Tussen de plooien
van toneelgordijnen
vouwt zich de ingehouden strijd.
In rollen ingeleefd
sluit je binnenste zich buiten
tot je er niet meer aan ontkomt.
Tussen de uitgevouwen bedgordijnen,
herinnerend aan pijenstof
ontpopt de ingehouden strijd
tot het verstomt,
het einde speel je niet,
dat ben je.…
nog altijd vult haar schoonheid
het hart dat zo verlangt naar
hoop, naar uitverkoren zijn
nog klinkt in haar omfloerste stem
de zekerheid van het geloof
dat old soldiers
nooit verloren gaan
voor haar publiek
is zij een film die verbloemt
dat zelfs de daden van de macht
leeg zijn als een verlaten nacht
als de toneelgordijnen sluiten…
Met brede vinnen als toneelgordijnen
stijgt hij omhoog en daalt, valt stil, encore!
Wie uit zijn rol valt, heeft niet veel te eten
en ziet de toeschouwers gehaast verdwijnen.
O ja, ik ben een steen. Even vergeten.
---------------------------------------------
uit: 'Een tuil zeeanemonen', 2000.…
174
Bezig met laden