Alle inzendingen over treurwilg OR boom OR wilg

Een oude Treurwilg tranen van de ochtenddauw hangen aan haar blad.…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

zorgen zijn voor morgen pardoes schept ze haar bord vol onzin bloemen zet ze bij het grofvuil plant bomen op z'n kop wrijft droogte uit haar ogen tuit ze haar perfecte lippen rood hangt haar jas aan de wilgen blootsvoets verdwijnt ze in de ochtendzon…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

het regent tranen de treurwilg schreit haar verdriet versmeltend moment…

de treurwilg steekt z’n kroon op: lente op z’n hollands…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

zij staan daar soms geknot zij bestaan daar bomen over de slootkant waaieren uit want de wind waait verliezen blad in een herfst die niet te winnen valt maar wel vrij…

Wilgen weer geknot het lijkt me wel een netjes afgesproken spel…

Wilgen in de mist verzonken in hun zwijgen roerloos vers gekapt…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

verderop staan twee wilgen hoe oud zouden ze zijn vast jonger dan mijn broer gisteren gaf ik hem koffie toen hij het alfabet leerde hij spreekt weinig alleen tot mij ik bekijk hem van afstand wat lijkt hij op ma zouden de twee wilgen de taal begrijpen die ma in het vreemde land sprak…

geworteld in drassige grond op de oever waar de dode snoek lag een droom over jou en mij en de zwanen, omdat het zwijgen verstilde in pasteltinten kleurde jouw hart omdat mijn ziel geen stem had wie kon ik zijn, zo hier alleen een lief konijn, een derde been een beeltenis van serene vrede omdat ik geen woord voor het schrift had en wilgen…

ze staan er nog de wind, gevangen in hun kruinen struint de kale takken door je hoort ze zachtjes kraken en hun blaadjes raken stil de grond de vooravond van winter wint met lange passen tijd je schuifelt mee en kwijt melancholie aan koude voeten met een neus vol rottigheid het laat de regen wenen in een langgerekt verwijt als weemoed…

Wilg, zo mooi door Stuart Staples bezongen. Gij staat hier voor eeuwig vanzelfsprekend, zo indrukwekkend ongedwongen.…

[Haiku] De zon schept een band – treurwilgen strelen elkaar met schaduwvingers.…

Er komt schot in de zaak de treurwilg zet het op geelgroener het wordt mooi nietwaar…

De treurwilg huivert in al z’n diepe wortels, zuigt z’n tranen droog. Bamboe in de tuin schieten jonge scheuten, die gaan niet dood. Betraande zaden zullen nooit vogels kooien, ze planten bomen.…

veel takken torst en misschien heb ik een teveel aan bomen gedragen * wanneer alles weer voorbij trekt besef ik dat een heengaan ook een blijven is…

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

soms denk ik aan die boom de wilg in de kromming van de laan uitgeschoten, een wilde bras zie hem nog staan, zonder schroom te getuigen van zijn eigenheid een valse noot op de oprit met aan beide kanten de fiere heersers stamhouders in eiken, getuigend van de rechte weg, nimmer uit het lood het herinnert aan de tijd van licht waarin de grens…

het is wilg om het even belet wilg niet te leven wilg heeft de wraakgodinnen uitgenodigd voor het eten in een zelf geknoopte mand met voorjaarsfruit van buurtbomen laat ze maar komen met kikkerbloed regen en striemende verhalende wind de alles overstijgende liefde die uit de gouden hemel valt.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

hoog in de boom verbergt al wat zij jatten glinsterende schatten de oude wilg als in een droom versterkt mijn zekerheden ... ... hier ben ik tevreden…

jouw licht en je liefde schijnen waar jij bent zal de nacht verdwijnen ik wil komen in je nabijheid uit de schaduwen in je heerlijkheid je adem wekt aarzelend een toon je ogen glanzen, je bent wonderschoon maar waarom heb ik dan zo'n verdriet het is omdat je me verliet door jouw dood heb ik nu veel smart maar ik ontdekte: je zal altijd voortleven…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

takken slierten sluiks als een doorleefde provo diep in depressie…

geborgen in de luwte van het lover van de oude treurwilg aan de waterkant verstilde het rumoer in haar hoofd kwam ze tot rust talmend op de bank onder de boom ze staarde lang door de sluier twijgen naar het water waarin ze wou verdrinken in vergetelheid de avond was gevorderd toen ze besloot toch maar naar huis te gaan…

je was een treurwilg aan de waterkant waar kroos en weemoed langs je wortels dreven ik zat te wachten op een steen wat verder en zag de stroming langs je deinen de kano's vaarden steeds aan je voorbij of bleven slechts heel even aan je oever toeven.…