Alle inzendingen over teruggetrokken OR gisten

Agnes hield niet van water bij de wijn Maar stortte zich vol vuur in de debatten En als zij in de Kamer stond te katten Kon zij zo prachtig verontwaardigd zijn Al heb ik van haar boosheid zeer genoten Zij hielp zo wel de SP naar de kloten …Na een slechte verkiezingsuitslag heeft Agnes Kant zich teruggetrokken als fractievoorzitter van…

ik rust in de hoeken van mijn geest heb me teruggetrokken van het feest dat leven heet geraaskal en geroezemoes ego’s zijn weer troef in het eenzijdig woordenspel waar luisteraars ontbreken prietpraat overheerst is morgen al vergeten ik ben het zat wacht in de hoeken van mijn geest op het feest dat stilte heet…

Jij met je zacht teruggetrokken manieren Op de treurige lentedag Je bloed, in waarheid en deugd En wanneer het menselijk hart bloedt Het mooiste van allemaal Overwoekerd met leugens Als een donkerrode perfectie Bloed jij in de schaduw van de dood En vertelt me de woorden Die je vandaag of morgen Niet zeggen zou…

Haar zoon en vele anderen Vermist Ze weet, gist Laveert Haar tranen tussen hoop en vrees Diep is de wanhoop die ik in haar gebroken ogen lees Verdriet om het wrede lot en angst is elke minuut wachten 't zwartste langst…

De sint trok gist'renavond weer voorbij we gaven dichterlijke voorlichting op rijm, het rivm vond dat geen verplichting en vol verwachting klopten harten blij traditie vieren doen we nu of nooit geen virus dat roet in het eten strooit…

Verbazingwekkend werkt het muizenbrein: Zo bleken laatst een aantal grijze muizen Bereid te zijn hun hoofdmuis te verguizen Omdat die muis opeens te grijs zou zijn. Nu is een nieuwe hoofdmuis aan de beurt Die uiteraard weer net zo is gekleurd.…

Uit de mensenwereld heb ik me teruggetrokken - Ik had het wel gezien, Leven doe ik alleen nog in dit aquarium, hierin blaas Ik in de luchtbubbels van mijn adem aan mijn medevissen Diep doorleefde dromen toe, Zoals alleen zij die kunnen lezen, zoals alleen zij die kunnen verstaan - Dromen die grenzen aan en toch niets te maken…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ik vang haar in schielijk voorbijgaan onverwacht ligt zij ondersteboven op mijn schoot ik doe neusje neusje en zij strekt geklauwd een poot naar mij uit en dan zeg ik "zachtjes" verbaasd zie ik grote donkere pupillen, teruggetrokken nagels mijn meisje, uitdagend ten voeten uit morgen hangt zij weer in de gordijnen…

de stenen voelden warm aan in hun teruggetrokken groeven het metselwerk was half vergaan maar de muur is blijven staan ik zag woorden van de tijd in overleven opgeschreven raakte aan emoties van het vroegere in herbeleven las de eeuwen uit het boek dat generatieslang is bijgehouden ben een geworden met getrouwen vanaf het…

waar eerder grijze klei gebarsten door brak water drooggelegd woont het ritueel van komen en gaan zijn zijarmen in donkere contouren dichtgeslibd, teruggetrokken en lijkt de delta versteend, verstild, verlaten maar niet de branding die straks zijn zilte water zonder voorbehoud over de gebroken aarde laat vloeien.…

Het gist het suist het bruist voorlopig vaaltje aan de talenlucht bang voor ’t allerslinkst gerucht klucht en klacht beducht. En of het gruist dan wel beklijft in logge woordenboeken ingelijfd is niet aan hem om te besissen dat blijft neologissen.…

Achter het licht van het venster zit ik verscholen in hoeken van beschaduwde gedachten uit het binnenst van mijn gevoel waar woorden slechts geborgen voorzichtig daglicht betreden zoeken zon en warmte als in omhelzing van mijn lief schuwe naaktheid terzijde leggen verwelkomen zonneschijn en licht dat de horizon beschijnt in ruimte opnieuw…

gehelmd, met prikkeldraad staat hij opposiet wit is nooit helemaal wit zwart niet helemaal zwart vrede wordt snel uitgesproken waar haat in harten gist de leeuw vreet het lam op als de herder niet hoedt Vrede is meer dan een woord zij wil worden beleden…

hersenen woedt laat het lichaam spannen en ent zich vast in machteloosheid van het denken, geblokkeerd als een vastgelopen computercame doemen negatieven aan de horizon op het scherm van het bestaan ordeloos wiebelen de gedachten voortdurend onderbroken met pijnen onzichtbaar door het gekweld verstand dat afdwaalt in het stille teruggetrokken…

