Alle inzendingen over tentakels

Grijs denken aan het water en wilgen treuren geel De verre wind vangt hoge toppen Voeten pletten eikenfruit Het lage licht grijpt met tentakels spinnemaaksels vast Het dorre notenbomenblad kwispelt en overstemt steeds meer de mijmeringen in m’n hoofd van zomeravond- zijn De herfst zit in de lucht en loutert zwoel…

ik heb me mijn hele leven al bezeerd aan prikkeldraad ik wist dat het er was en mij een slechte uitdaging gaf ik kon het nooit weerstaan moest altijd weer tegendraads gaan halen en schrammen waren legio er was altijd een bloeder in de regio nooit is mij een pad onthuld zonder die vreselijk scherpe tentakels ik banjerde…

De schaduw op de muur vreet aan haar lichaam, haar hoofd hij slaat zijn tentakels uit, trekt ze dan weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft…

ik rammel aan de tralies maar alles lijkt vergeefs jou voel ik in me groeien onwaakt word ik een beest sluimerend voel ik tentakels die reiken naar mijn geest jij opent de gebieden waar ik nog nimmer ben geweest door jou voel ik de muren die ik zelf heb gebouwd jij doet me beseffen dat ik weer van iemand houd maak me maar wakker…

Opdoemend bevrijding der luchten ziet de nacht, waarin 'k mij boven zee en land verheffen kan, jou strelen met dit lied van git dat in jouw kamer klatert en vlamt en doeken zet in lichterlaaie, zand van rotsen maakt, van tongen tentakels met de kleefgreep van ware verzinsels die mij gaar binden als sliert op een spoel.…

Raak me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om…

Tentakels van slijm, van nat, gepland gerief, de druk van schaar, het schokkend soppen. Je geur. Verlept, maar trok eens aan in oude dagen. Was ik elders binnen gegaan, lag andere baard aan mij te knagen. Ik snap niets van dit, van jou. Van onze dwang, plicht, plicht,drang.…

wat als de rolstoel niet meer draait in een kamer vol obstakels als de koorts weer naar je graait met zijn vlammende tentakels wat als de pijn steeds twijfels zaait over het nut om zo te leven dan huil je in je bed slechts toegedekt met wensen en verlangens en worstelt iedere dag om de molenstenen om je nek als bordjes te verhangen…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

Je vlucht in een waas vol paniek als je door een slingerende tentakel omlaag wordt getrokken In de stank. De aarde proeft tegelijkertijd slikt klauwt en verdrinkt je in verdriet Zwart.…

ik zie het na de lach woorden kabbelen zacht betekenisloos om niet te storen nietszeggend gaat hun ruis verloren kijk maar de mensen aan hun ogen spelen handen voel armen om me heen niets hecht zich aan ijs en steen alleen zijn op de vlakte verdwijnen uit dit leeg bestaan geen tentakels die je grijpen die raken om zichzelf te verrijken…

walzen en draaien dag na dag Hoog verheven hunne silhouetten ze maken korte metten slaan alles in de wind ze trotseren hoog vanuit hun torens de koeien met hun horens en heersen eensgezind Fier hun tailles staan ze door te draaien en denken te verfraaien het grondtapijt van groen Keizer Nuons wittige mirakels snel slaan ze hun tentakels…

Was ik een zeedier geweest met meer dan zeven tentakels, ik had zonder bedenken het stof van ze afgewaaierd zodat ze konden ademen. Maar ik moest het redden met enkel één hart wat hersens en deze twee handen. Ik heb ze gekoesterd gevoederd gevoed met gedachten aan later, maar iets in ze wilde niet groeien, is lummelig misgegaan.…

Zij zijn het, die in de tentakels van mijn geheugen blijven hangen. Toevallig?...wie weet .. Ik weet, dus ik ben. Nee, jij bent ! Jij bent mijn muse, mijn bron, mijn kleurenpalet, waar ik kleurtje na kleurtje van steel en gebruik zoals het mijn eigen creatie zou kunnen zijn. Zie jij mij als jouw wit en onaangeraakt canvas?…

