Alle inzendingen over tastbare herinnerin

Wij zijn herkenbaar geworden als helder licht in lege ruimten de geur van naakte huid op onderstroom van liefde Wij zijn tastbaar geworden in elkaar’s adem van verlangen de kleur die zich uitstrekt heeft ons gezicht blootgelegd Wij zijn herkenbaar geworden in waar wij waren, hiervoor de beweging die wij volgden de langzame, de snelle…

De dingen maken het liefst met dingen kennis Ze kennen voorkeuren en douanebeambten Echte dingen zijn altijd de gelukkige dingen Dingen zijn het liefst geen woorden maar dingen Die door dingen aan de dingen toekomen Het liefste zijn ze takel, stofbril en borstel De dingen zijn graag toegankelijke dingen Die zo gevoelig mogelijk…

Jij mag ons hebben deze week, helemaal verzinnen en daarna ik, co-ouderschap van de verbeelding Ik geef een nachthemd mee om me gauw aan te denken als je mijn tepel niet meer weet, vergeet hoe hij soms op de bedrand valt, verstart. Een sjaal om voor mijn mond te knopen als het trekken van mijn bovenlip, trillen van mijn linkermondhoek je…

Geslepen dagen door een gebroken spiegel waar de mooiste dag blijft te zien in spiegelbeeld als gedenkwaardige dag. Zintuigen verbindt terwijl mijn traanvocht schittert door gebroken glas waar je glanzend gezicht leeft en je vertrouwen meer straalt Breekbaar verzegeld voel ik je fluwelen huid en ruik je parfum proef…

De druppels zijn tastbaar. Herinneringen blijven voor eeuwig. Fotograaf onbekend…

een sobere stal verlicht en verwarmt ons kleine mensen tot geloven in tastbare dromen van vrede waar het ooit om ging…

Tastbaar is het niet. Zoals een hond de etensgeur uit de lucht tracht te happen. Zo vluchtig kan het zijn…

Ik zocht je In de lucht In de bloemen In mijn hart vond ik waar ik naar zocht Toch wil ik iets tastbaars En jouw graf is concreet Maar met een steen kan ik niet knuffelen…

Dat was het dan geen tastbare herinnering blijft er over niets om te koesteren gewoon niets Enkel de doordringende pijn van gebroken dromen en het verdriet van nooit nog “wij” te zijn…

Het is een wedstrijd om te winnen een strijd om een hart onderhuids maar tastbaar tot blessure tijd uitgespeeld met blauwe plekken wachtend op de beslissende penalty…

Je kan niet zonder het is er altijd Als het stil is is het tot spijt Het is een deel Een deel van mijn leven Als het tastbaar was Had ik het je gegeven Niet langer zeuren Anders krijg ik repliek Hetgeen ik het over heb is het wonder: muziek.…

Ik dwaal door regen en ochtendschemering Tastbaar in mijn kleine woorden De stilste straten van de slapende stad; Zo begint de morgen vederlicht En groeit de wereld om mij heen…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

zoveel meer dan vleeslijk klinkt huidliefde als tastbaar bewijs van tederheid en o zo aaibaar het wegdromen in een zweem van wellust ver van de hectiek van de schrijnende werkelijkheid…

Zijn een illusie of echt Tastbaar Herkenbaar Met veel pijn geboren zijn Tijd vervlogen ontastbaar Leven of strijden Sterven De wereld onze nalatenschap laten erven…

een tastbaar ogenblik vol merkbaar verlangen een voelbaar spanningsveld van verstrengelde belangen kortstondig overspel langdurig het conflict dat beschamend door de wijzers van de klok wordt weggetikt…

Elkaar in "wij" gedachten niets tastbaars dat ons stoort. Hunkering, verlangen tot dichtbij wordt erkend dat dieper is gevonden en onverwacht herkend.…

Pas langzaam drong het door, wat het is, hem te missen, tastbaar, maar toch ook niet. Er niet meer te zijn Maar nu weet ik het. Hij gaat nooit weg, daarom kan ik nu rustig slapen.…

Op de plek waar je was Ligt het hier nu voor me, Tastbare herinnering aan Jou, aan je gevoelloos hart, Een levensteken van jou Waarin de ijskou nog voelbaar is En waarvan het de vraag nog maar is Of het ooit ontdooien zal…

onder je kleren de verborgen littekens geëtste sporen van verdrongen leed telde iemand de slagen die jouw rug raakten een bitter zwijgen de tastbare geseling onder je kleren…

Tastbaar...zo tastbaar, komt de alles vernietigende eenzaamheid... Dichter en dichter bij!…

Hoe tastbaar is pijn als tranen moeten sussen, de hartstocht moeten blussen, wegnemen die blauwe vlam. Maar wat is pijn als je op moeten geven wat eens was jouw lust en leven omdat je lichaam niet meer kan.…

Ik ben me terdege bewust van je aanwezigheid ik ruik je parfum toch ben je niet tastbaar waardoor ben je zo onbereikbaar? zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

Zichtbaar tastbaar hoorbaar lief instilte zwijgend samen zijn ontmoet ik jou in spraak en onverdeeld genieten verzwegen pijn samen aarde samen leesbaar zijn.…

Hoewel ik nog nooit proza heb geschreven Ben ik het voor de toekomst wel van plan: Wie weet schrijf ik een prachtige roman Die als het meezit ook wordt uitgegeven. En voor mijn aanstaand literair talent Is mij reeds de Nobelprijs toegekend.…

je beroert mijn hart op een manier waarop het nooit eerder werd aangeraakt mijn lichaam brandt zonder ophouden in een vurig verlangen bij jou te zijn het tastbare overschrijdt echter de grenzen van het lichamelijk genieten…

haar sterkte en trots waren steeds te bekoren nu is haar leven verloren verloren in tijd het heden ongrijpbaar verleden niet tastbaar verdwaald in twee levens soms meisje, soms vrouw…

De dagen dat je tastbaar was in zwijgen kan ik nu zielsalleen niet meer bereiken ik vergeet je en zal de hoop ontstijgen verder ga ik zonder jou te leven voel je mij niet meer ben ik je nooit vergeten is er niets van jou onzeker in mijn hunkerhart gebleven.…

Gestolde dromen uit mijn kindertijd Nu tastbaar maar toch onbereikbaar Een plotseling besef dat wonden openrijt Ik leed te veel aan weggooiwoede Vernielde poppenspul in koelen bloede Enkel mijn dromen bleken onverslijtbaar…

Niet tastbaar. Verdampt. Weg. Voor altijd.…