Alle inzendingen over tijd OR ballast

Het kabinet heeft nu toch maar besloten Om twee man weg te stoppen in één cel Zoiets kan, volgens hen, tenslotte wel (Neemt ook veel ballast weg bij het begroten) En: ruimt de helft z'n celgenootje op Is dat de effectiviteit ten top…

rivieren vol emoties stromen door mijn lijf in een bootje vol met “zoals men vindt hoe het zou moeten” roei ik uitgeput met laatste tegenslagen daarna drijf ik langzaam af naar daar waar mijn gevoel al een tijdje ronddobbert ballast lozend onderweg naar wie ik ben…

De stilte kwam en bleek zijn ballast.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

Wat achterblijft als de zee vertrekt, zijn schelpen, kwallen en stinkend wier, wanneer de vloed verder komt, omhoog gespoeld over de getijdenlijn, in ballast verjaard, waarvan door kinderen als kostbaar goed wordt bewaard,het kleinoot ingeboet,als roestig schroot volgt het ons vanaf het ‘kind zijn’ tot de dood.…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

meer uit je verleden ik hoor niet bij dat schuldgevoel dat knaagt en je steeds bijt, je angsten komen uit die andere tijd ontken niet wat er is geweest sluit af waar je aan hebt geleden maar wees heel zuinig op het heden…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

de vragen zijn gesteld de laatste woorden gesproken beiden uitgeteld onze harten gebroken het ultimatum verstreken zonder hoop voorbijgegaan de laatste keer omgekeken ieder een eigen kant uitgegaan maar als aan een draadje aan elkaar vast nooit is het helemaal weg soms voelt het als ballast maar meestal is het er eenvoudigweg…

Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

wensrode strepen als ballast op het marmeren papier, hier en daar ontlast door blote genitaliën, geheel onverwacht niet dat we schrikken want dit is wat we willen geen soberheden in het zwart-wit maar de schoonheid op het markante gelaat van zij die op haar hurken zit het leeft op twee etages, ongemeubileerd terwijl de lege nis toch vele…

het ballast werkt als een anker, het vertraagt mijn schreden in een briesje en verjaagt de wind met mijn bezielde en bezegelde lot soms zoek ik de wind als de bladeren zonder ritselen mij de vrucht des levens toont maar waar is de wind wanneer het niet waait?…

ik ben de god verdomme ik ben de god van mijn bestaan lees mijn woorden vloek mijn naam ik leef en draag die ballast wars van zin zover ik dragen kan van mijn daden enige erfgenaam van mijn gedachten unieke apostel geen profeten ik ben vanzelf gekomen en zal vanzelf wel gaan terug keer ik niet meer er zijn hier teveel…

ik ben het spelen verleerd vingers en handen doen alles verkeerd waar vroeger fantasie snel gestalte kreeg blijft de vloer nu akelig leeg ik filosofeer denk en probeer maar de spirit vonkt helaas niet meer mijn geest is bezet met tal van structuren zonder ruimte om bij te sturen ik moet weg de ballast overboord naar zand…

zit in ons streven het echte leven of doen wij maar alsof zijn de doelen al gesteld voordat wij medisch zijn besteld de maatschappij maakt mij niet blij door zo in te stappen er is helaas geen andere keus voor mij tenzij we alles negeren ballast loslaten opnieuw gaan leren met kracht uit eigen bron geen voorgekauwd perspectief…

Ontdaan en begaan Zijn verlangen naar het leven en de dood kon niet meer samengaan Hij had niets meer verwacht Hij uitte geen klacht Nooit zag men een traan Hij droeg een te zware ballast die hij alleen torsen moest Zijn leven had hem verrast Hij leefde verder op zijn laatste reserve en bleef maar eindeloos rondzwerven Hij heeft…

bewust meegemaakt, Verstrikt als ik was in dromen Die achteraf geen dromen bleken Te zijn, maar een schijnvorm van De werkelijkheid - míjn werkelijkheid Die voor anderen niet waarneembaar is Maar voor mij een bestaande verbeelding Van ziek zijn dat door medicatie Binnen de perken gehouden wordt - Om te voorkomen dat ik in mijn Door ballast…

hij zit er mooi, de kraai op het gras in een tuin die niet de zijne is een schaduwveeg later vliegt hij op, dropt zijn ballast in de luid tjilpende heg en gaat vervolgens vastberaden pikken in het vuil van andere vogels achter zijn borstkas kruipt onopvallend een modderbruine tuinfluiter het lijdt geen twijfel van alles blijft iets…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Geef het geen ballast. Het doet wat het kan, maar ook niet meer dan doet het zeer. Bewaar het als kristal. Een klompje goud voor het leven. Zo word je oud.…

soms ligt iets meestal met weet wat als steen zo zwaar op mijn maag tot voor kort dan sinds ik bewust ben van mijn tweede natuur na een krokodillenkuur ik ervaar mezelf nu stabiel spiegelend aan het reptiel mijn steen is geen last maar dient voor ballast sinds ik hem laat zakken om mijzelf te herpakken dit grootse inzicht neemt…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

De ruimte in mijn hoofd is kaal en leeg ik reis naar binnen er zijn geen ramen of gordijnen bestemming is er niet reizen is genoeg de weg er heen is mijn doel het verlangen onderweg te zijn die mystieke ervaring is de vervulling daar verander ik raak ik ballast kwijt om balans te herwinnen de ruimte in mijn hoofd ontdoet zich…

ik heb mijn handen gewassen met zand op het strand van de zee het was warm en rul gleed door mijn vingers als een soepele waterval pas later bracht water houvast ik speelde met vorm en ballast tot het zand verdween de bodem golfde en wit schuim verscheen ik bezag de rimpels van nat en herfstige kou droogde ze gauw in de zon…

je handen waren zacht vingers met gekleurde nagels een handtas met curieuze ballast boven dit alles zweefde jouw lach met een intensiteit van hemelse kracht realiteit gevangen met liefde die blijft hangen jij neuriede altijd liedjes die ik nooit verstond als ik in aanbidding gebiologeerd keek naar je bewegende mond jij voelde…

Een stem riep mijn naam zag niemand staan toch wist ik welke weg te nemen terug in het verleden waar schemer nog altijd strijdt het opnieuw doorleven de schaduw weerstaan dan alles achter laten ballast weg om door te gaan die stem bracht me ook terug plots braken wolken open waardoor het zonlicht scheen toen besefte ik dat schaduw voorgoed…