Alle inzendingen over tegenwind OR kabouter

Je kunt zoiets enkel weerleggen, Door gewoon de waarheid te zeggen, Ongeacht mogelijke tegenwind. Vooruit geen angst, Eerlijkheid duurt het langst.…

een flits rood van gevaar tegenwind zong in je haar je oogde knipperlicht voor mij ik remde maar je reed voorbij ik zag de glimlach rond je mond toen ik op de rotonde naast je stond…

Een kabouter uit West-Capelle Kon spannende verhaaltjes vertellen Maar hij viel op z'n kont Sindsdien houdt hij z'n mond Als je 't niet gelooft dan kun je hem bellen!…

“Hij is een kabouter en leeft nu onder een boom”, ik houd mijn emoties amper in toom. Vijf jaar oud is dat kind, levend in zijn eigen droom, waarin hij troost vindt. Dit ventje, hij praat zo trots, zo stoer over zijn papa, en die was mijn broer.…

Bij nader toezicht scheen het of een kabouter stond te luisteren. Heel zachtjes, sloop ik naderbij, maar 'k hoorde haar niet fluisteren. Beneden tussen de planten, zat een bleekgroene kikker. De ochtendzon, scheen bovenop zijn blinkende stenen knikker.…

Of men gelooft of niet is om het even, Je moet ze leren hoe kabouters leven.…

tot de tegenwind eindelijk weer waait lijkt alles dichtbij maar toch afwezig de rest van de wereld verhult zich tijdelijk in zinloos grijs maar of je echt veel mist blijft in nevelen gehuld…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

De Belgen lossen ons probleem wel op: ze sturen ons gewoon Kabouter Plop.…

Het gepasseerde uur is voorgoed ongeplukt is zij verschrompelt van het niet naar jou toe vallen op felle sterkte stort het in herhaling om zonlicht te breken storm is de tegenwind de kijkende pijn voorbij…

voor de wind het gaat je het ontgaat je tegenwind het gaat je laat windstil het doet je wat je wil onstuimig uit onverwachte richting verlichting je lacht want je bedacht jij hebt meer kracht laat maar waaien…

een frivool kiekje van een aantal al wat oudere dames in een achtbaan of zoiets ze wanen zich voor even weer jeugdig in speelse tegenwind soms getuigt een vleugje ondeugd van een wervelende levenslust…

alleen de langste sprieten van de grasmat buigen onder felle tegenwind zichtbaar zijn de sporen die maatschappelijk verval in het weidse land getrokken heeft het snel door bochten maaien maakt modderpoelen in het al jong gekneusde gras eindelijk knakken zij die jarenlang hun zaad hebben geschoten in de luwte van het onverdiend succes…

je fluistert en toch rimpelen je woorden de meren van gevoel geen duik in het diepe met opspattende emoties maar kabbelende golfjes weerstand van binnenuit met lichte tegenwind hernemen spiegels hun egale glans je woorden drijven zonder lading nu langzaam naar de overkant…

mag ik de wind even spreken die verkillend langs me gaat me in de kou laat staan en bulderend over samen leven gaat je vlaagde speels in lente geven plaagde zomers in een bui twee keer beleven hagelde in laatste dagen toen bliksemslagen mij steeds vaker op mijn donder gaven in zachte tegenwind kom ik je morgens tegen…

Kabouter Puntmuts had zijn nek gebroken, Want hij viel van zijn paddestoeltje af En daarom heeft de koning bij diens graf Heel zijn kaboutervolkje toegesproken: “Vanwege het gevaar van nog meer doden Wordt zitten op een paddestoel verboden.”…

en dan zingt mijn kind van het opstaan van de zon de wereld die wakker wordt van kabouters en nymfen die dansen in een sprookjesboek want alles is goed alles is Sinterklaas mijn kind heeft een lampje dat zachtjes gloeit in de nacht mijn kind is niet bang voor de dag…

Patat, dat haal je bij de Bram Ladage, een bara op de 1e Middelland, Kabouter Buttplug houdt nog altijd stand en zelfs een kapsalon werd hier een rage. Alles van waarde 's niet zonder gevaar, want Ketelbinkie slaat je in elkaar.…

ik zie je niet maar je bent wel bij me voel je in de druppel regen op mijn kin hoor je in het vlagen van de tegenwind jij zet mijn stappen naar jouw huis je blonde lach bereidt me al een warm thuis…

Ransuil spiedt en hij ziet kabouters overleggen zittend op hun paddenstoel en ze zeggen een heleboel in het bos hebben ze gezien hoe mensen poepen op het mos om je te bescheuren het zal je gebeuren en al dat wc-papier bierblikken hier McDonaldszakken daar mensenafval waar je maar kijkt de kabouters schudden hun hoofd van hun bos…

Ook tegen is Vlaamse kabouter Plop. Die vreest door dat vignet een reuzestrop!…

Twee dwazen op het levenspad Verbonden met hand en hart Trotseren de tegenwind Bewandelen hun levensweg Door dromen En op weg naar sprookjeskastelen Twee dwazen op hun levensweg Hun levenspad Duizend kilometer op blote voeten.…

weg waai je herinneringen vliegen wuivend in de wind rond om mijn hoofd haren wapperen rode wangen blozend en blond mijn lief wervelkind onze storm van verlangen door te veel tegenwind verstomd…

Grasland nog warm van de zomer jij pikt jouw zaden uit de oogst voor het vertrek van vertekende wolken neergestreken in een droom zwerm je rond die ene boom om het verhaal van de herfst te vertellen.…

Vooral niet na zo'n wonderlijke Vuurvogel aanschouwing, die wat vurige warmte teruggeeft, omdat je als warm bloedige kabouter niet voor de koude geboren bent.…

Ze loopt op hoge hakken over de kasseien heen geen geringe prestatie zij stijgt boven zichzelf uit In "De Blouwe Kabouter" peinst zij boven haar potje bier op de blauwe zolen van haar schoen barsten rode hartjes luid…

Dit is een liefdesgedicht in het Nederlands en het gaat over koeien en weilanden, de wind over de sloot, de tegenwind over de sloot, de tegenwind over de roeiboot, de molen in de verte met de lachende molenaar, want het waait van geluk over de boot waarin zij zitten, waarin zij roeien met de riemen die ze hebben tussen de blanke weiden…

Gesterkt door het genadeloos getrommel, het gebeuk van tegenwind; overleven, overleven dreunt het als maar keer, op keer, op keer. Nietig kijk je dan omhoog oneindig is de ruimte dan luwt de wind je vaart rechtdoor de haven is in zicht zucht, een veilige beschutting.…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…