Alle inzendingen over tot méér dan stilte

al herhaalt de stilte steeds méér van alle doden blijf ik het langst bij jou en bij mijn eigen dood kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam scheefbuikig, bloedt toch immers leeg het schreeuwt : stil toch je weet dat de aarde kraakt in kelen van dronkaards en dat zelfs de glazen broeikas buiten blijft staan ik sterf gewoon…

Jij, op mijn pad naast me zolang of zo kort: het is bedoeld, het was nodig we leerden elkaar onze eigen regels, ervaring en wetten. Jij, op mijn pad, het zat al langer in onze groei, jij naast me was noodzakelijk voor onze bloei, apart en afzonderlijk, uiteindelijk ook samen. God doet nooit zomaar iets, bracht ons bijeen.…

Mijn geest, een berg van stilte, achter dichtbegroeide hagen, die zich afsluit, troost zoek in vergetelheid.…

Momenten die wachten moeten, op seconden, moeten wachten. Het moment van NU is heilig. Heel. Heel heeft niets te maken met tijd. Niets met uren maanden jaren. Met verleden en met toekomst. Alles verandert helemaal NU. In NU en in alle eeuwigheid. Mensen wachten op voldoening. Wachten op geluk dat nu niet is. Geluk moet wachten, groeien…

Stilte wil ik, in mijn vermoeide kop. Helaas, mijn molens blijven malen. Wakkere dichters die in mij leven, in het holst van verstilde nachten, ontwaken, en leven dankbaar op.…

Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

bekoord ben ik door Tanka en Haiku het is méer dan lettergrepen tellen de wezensinhoud doet er voor mij toe bekoord ben ik door Tanka en Haiku compact verdichten is wat ik dan doe zonder bezieling kan ik het niet stellen bekoord ben ik door Tanka en Haiku het is méer dan lettergrepen tellen…

Ik schrijf een lied, een goddeloos gebed En adem het in stilte en zing het in duet Over een dans op meren bekleed met zilveren maneschijn Over een natte doch tedere droom besprenkeld met rode bessenwijn Over een tweetal ogen in de blik van de ochtendrood Over een paar lippen verheven boven het sterven, de onmenselijke dood Over haar…

Nu ik uit jouw stilte ben gestapt wil ik toch nog iets zeggen over de wilgenwouden van mijn jeugd de denkbeeldige wolven en tedere beren een tatoeage op jouw linkerarm en een verleden van dwangmatige moeder moedertjes noem ik ze nerveus terwijl het eiland eenzaam alleen wordt zonder jouw berichten uit de Oeral met de meren en de bergrivieren…

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen.…

De wereld is op oorlog ingesteld, Ze lijken al te weten wat gaat komen, De NAVO-tanks staan klaar om op te stomen, Op weg naar méér geschiet en méér geweld. Maar alle leiders schrikken zich vast lam, Als het weer oorlog werd en niemand kwam.…

Al zijn er méér rozenbottels dan late rozen, ze vullen je herinnering met dankbaarheid en erkentelijkheid om onverdiende gaven. Ze willen je even laven eer de tijd van de grote hunkering weer komt, het verlangen de rouw en de stilte.…

Genoeg geschreven sonnetten over een treurig bestaan, genoeg van de in het stof gebeten strofen, er is méér voor keizers boeg.…

zwijg nu, zwijg en hoor het ruisen het zachte ruisen van het blad waarop ik voor de wind langs kwam een korte tijd in stilte zat nu ben ik thuis en zal ik rusten vissen zag ik in duizendtal meren, beken en rivieren ik draaide in de waterval ik kwam in zee, ik kwam in wolken en regen bracht mij weer naar huis nu rest mij rust, rest mij…

Langs de uitgetreden duistre weg Bouwt, om de tuinen te versperren, De oude ruige beukenheg Haar zwarte wal tegen de sterren,- Het dorre hout ruist in de nacht Als een eindeloze klacht. Van onder kaal en afgetrapt, Vol puisten aan haar arme stammen, Is zij aan alle kant gekapt En wuift geen tak meer uit haar kammen,- Van buiten is…