wat ben je waard als heet hangijzer ver weg van waar het allemaal gebeurt heet gloeiend teruggetrokken niet meer echt uitstekend met het oog op de passant die zich hevig aan je brandt bij voorbeeld in een gehucht waar men al steunt en zucht frequent toch in keren en wenden evenwel zonder de nodige raakvlakken om je op te pakken waarbij…

sta stil en ga voorbij maar pluk haar niet geen gouden, met diamant beladen kooi zal zij overleven, gelijk de vogel in de lucht niet stil kan staan huil maar maar laat haar staan want nimmer zal zij de jouwe kunnen zijn laat het verdriet je kneden de Liefde in je hart doen gisten om de stilte van het zijn in het voorbijgaan…

Meer dan water, graan, hop en gist. Brouwers zijn geur- en smaakdichters. Edele bieren zijn woordloze gedichten. Genieters geloven in vriendschap. In de aanwezigheid van naastenliefde, in een glas bier. Trappisten geloven in het goddelijke. In de tegenwoordigheid van God, in een glas bier. Bier is evangelie.…

in trage uren gist de taal in het duister later na het rijpen in de zwarte nacht lijkt wat ze zeggen wil zomaar uit het niets aan te waaien ze ligt voor het oprapen woord voor woord maar haar klank loopt vast zie haar ontsnappen fanfare zonder muziek hoor haar knarsende ledematen achter de huizen in een doodlopende…

Hotels voor gisten zijn het, haltes voor de dingen op reis naar de tijd in de heuvels. Ach zoveel nepalese prinsen langs de stoeprand, zoveel nepalese prinsen. ------------------------------- uit: 'Vroege sneeuw', 2003.…

achter onze daagse gezichten en zuinige woorden net boven de aarde kondigden naderende wolken voor alles wat leeft en gist de neerslag aan met krijt trokken we een onvaste streep door onze kamer wat over bleef tussen hemel en aarde was een fladderende vogel die het luchtruim zocht of remde hij af voor de landing?…

Het geluk weet niets van mij: het woont, denk ik, teruggetrokken op het land. Niemand vertelt het geluk ooit over het nut van telfoonboeken. Of over regenjassen, het lover van geboomte, of de liefde. Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje tegenover me in de trein slaapt zonder te hebben gezegd waar ze er uit moet.)…

al eeuwen gaan de jammerklachten strak omhoog langs pilaar en kathedralenboog tot in de donkere gewelven om daar bij het gesloten dak het onderspit te delven verlost van gif en kwaad verlaat men in serene rust de plaats waar het geweten is gesust maar in den hoge gisten twisten de oplossing zit binnenin met het maken van een nieuw…

ik kende pleinen en straten waar middenklassers hun welverdiende boterham aten nu zijn het donkere stegen waar klinkers blinken in regen van kil neonlicht de wijk wordt gesaneerd mensen dienen te verdwijnen om elders als normaal weer te verschijnen maar het sist en gist verloedering het spel werd al gespeeld toen de eerste kansloze…

het licht is gebroken de poorten van hel geopend goed en kwaad gewist nu sist en schuifelt gebroed met opgekropt gemoed voorbij de apocalyps gemist gist angst en pijn als venijn in het bestaan radeloze ogen breken in onvermogen om verder te gaan de klok is blijven staan toen de mensheid aarde de das heeft omgedaan…

Stil en teruggetrokken doorleefde hij jaren met soms een praatje bij het hek. En dat was het dan. Hij verbouwde zijn huis, straalde bij een compliment dat werd gegeven En dat was het dan. Voor iedereen onverwachts maakte hij een einde aan zijn leven En dat was het dan. Wat leefde er in deze man?…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

hoe dit gedicht ontstond het lag in je armen, werd ronder en ronder je zei dat ik net zo mooi was het gaf je lippen bouwde jouw lichaam in het licht sterk geschouderd en met woorden van genot net zo mooi als je was het veranderde van vorm van vlinder tot wind, 't kind gekleed als de zee het verloor de zekerheid onvindbaar en teruggetrokken…

waarheid glansde in de hoogste boom onbereikbaar net als appel en de troon toch gistte hoogmoed in het donkere loof reptielde sissend macht naar het verhitte hoofd een wankel ogenblik brak de morele toren zo werd de eerste leugen in het paradijs geboren ons erfgoed is verrijkt door een niet aflatende strijd om de ander te evenaren…