Alle inzendingen over stuiptrekkend

Stuiptrekkend beweegt hij den klopper. O wonder! de poortdeur wijkt, En de zanger drijft den gang in. Maar is daar niet, of hij bezwijkt.…

De gifslang in mijn hopkop ontzenuwt mijn angst, die tot de laatste stuiptrekking van zich afbijt. Rare paranoiamol. Het gebarsten spiegellabyrint schenkt de vrijheid achter hagen van zeewier en smaragd. Naakte goden en godinnen smelten samen. Gouden regens delen groene pepermuntjes uit.…

Deze ongrijpbaar gekrenkte geluiden uit wezenloos vergrendelde kluizen klinken als de laatste stuiptrekkingen van de levenden uit de dode huizen. Onder het geknars van vertrapte stenen is haar stem hoorbaar uit het graf. Slechts merkbaar in gedurig verlangen en aanwezig waar zij zich ooit begaf.…

Haar laatste stuiptrekking ebt weg in golven en laat tekenen achter van een naamloos gezicht en toch zweert mijn hart het te herkennen; mijn ziel gecreëerd door mijn eigen denken. Tijd heb ik als illusie geïntegreerd, geen Nu-moment verspild bij het proeven van stukjes zoete herinneringen.…

somberheid zie ik in de grote onbezonnen leegte een schaduw afgespiegeld in een web een fascinerend beeld verstrikt in eigen slijmerige draden ik ruk en trek val neer sta op ren weg bijna was ik meegesleurd in de netten van de ondergang afgekalfd in meedoen aangevreten worden bewustzijnsverlies, verrottingsproces met de laatste stuiptrekking…

Ik zal geen kwaad doen, noch verderf stichten Geen heilige berg is mij onbekend, Ik zal mezelve beterschap toewensen, en vredig De levenslijnen der herinnering volgen Naar de puinhoop van mijn verleden dat nog slechts smeult, En stuiptrekkend in mijn ontworteld landschap Zal ik de hand uitstrekken naar de sluier van de diepe slaap Zachtjes…

De slang in mij ontzenuwt mijn angsten en bijt tot de laatste stuiptrekking van zich af, terwijl het spiegellabyrint uit elkaar barst en de vrijheid zich verbergt achter hoge hagen van zeewier en smaragd. Ik noteerde ergens dat een mix van hasj, warme melk en suiker kan resulteren in het zien van ufo's.…

vederlicht kan zijn het afwerpen van het loden juk de slingers en de staarten in de achterban van het woord het ongeboren kalf cynisme het geschiedde niet uit noodzaak en ook niet van de weeromstuit het lag te stuiptrekken om een reden van bestaan met het mes op de keel mijn mond spaarde ik uit aan mijn vijf paar handen het schaduwspel…

naast de Alcolu spoorlijn de vermoorde meisjes de jongen, een kind nog moet de dader zijn in een kleine kamer gevuld met onrecht buigt hij het eenzame hoofd vermorzeld door een verstikkende druk de jongen, een kind nog is te klein voor de stoel zit op een stapeltje boeken de helm klettert oorverdovend op de grond als zijn hoofd stuiptrekkend…

Ze ontsluit ze, stuiptrekkend, En ijlt door de heide In 't holle des nachts. De noodstormen huilden, De springvloeden loeiden - Zij hoort het niet meer! Zij stuit aan de heuvel, De vochtige heuvel, Daar, diep in de grond, 't Gebeente vermolmde, Het dierbaar gebeente Van heel haar geslacht.…

… Daar slaat hij, met een woest misbaar, De linkerhand in ’t zwetend haar, En hijgt en steunt zo zwaar: Daar brengt zijn magere rechterhand De ganzenveder, die ze omspant, Stuiptrekkend naar zijn mond, Mond, waar zij ’t woeden van zijn tand Zo dikwijls ondervond.…