Alle inzendingen over thuisbrengen

- Maar… sorry meneer, ik kan u niet thuisbrengen hoor? - Hoeft niet mevrouw, ik ben met de trein!…

Je vlinder vloog te hoog, Te hoog om vast te houden Te hoog om te vangen, En te bewaren, Dicht bij me Je handen pasten niet in de mijne, Andere lijnen, Andere vorm, Kon niet thuisbrengen waarom, Maar dat telde Je ogen zien er anders uit, Je ogen zijn niet bij mij, Door te kijken in je ogen, Word ik niet automatisch blij Ik kan je…

de angst gemaskerd twee bruine ogen spreken stilzwijgend is het de traditie die haar steels volwassen heeft geschopt blonde lokken verhullen haar contouren, zo blijft de kans op thuisbrengen miniem welke inherent is aan de onschuld vermoorden zodat het stamhuis in achting zal stijgen spreekt zij met verdraaide stem al die vrouwen…

je bent het, in een kleur rood met de kracht van je schaduwen je hebt geen idee van de gedachten die er door mijn hoofd gaan ik zie het voor me, helder, zonder dat ik het kan thuisbrengen. jouw dwingende zin uit de hitte ben ik niet vergeten.…

balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende verlangen als een kleine vonk naar moeders gebreide trui om de leegte te bedekken te verwarmen misschien tijdens de barre queeste die hem thuisbrengen…

Ook fladderde er een woord achteraan (met een botte, afgeknotte klank) dat ik niet goed kon thuisbrengen maar waarvan ik vermoed dat het diepe sporen achterlaat in iets dat zich aan het oog onttrekt. Als dor blad dwarrelden zij op uit, en sloegen weer neer in een vreugdeloos groepje oude mannen dat op een verhoogd grasveld stond.…

ik kom slechts om te gaan, mag even op de drempel zitten, leven in iedere taal, misschien één tel een glimp of een glinster van die ene oceaan die ik niet in de werkelijkheid kan thuisbrengen maar die een anker uitwerpt rondom huizen, wolken, bomen, verleiding en schuimende geschenken soms vervaagt de deur tot een onbereikbaar eiland, hoor…

Alsof je de huid van de aarde voor het eerst waarneemt en nu pas het zand van de zee thuisbrengen kunt. Maar even zo goed ook is latere liefde wonderlijk kijken in een paar ogen, je ziet een avond van bergen en sterren, een gespiegelde hemel en weet dat het goed is net als in het begin……

Helaas, niet alle disgenoten kan ik thuisbrengen. Haast iedereen is gestorven, die foto’s zijn meer dan 60 jaar oud. Opeens denk ik aan wat vandaag weleens op doodsprentjes staat. Hij leeft voort in onze herinnering.…

Alsof je de huid van de aarde voor het eerst waarneemt en nu pas het zand van de zee thuisbrengen kunt. Maar even zo goed ook is latere liefde gewoon wonderlijk kijken in een paar ogen, je ziet dan een avond van bergen en sterren, een gespiegelde hemel en weet dat het goed is als in den beginne……

Wanneer ik mij in de vroege ochtend laat verrassen door onbekende geur met heerlijke tinten als stille verleiding die ik niet direct kan thuisbrengen daar ik ook niet weet waar het vandaan komt maar mij wel heeft beroerd om mee te stromen op deze golven; dat smaakt naar meer.…