Alle inzendingen over toegeven

ik zag woorden dansen op het vrolijk oogcontact in de muziek van hun woorden refreinde regelmatig schat handen speelden het spel van uitdagen en toegeven vooral niet te snel de lach wisselde in vaak gevat wederwoord de slachtofferrol bekoort zij groeiden een klein stukje lente in een zomer die niet mocht bloeien…

behoorlijk kort Misschien dat het nu eens duidelijk wordt Dat in Nederland de leugen regeert” “Ach, ’t is gewoon een vorm van dementie Aldus Pinokkio van Defensie --------------------------------------- …Minister van Middelkoop van Defensieontkende dat hij een interview over de Uruzgan- missie had gegeven aan de Telegraaf, maar later moest toegeven…

In de verstikkende nacht smoor ik de schreeuw van mijn hart de kou die in mijn botten is getrokken laat mij huiveren Ik wil jou niet meer kennen want weten doet pijn herkenning van het niet herkennen jouw ziel die valse tonen speelt Ik wil het niet horen want dan moet ik toegeven dat ik jou voorgoed kwijt ben schreeuwt mijn hart en begint…

breek het glas waar je inzit je stikt ik zie het een lach die de pijn verdoezelt je liefde die voor mij is verander je in gedachten en geef je aan haar maar je kijkt mij aan met haar in je armen ik wil eindelijk je lippen proeven hoelang heeft het nu al niet geduurd jij gaat hieraan kapot we gaan hier beiden aan kapot je wil het niet toegeven…

Nooit zal ik deze pijn weer voelen Nooit zal ik er weer aan toegeven Niet omdat ik niet mag maar Omdat het gewoon niet kan Deze pijn zal niet wennen Deze pijn zal ondragelijk zijn Niet omdat niemand anders het voelt maar Omdat ik het voel Nooit zal ik deze tranen weer zien Nooi zal ik ze meer voelen Niet omdat ik niet wil maar Omdat…

ik heb het wel gehad maar smelt toegevend als je fluistert zal ik mijn zwarte negligé dan dragen, schat…

mijn hoofd De pijlen en de kogels schieten om mij heen Ik wou dat de pijn wat verdooft Maar het komt zo hard binnen Dat al mijn zinnen tekortkomen Er is geen ruimte voor vrede Want die vechten wil, moet komen Maar tegen jezelf vechten is overgeven aan je gedachtes Laat het maar los zeg ik nu Want wie vechten wilt tegen zichzelf Zal moeten toegeven…

starend kom je voor me staan je ogen vurig en fel ik weet wat je bedoeling is maar wil ik dat nu wel aaien, knuffelen en ga zo maar door ik weet wel wat jouw passie is maar zit ik daar nu op te wachten voel nog maar even het gemis want toegeven aan al je wensen betekent dat ik de rest van de dag of zolang ik het zou willen met een spinnende…

Ik moet toegeven, dat ik wel met de gedachten speel. Het hoe en waarom van leven...en dood... Net zo fascinerend als geboorte is de dood...…

heb vandaag mijn jeugd herschreven met kroontjespen op wit papier regel netjes op de lijn die met dun potlood flauw zichtbaar mochten zijn ik duw de pen die vlekken geeft als ik te snel mijn hand er over veeg linkshandig zijn deed vroeger pijn in niet begrepen worden zakjes om de hand en pressie tot toegeven konden deze handicap…

Als niemand de Adonis in je doodt, dood die dan zelf. Zo oud als jij en nog steeds ideale schoonzoon - geen gezicht. Stap uit in Vijftig, stap daar uit zoals je dat in, zeg maar, Zutphen doet, en ga dan naar behoren ouder worden en oud, met bril, buik, haar uit oor en neus, elk jaar wat meer, en kom daar rond voor uit. Maai het gazon en…

gloedvol piekt je haar in warme jachttinten het is de tijd van het jaar dat harten sneller kloppen jij lacht smakelijk alle aandacht weg na het oogsten van hun blik beweegt met gratie en natuurlijke souplesse tot hun grote schik ze dollen dagen uit scheppen op over hun toekomstige buit spieden al naar ogen die toegeven…

wordt uit een te Donkere nacht die hoogzwanger is Van het nieuwe morgenlicht, Een amorfe massa zich gapend Een weg door de file baant, Begint de hemel in het oosten Langzaam blauw en rood te kleuren Een geweldig schouwspel dat tot leven komt En dat alle somberte overstijgt - Leven is er, leven zoals het moet zijn, Nu niet meer toegeven…

