Alle inzendingen over treuren OR entstof

natuurlijk niet hoor ik je al zeggen jij zou zeggen treuren mag, toch voor even maar ...raap al jouw moed bij elkaar het is hoog tijd om de weg zonder mij verder af te leggen…

In mijn eentje op de late avond die neigt nacht te worden onststeek ik een kaars en een sigaret onthoofd ik een biertje en mijn eenzaamheid het kan me lichter wegen juist terwijl ik er met licht om treur.…

Straks eindigt alles, goed en slecht, vergeten Is al uw treuren en uw vrolijkheid.…

nog treur ik in mijn hoek en peuter aan de voegen die kruimelig tegen me praten zojuist de bel gehoord maar niemand komt me halen zou de juf me vergeten zijn of ben ik onzichtbaar en is het maar een gedachte dat ik besta…

Als ik er niet meer ben, treur dan niet om mij, want als een echte engel, sta ik nog altijd aan je zij. Als ik er niet meer ben, denk niet teveel aan mij, maar onthoud heel goed, mijn verdriet is voorbij. Als ik er niet meer ben, vergeet me dan maar snel, want je hebt me niet nodig, alleen red je het ook wel!…

Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn. --------------------------------------------- Uit: Tot in de nde, nde graad; nestoriaanse kwatrijnen, 1998.…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

De zomer sterft – de bloemen treuren in verlepte harten treur ik nu om jou je hoeft mijn bloemen niet meer, om je op te beuren mijn tuin ligt onder een wade van verdriet en rouw.…

ik ben overleden in het diepst van mijn zijn te ver afgegleden te groot is de pijn ik ben hier zonder reden ik hang maar wat rond zoekend naar een gevoel dat niemand hier ook vond vaarwel jij die ik liefhad het is nu voorbij treur er niet om je had toch niks aan mij…

Het democratisch appel heeft haar C verloren de kiezers treuren en voelen de pijn want juist die C is het offer dat je brengt als je wil gedogen en regeren met partijen waar religie geen religie meer mag zijn…

Waar zou ik eerder nog mijn zuchten slaken dan in holle ruimte van het niets mijn blikken slaan op het luchtledig van de kosmos naar het duister achter het licht dan treuren om vergane liefde in een diep verzonken dal.…

schat je vindt jezelf lelijk omdat iedereen dat vindt maar ik vind je mooi omdat ik van je hou en daarnaast ben ik zelf ook niet wat je noemt de mooiste kijk gewoon wie we samen zijn en treur niet door Angelina Jolie…

of is ‘t je zelfgekozen rust die ons treuren sust…

Als zzp’r zit ik hier te treuren, Mijn vak is al een tijdje uitgehold. Ik was er een die eerlijk zakken rolt, Maar nu zie ik dat niet snel meer gebeuren. Nee, vroeger was het zakkenrollen beter, Het rolt nu voor geen (anderhalve) meter.…

tranen weg mijn handen raken enkel nog visioenen ze volgen ieder lijnenspel ik kus nog enkel in verbeelding en voel de huiver in mijn bloed mijn zinnen braken enkel nog sermoenen ze maken soms een woordenspel ik spreek nog enkel tegen muren en galm mijn spreuken tegemoet stuif het water, jij vlagen wind zo blaas je soms mijn treuren…

Mag mij dan na zo veel treuren Zo veel zwoegen, zo veel wee, Niet een uur van rust gebeuren Op een stille legerstee? Drijft mij, met gebroken lenden, Kreupel, ademloos, en krom, In een kring, die nooit zal enden, ’s Werelds tuimelmolen om? God!…

Rozen voor mij slechts niet, voor mij geen bloemen, die geuren, voor mij mijn eenzaam lied En wat stil treuren...…

En evenwel, ik wil daarom niet treuren: Voor u te sterven, engel, is zo zoet! Zo gij slechts nu en dan mij op woudt beuren Met énen blik, wanneer ik u ontmoet. Eén blik van medelij uit Uw' bruine ogen, En in die blik één enkle zilte traan! - Hierbij een doek, om die dan af te drogen. - Droog af, Margot, en laat mij stil vergaan!…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…

zie de lichten halo's glijden over natte straat kasseien 't zijn manestralen die wenen om hun verloren schijn baar niet voor diegenen die toch verloren zijn enkel de verscheurde wolken die grijze hemels bevolken treuren zo gelaten bedroefd in plassen die deinen totdat het niet meer hoeft en rimpels verdwijnen zelfs de kringen…

En toen stond ik, als die bloempjes, Troostloos op het veld te treuren.…

Wrede Dood: wel hebt gij zijn jeugd gebroken, Maar zijt gij sterker dan mijn hartelied? Zolang de Taal van Holland wordt gesproken Vergeten vromen* onze Vriendschap niet. Nu bouwt zijn grafsteen tussen zoveel stenen, Terwijl de winter weer zijn tocht begint. Nog weinig tijd: de letters zijn verdwenen, Geslagen door regen en wrede wind. Maar…

Nog eens een wintertje, gelijk als voorleen, Te slijten vol van vreugd in d'armen van Klimeen, Wiens onstandvastigheid mij nu een wijl doet treuren. Of in haar plaats, opnieuw te vinden bij Katrijn Een gunst, en een genot dat 't eerste gelijk mag zijn, Dat is 't dat meester Fok misschien nooit zal gebeuren.…

ijzige tranen vloeien zachtjes van verdriet nu zijn ze zichtbaar…

Een treurende es zweept ruisend Het hangende loof om het puin. Stil koestert een teder viooltje Zijn geluk in het mosrijk duin.…

Wie treurt er nu om regen als de dag zo traag begint en de buren vrolijk groeten, als het kind met heldere ogen 't klein geluk weer even vindt.…

Wat troostend zonlicht door de bomen die bijna kaal en vredig zijn; De herfst is weer met goud gekomen maar ach, die schoonheid doet ook pijn. De dagen korten en de mensen willen maar liever binnen zijn, met lamplicht, boeken, oude wensen, gezelligheid en soms wat wijn. Laat ook mijn ziel maar even dralen, genieten van het avondlicht en…

Dikke wolken drijven over, zeggen dat de herfst al komt en de dagen worden koeler zodat alle klank verstomt; velen treuren om de zomer nu alweer zo gauw voorbij, maar de najaarsdagen zingen ook, en zij verheugen mij.…