Kufr in ons land is Een vrijheid die ik koester Tentakels in de wereld Grijpen om zich heen Na de fatwa Over Rushdie uitgesproken Vraagt menigeen zich af: 'Zijn harten bevroren Of hard als steen?…

het ziet er niet uit stel je ziet hem of haar in aquaria je schrikt je een ongeluk vraagt wie ligt te sneven zie dit laatste teken van leven die vishouder ging zeker stuk drukkend op zijn duimdiploma neem een bundel zakken ieder met acht kamers die het allemaal apart doen in en uit één eigen zakgaatje omringd door acht tentakels om…

hoe mijn stap ook kwijnt in wallen aarde opgeworpen door ijdele hoop zijn de dagen korter dan de golven die de bodem doen bewegen, niets is mijn vlucht nog waard nu tentakels van vluchtig gas mij omarmen me beklemmen tot mijn dood zich waardevol laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed u voor dit spel, het breekbare wordt heldhaftig…

ongemarkeerde havens en ligt het hart aan bakboordzijde te wachten op de schermutselingen met de piraterij uit sprookjesboeken in het bijzijn van een blije geest dan zij, mijn bevaren en tot wel bevonden schip dat al jaren mijn haven vindt, waarom deze averij die klaarblijkelijk mijn kust hervindt met het zoeklicht dat verder reikt dan de tentakels…

slaap maar door in mijn gerijpte vrucht, droom je los uit de tentakels van het mos, anker je gevoelens waarin je zeker staat laat je kristallen zaad nippen van het licht, kiemend in het fundament van een eeuwenoud gedicht.…

binnen omheiningen schrikdraad en hekken daar is het waar de afbraak van vergezichten zijn grimmige tentakels uitsteekt daar huist wildernis licht en ruimte kunnen slechts ademen in de geplaveide dromen van een man die met trage tred de schaduw zoekt onder een eeuwenoude mashatu boom stampende snuivende gnoes…

Een boom , om het even eik of weke waaiboom voeten in de grond , kil verdronken of dor gestraald woekeren , onbewust kleven aan rotting en einde niets te doen dan staan en ondergaan De oceaan , willoos onder het gescheur van warm en koud verlangen naar de maan en sterven op het strand kieuw en vin , tentakel en schub , koraal en wier fluim…

Schaduwen, begraven onder het natte mos, woelen als tentakels tussen wortels, hongerig naar voedsel wat de laatste zomer bracht roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken hun poten in de vloeibare lucht, de ziel van het seizoen blijft achter, ingebed in veren van de overwinteraars, waarvan al velen zijn…

Toen Andromeda werd geofferd Wreef Keros zich in zijn tentakels En gluurde hij door de caleidoscoop Toen de maagd was vastgeketend En het verblinde monster zich verlekkerde Kronkelde het gruwzame lot naderbij Toen de wanhoop bezit nam van de prinses En alleen schaarse sieraden haar lijf bedekten Vielen Perseus en Pegasus uit de hemel…

Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind.…

‘Ik tentakel je wel op. Nu ben je mijn mantel en mijn kraai, jij babbelaar maar verliefd zijn en gelijkertijd ook koken – neen.’ Ik: ‘Groot veulen knikte goedendag naar de trein daar tussen Luik en Leuven. Nar op een beer. Wolkengloed als goud op blauw. Vuurbal, maar voor webcamkinderen nergens hout.…

Toch kwamen de oude demonen terug en hadden ze ineens betere tentakels, je had niets meer aan Wodan of Lugh, de doodskopvlinder wuifde voorgoed alles weg, alle mirakels.…

Zielige tentakels van een ontzielde spin. Geen familie van de wolfsspin. Eerder van een iel schrijvertje. Maar ik schrijf toch!, verzet ik mij toch nog. Over wat allang voorbij is!, knal je eruit. Een wereldreis? Of een dagje Urk, stokvis, maar kom in godsnaam tot leven!..…

Scheur mij het vlees van de schedel met jouw alruinen tentakels. Looi me de huid met je granieten nagels. Breek mijn skelet uit de hengels, als in een eeuwig blijspel van waanzin. Of geef me het genadeschot en vul mijn omhullende buidel met alle lavastenen uit de vuurberg van oneindige bezwaarlijkheden.…

Je strekt je tentakels achterwaarts en ver voor mij uit, voorbij mijn bestaan en al het andere. Alles wat gebeurt is deel van jou. Niets ontsnapt aan je aandacht en geen wetenschap laat jou ongemoeid; veel dimensies van ruimte, tijd en zijn houd je nog verborgen.…

sloop uit het blikveld een gebochelde nimf waggelend op naaldhakken kraaknet in haar witte kiel de verf bladderde van haar wangen ze keek scheel door bokalen gevangen in een hoornen montuur alles wat zij verzweeg was een gerucht van klanten als een mug die gonst tussen de schappen van een supermarkt met schel licht het gaat over de tentakels…