Alle inzendingen over talud A7

In mijn huidige leven resten nog prangende vragen thuis in mijn hoekhuis aan het groene talud gelegen.…

marcherend door diepholle wegen onder taluds, dwarsend door 't veld, koester ik daar, windvrij gelegen, stilte en rust die vredig welt in gedachten zie ik Franse troepen galopperend uit de horizon er wordt geschreeuwd, getierd, geroepen hun wapens glinsteren in de zon de heuvels zetten hoge ruggen hun cavalerie stormt met geweld kanonvuur…

Nu ik gestaag een hogere leeftijd heb bereikt in mijn stoel uitkijk over het talud en zwijg neig een projectiel te gaan worden voor een moment weet ik ook dat ik beter een schuur kan zijn. Een plaats waar opslag een plek heeft al mijn goede bedoelingen te bewaren, inspanningen voor goede dingen te sparen.…

mijn moeder zong dat lied ik weet het nog van vroeger zoiets vergeet je niet terwijl ik hier geniet van het weidse vergezicht de omgeploegde velden het taluud met wilde bloemen de koeien in de wei moet ik daar weer aan denken echt ik voel me blij mijn blik is op het water gericht het water van de Lek en de Linge rijdend over de dijk…

Kom gerust even uitrusten in de regels, de lucht is bedompt, rust op het talud, nu zelfs ook op de rietkragen bij dit water, het licht is er de zon heeft even pauze. Misschien kwam ik iets te dichtbij, sluit tijd voorlopig dozen met oudere foto's wist momenten, gesprekken vol heimwee.…

De recht opgerezen bomen op het zonnige gras van het talud konden mij niet troosten op dat moment. Alles in de natuur oogt ook vandaag in zichzelf getogen, als of ze om het heengaan van jou mee rouwen mogen. Plots voel ik intens gemis, alsof het geen jaren terug is.…

In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen. Door aangevreten gaten van de ziel, tocht het. Lood gewicht op hart drukkend Kapotgeslagen hoop kiert door dagelijks, krampachtig ritueel.…

ik stapte maar kwam niet vooruit zwoegend ging mijn adem en de armen wiekten in een poging tot balans afgronden gaapten hun donkere gaten met overhangend talud benen trilden en sprankjes hoop waren vervlogen ooit gingen wij met zon de ochtend in het vredige ontwaken op paden die wij zelfs nog mochten smaken in alle rust…

Met enorme kracht brengen ook de bomen de bomen op het talud hiervoor hun pracht. Met een onverbiddelijkheid was het weer tijd de ochtend te laten gloren als herboren. Bomen spreiden hun armen de takken ferm en fris het groen wil dansen als ballerina’s als of het niks is.…

Dan zit ik aan mijn bureau, tel de bomen de vogels op het talud, ontcijfer de gedachten die bij mijn leeftijd vertakkend passen. Ik heb de laatste letters nog niet geschreven. Onderga na enkele minuten dat intense wat de tijd in me achterliet en gaat laten. Niets anders dan nederigheid kan nu sieren.…

Denk dan na tot de zon opkomt bij het talud welke mogelijkheden heeft de nacht vandaag geboden, geeft het opnieuw passende tinten ongerepte sneeuw, een storm om te ontginnen mijn haren weer de kastanjekleuren van huis uit. Ik ben wellicht olifant, kind van lange zinnen nee een torenvalk die verstilt bidt boven land.…

Geschoren schapen warmen zich in de zon schaduw onder de schuine bomen een badkuip gekanteld tot trog de dijksloot een lint roodalg afgebladderde borden op de grens water en land het kabbelen knabbelt aan het talud langs het kruinpad kraagt gras ik wandel langs het wijde water hier gieren geen banden soms op zuidwester dagen de…

De psychologie van de mens Is als het er enigszins Op aan komt terug te brengen Tot zo maar een constatering - In de openbare ruimte wil De mens graag iets eigens Geven aan het plekje dat Hij dagelijks gebruikt - Dus neemt hij vaakt dezelfde Bus, dezelfde trein, en daarin Als het even kan dezelfde Bank, dezelfde stoel in Hetzelfde…

In vogelvlucht zie ik Op het fietspad een leven In liedjes voorbijgaan, Een tekstboekje tienduizend Keer overreden op de oprit Naar de snelweg - ik raap Het op en zie Hermans mooiste Liedjes Geplet op het asfalt Van alle dag, Ik vouw het open en zie Dat de liedjes het overleefd hebben Geen vrachtwagen die ze voorgoed Het zwijgen…

Vandaag jaagt een schaduw over het veld Ergens knispert zand in schelpen aan het strand Ondanks jicht heb ik mij ook vandaag vermand Sla ik steeds mijn ogen naar het hoge op Zie de gloed aan het talud op de dijk Voel mij dan ondanks pijn en gemis heel rijk.…

Ik toch op gezette tijden wel thuis moest wezen als er wellicht toevallig een mooi licht zou vallen op alles wat in de voortuin of op het talud het bewonderen meer dan goud waard zou zijn. De regendruppels op het raam wellicht meer betekenissen hadden dat ik kon dromen.…

Het water ligt zo stil tussen de wallenkanten de hoge boom, die met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard…

Het talud wordt hier groener en echt steeds groener, het maakt ons op weg naar mei met dit uitzicht zo blij. Hier gaat ons foodie hartje wel sneller van kloppen we zijn er God zij dank gelukkig doodgewoon nog bij, worden samen van al die kleine natuurlijke dingen blij. Wij nemen toevlucht bij elkaar zijn al jaren een echtpaar.…

Al had ik boven niets besteld noch te verlangen, keek ik net naar het thans zwijgende groene talud de echte grijzere voorjaarshemel met lichte mist, ik vroeg me meer en meer af hebben ze zich vergist ongeduldig bewolkt onvervuld zich dit weer voorgenomen. Al die samenpakkende druppels voelen plots zo raar.…

Al zouden de meeuwen vandaag de dag willen verpesten ons geduld op wel of geen wilskracht en zon willen testen vanuit mijn hoofd loopt voorspoed met een goed gemoed symbolisch over het talud dat hun gekrijs ontgelden moet. Ik zit in mijn stoel en kijk weer naar buiten in het rond, weet nog steeds waar ooit de extra boom fier stond.…

Ik wil genieten van kinderen op het talud dromen over sneeuw ook in kleuren wit en ecru. Ik blijf heus niet tot het echte voorjaar binnen, laat wel dagdromend elk weertype herbeginnen.…

maar, een dankjekus op beider wang, plots plaats gemaakt voor al dat geel Na de thee naar 't haventje overzagen we op het talud het stille water en de blauwe lucht Varend leek 't water wijder, opener na zolang zoveel dicht en keken w' onze ogen uit, aten wat uit onze tas 't Was kil, daar zou 't warm zijn zei ik.…