Toen: hield ik niet meteen van je, dat begon iets later, iets na " toen", kriebels in mijn buik, maar nog steeds denkend aan neen: geen flater, niet toegeven. Langzaam maar zeker, ging ik op je bouwen, belangrijker nog, vertrouwen, want dat was ik heel erg kwijt.…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

Sterven is een toegeven pijnlijk te zien wat ongesnoeid bleef aan geplante bomen, wat niet af was in dit leven. Alleen het vruchtgebruik werd in bruikleen gegeven, aan het ware fruit daar kwam ik niet aan. Wat beloofd werd in mijn jeugd wilde niet rijpen in mijn dromen.…

En ik kijk naar de hemel waar nog wat sneeuw vandaan valt en er een zwakke maan schijnt en morgen misschien zon of regen Het blijft maar zingen die vraag en ik kan niet anders dan toegeven dat ik het niet weet…

hij wiegde een grote boterbloem tussen sprietig gras dat schuurde net als constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en…

wij zijn gaan lopen omdat woorden onze afstand niet konden verkleinen heb jou een hand gegeven niet uit de bezittingsdrang je bent de mijne onze passen hebben we nooit in synchronie afgestemd elkaar volgen waren wij niet gewend in samen bewegen konden wij steeds wat meer toegeven zonder gezichtsverlies wij zijn elkaar…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…

In je hart zit stille haat stille haat met stil verdriet tranen stromen rond je hart maar toegeven wil je niet. Ergens ver weg weet je dat er een einde aan gaat komen dat de haat en het verdriet weer als tranen kunnen gaan stromen.…

Kunnen we schoorvoetend elkaar toegeven : "Ik heb zolang mezélf niet echt herkend ." Ik verloor niet alleen jou maar ook mezelf uit het oog in deze "strijd" ... Het is genoeg , het is klaar , ik ga weer léven in het volle licht en met m'n armen wijd !…

met pijn in mijn hart moet ik er aan toegeven, ik ben je aan het opgeven, je hebt me te veel laten doorstaan, ik kan gewoonweg niet meer door gaan, een weg terug is er nu niet meer, je hebt me teleur gesteld keer op keer, negativiteit zal blijven groeien, terwijl ik ons zo graag had willen zien bloeien, Helaas praat ik al in het verleden, en…

Ik prijs ze als het moet de hemel in Waarna ik ze laat storten Zo snoer ik ze de mond Grijp ik ze bij hun strotten En knijp er tot de laatste zucht En vreselijke krampen de tegenstander Slopen door gebrek aan lucht En als hij daarna bungelend aan een Zijden draadje hangt Verslagen en doodziek Dan kan ik rustig toegeven Dat ik mijn voordeel…

Wat ooit is geweest zullen ze vergeten, en al worden we nooit echte vrienden ze zullen moeten toegeven dat wij eindelijk kregen wat wij verdienden; respect.…

zijn voeten blijven onverzettelijk in kleilagen van vele eeuwen her nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat…

Je kunt niet te lang alleen maar praten, je doet veel mensen groot onrecht aan als je blijft toegeven aan apart gedrag. Voorlopig ziet men nog geen resultaten maar spreek je daarover wat mensen aan, dan hoor je wat gelaten: Amsterdam!!!!...ach.…

hart en ziel Iets waarvan ik niet dacht Dat het mij moeilijk viel Ik zou zo graag willen Dat onze relatie anders was Waarin wij kunnen genieten Zonder enig tegengas Het blijkt niet te gaan Zonder een traan van verdriet Ik zou je willen vragen Alsjeblieft vergeet me niet Met pijn in mijn hart Doe ik afstand van jou Omdat ik niet wil toegeven…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

We moeten toegeven, dat wij met terrorisme moeten leren leven. Maar hoe, uw geest begrijpt het niet, wanneer je al die bloederige mensen ziet.…