Kind van wonden, Dat een stonde Als een bleke sterre beeft, Voor wier luister ’s Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde leed, Wier geflonker Uit de donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen Met de morgen Van uw leven leven moe, Gaan uw ogen Als de hoge Bleekgeworden…

Vandaag, leeft alles wat nu bestaat. Het verleden, heeft haar doel bereikt. Doen, wat nu gedaan moet worden. Laten, wat teveel is van het goede. Zin leeft zintuiglijk om ons heen. Voel, Zie, Luister, Ruik, Proef! Onze toekomst wordt vandaag, in ieder van ons herboren. In wie op geboorte wacht. In wie gestorven zijn. De toekomst is…

Ik hou van je , méér en méér elke dag.…

Niets bindt ons méér dan wat we vragen: vanwaar, hoe lang, waartoe en hoe? Het antwoord zal wel nimmer dagen, maat 't zoeken leidt wel ergens toe. Hoe 't antwoord ook al mag verschillen - we zijn immers uniek en vrij - het is geen ruzie wat we willen, alleen de ander echt nabij. We zijn zover niet, zal 't ooit slagen?…

De uitgestrekte vlakte, van een oeverloos gelaat. De rimpels in het zand, een ruw zeeklimaat. Een zilte landtong, waait de wind. Een golf, kust, bemint. Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…

Elke dag ietsje méér minder, maakt mensen minder ziek.…

Eerlijkheid, heeft me altijd aangesproken. Meningen uiten, zeggen waar het echt op staat. Mensen in beide ogen kijken, was me veel te recht door zee. Nu ik maar één oog over heb, heb ik daar geen moeite mee.…

De meren van zwartgalligheid zijn somber o zo diep verleid je niet erin te zwemmen geen bodem die je daarin ziet haar doel is al zuigend jouw levenslust te remmen je verdrinken in verdriet Zoek liever die kleinere fijnere poelen die heldere koele klare ze zijn niet zo bodemloos diep zij zijn de juiste de werkelijk ware die het opperbest…

Zoete zachte zoenen, als de ochtendnevel op het uitheemse eiland waar wij onze honger willen stillen Verheven boven alles de liefde die de honger aanwakkert ons lijf laat roepen om méér en méér En wie ben ik om het jou te onthouden wie ben ik om je niet te geven; Lippen om kussen van te eten…

Tandarts over tijd moet een tandje bij steken tandloos mondje méér…

Bejaarde moeder keerborstel geeft haar méér steun dan haar kinderen…

De dagen deze week zijn als de dagen van elke week, en toch is er méér stilte omdat er Iemand deze week herdacht wordt die moest dragen wat Liefde vraagt maar wat geen mens ooit wilde als lot en keuze, maar toch ging Hij door.…

Er klonk een lied Vreemd maar mooi Gezongen alleen voor jou Arabesken van een verloren wereld Bloemen in de nacht Engel in aquamarijn, bloeiende roos vergeet het licht niet warmer zoeter dan duizend honingbronnen Vergeet het water niet, helderder verdroomder dan de meren van je ziel…

Ze ziet in al dat woelen steeds wat haar telgen hier bedoelen Geen dief die ‘t echte gedachtenpad vandaag behoeft te stelen Leven kent al genoeg echte criminelen Een moederoog ziet waar ’t leven bedroog Domweg dagelijks in haar aardse oog. In het woud en in verre bossen in menig weide met grazende ossen in welige akkers bij de groene…

Moeder II Te leven voor haar kroost, kun jij het nog wel horen druk jij je kind aan het hart als zuigeling uitverkoren. of is denkkracht hier vervlogen zonder enig mededogen. Het is als een heilig pand dat ik onder mijn hart blijf dragen als weer een dag hun pad ook het mijne blijven schragen. Ooit trok de zon naar West oogde rood flauwer…