegen

De wereld lijkt stil te staan De energie is verdwenen Dwarrelende bladeren in de lucht Bewijzen het tegendeel Zittend onder de douche Het water dat over je huid stroomt Kleine watervalletjes Een druppel valt van het puntje Van je kin Gevolgd door een rivier Die uiteengaat als hij de stenen vloer raakt Beweging Overal Maar in mijn hoofd…

dromen nieuwe adem in pantomime bewegingen van stilte.…

,,2013", zal men later lezen ,,Besloot het tijdperk van het veel te dure En achterhaalde winkelruimtes huren Geen crisis, maar een Golden Age in wezen Het was een tijd die nieuwe kansen schiep Voor melkboer, schillenboer en scharensliep"…

bewegen is meer dan met de ogen knipperen en een stofje vangen het werkelijke bewegen is opstaan de rug rechten en vervolgens het ene been voor 't andere zetten wanneer je dat dan maar heel lang volhoudt ligt de horizon binnen handbereik…

Rat vindt dat Eekhoorn niet mag bewegen. Maar Eekhoorn beweegt. Allen bewegen onrustig... Eekhoorn verstart: Muisrat kan zich niet bewegen! Rat kijkt onbewogen. De Beweging heeft zich opgeheven. Ergens rest nog een gestolde rots. Een fabeldier dat zich opricht. Eekhoorn heeft een monument gekregen.…

Ooit begint beweging, ongeduld denkt wanneer verander ik? De stappen die wij zetten, zien we soms niet. totdat we aankomen, waar wij naar zochten. Is het verandering? Is het toekomst? Is het acceptatie? Is het te zijn, durven zijn, ons zelf?…

het springt van de schommel af het kind een fractie van een tel in het luchtledige ze veegt de dagen bij elkaar de vrouw met de bezem over de uitgesleten straat de man schrikt van de donkere schaduw van de glorie zonder los te laten hoe kom je in beweging zonder te weten waarheen je gaat of je aan zult komen?…

Als een wolf jankt de aarde zeeën vol met tranen dijken tonen geen weerstand tegen kolkende waterstromen er krioelt leven in de kern kokhalzend spuwt er angst als overbodig maagzuur Atlas kan de kracht niet aan legers dolen met de dood op zak en duiken onaantastbaar op het zicht oogt grijs en zwart alleen klinkt er nog zwak gekrijs…

gaan dieren stierven langzaam geen mens blijft stil staan wind deed ons verplaatsen bleef altijd waaien de zon straalde en verwarmde de aarde Massa vormde de wezens de bewijzen verdwenen en over het leven werden boeken geschreven de wereld creëerde zijn eigen regels alles weet en heeft ooit geweten tijd werd een feit om te blijven bewegen…

de vrouw legde in de kast haar kleren te rusten zo leerde ze het thuiskomen de man verbond de windsels om zijn poreuze huid zo kon hij de krachten van buiten weerstaan het kind danste in het duister een veelkoppig monster tegemoet zo ontdekte het zijn kracht…

verlangen het perpetuum mobile rusteloos draaiend traag kantelend houdt het zichzelf tegen het licht wat wil het in welke naam dan ook hunkert het naar waarachtigheid zoekt het als water naar het laagste punt verlangens hebben veel om het lijf soms vaker zijn ze de kleren van de keizer…

‘t Is niet dat ik de mensen haat of iets aan hun gebeuren Of dat ik geen geliefde wil om alles mee te delen De sterren flonk’ren onvervaard, de maan baant zich zijn banen De rozen geuren in de lucht en in de bodem sterft de vrucht Niet anders dan de steen of stuw, nee enkel de beleving Ik ben het al en vraag niet meer, verstild In de beweging…

Leven op aarde was niet het doel we beklimmen bijvoorbeeld de Obergabelhorn langs de zuidkant de kale rotsen stijgijzers aan in de sneeuw boven pikhouweel kruipen touwen er is geen recht weg over de scherpe kant de richel er is geen doel we zijn opgenomen in de beweging afgestemd op het heelal landschap waarin we niet thuis zijn tussen overdadige…

Let goed op om haar te zien haar te horen: de minimale taal En al wat koppig ongeschreven ongezegd verder leeft achter muren Drijvend op weg naar de dood denkt men: daar zal de haven wel zijn De taal drenkeling klemt zich wenend aan wat ramptoeristen vast Altijd in de hoge vlucht van hoop om betekenis te scheppen Zij graaft voor…

ik ben altijd de onverwachte beweging geweest in je blik zag je ogen verschieten als richtingen of snelheid wat te raden lieten jij wist niet altijd hoe ik mijn tijd zou vol maken giste naar wat ik zou gaan doen jij freakte controle in aankomende maatregelen waarbij het gevoel betrapt werd gebruikt jouw turen beheerste…

Zij is sterker dan betrekkingen verplichtingen aanwezigheid van andere zielen zij is geen orkaan of suikerspin zij is een kracht die zich al stromend verbindt.…

zware middagen hevige stormen waaiend, lawaaiend en verwaaiende dagen bomen kraken, bewegen op en neer mensen kijken gaan over lijken op naar werk in dit weer en ik zie het alweer slechte, goede, hoopgevende mensen stromend door de wind en dan weet je de herfst begint zittend bij vuurtje hopend op mooi weer herfstzon gebogen over de horizon…

sneeuw sneeuwt over vervaarlijke en ook over bedaagde ogen en alles raakt los in de nacht voort stromende argeloos tomeloos maar niet verlost van de klagende nacht --------------------------------------------- uit: 'Dingen die niet overgaan', 1985.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik geef op tot niet meer denken de mensen van tevreden leven die niet gedenken de erfenis, erfenis: de aristocratie van het verstand gesproken Thorbecke zacht, maar levendig de liberalen, liberalen: ik gedenk het principe van samen leven, vrijheid in een natie langzaam stromend, stromend: zonder aandacht, zonde leven niet meer weten…

Het juiste midden is: in één kaarsrechte lijn van hier naar daar en terug geloofloos over stromend water lopen. zo mogelijk als brug, zo denkbaar als rivier.…

jouw mond, het portaal van liefde volmaakte taal van genegenheid vloeibaar geluk stromend over tong vertolking van vreugde in mijn oren…

schaarse woorden als hoge en dun gewortelde bomen reikend naar de zon het fragiele meebewegen in de wind stromend naar ongekende stormen…

de eerste vuurpijl knalde verbrak in sier het nieuwe jaar verlichtte stromende champagne gejuich omarmde de franje ik was alleen, zij daar uitgelicht in hoeken zag ik schaduwen bewegen vergeten had ze daar gedropt ik kon er toen niet tegen op moest verder met mijn leven ik zag ze kleur en vorm krijgen, voelde weer de wanhoop aan den…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

een kraai zwerft tussen de bomen en krast vol stromend bloed zijn zwarte schreeuw aan de rand van het stoppelveld landt hij in het hart van de gevleugelde tijd…

laat het maar rusten beter dan natuurgeweld in stromend lava…

een buik vol vlinders een hoofd vol gloed een hart vol bloemen een ziel vol zoet door jou, mijn lief... mijn adem, stromend door mijn bloed…