Alle inzendingen over uit huis gaan

Ik ken een huis, partieel, als in iets, dat langzaam begint te dagen. "En wat ik zag, bracht me in verrukking." Ken jij dat huis daarginds naast het water daar wil ik wonen later. Met een zolder, berg mij daar, in al haar dromen om zo bij haar hart te komen.…

Helaas mijn dierbaar bezit ik ga je verlaten Ik heb je jaren liefgehad alles beleefde ik samen met jou. Mijn eerste huwelijksnachten werden door uw muren omarmd. Mijn kinderen werden door uw stenen beschermd. Wij hebben jaren samengeleefd en zijn één geworden. Je kreeg een hart. Ik voelde mij veilig genesteld. Je hebt een prachtige…

Een traan rolt over mijn gezicht trek dan de deur weer zachtjes, achter me dicht, ga naar huis ZIJ KWAM NOOIT MEER THUIS!!!!!!…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

al het werkelijke dat ik je gaf is geworden tot overbodigheid en nu ik mezelf kleed met gedempte wind, de uren van herfst overhoop haal verliest elk geluid een naam mijn naam die als een afgewezen groet tussen houten lippen hangt verzwakt door de duizend splinters van huiverige gezichten ik val, onzichtbaar, uit dit geheel…

Een gewonde reus stond daar nog steeds, als stille getuige van de voorafgaande tijd Twee gele ramen keken me aan met een starende blik, maar ik kende geen vrees alleen was ik niet Haar stem gaf me de warmte en nodige rust.…

verhaal van velen dat onderhoud en tuin langzaamaan te veel zijn ik kijk met ogen van een vreemde kozijnen worden geverfd ook de voordeur krijgt een likje de tuin is strak gesnoeid dat moet wel voor de verkoop mijn eigen hand was losser zo groeit de afstand tot het bewonen van ons heerlijk huis in dat alles zie ik het naderend afscheid…

Zie onderstaand. Is dit opzichzelfstaand, alleenstaand of losstaand? De vraag is verregaand, maar hoegenaamd bestaand.…

aan die ander toe het huis dat op mij wacht verzacht in ieder opzicht de ruïne van verlaten en de toekomst, die er lacht…

Rijden langs het oude huis, ik kan het niet en wil het niet kijken hoe de haag niet langer scheef geschoren is.…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

We maakten het huis van mijn tante leeg. Nooit getrouwd, had geen kinderen. Alle voorwerpen stonden precies zoals haar ouders ze in het interbellum hadden geplaatst. De schilderijen van ongekende schilders met zanderige vlakten, weemoedige sparren arme grond hingen zorgeloos aan de muur een beetje zoals het hen uitkwam.…

Of die van het beroemdste huis ter wereld, dat witte, waar de machtigste man van Amerika slaapt en doucht, luncht en dineert. Dat huis, discreet en ligt geen tip van de sluier. Het kraakt wellicht pijnlijk in al zijn voegen. Binnen de muren van een huis worden de zwaarste geheimen bewaard.…

tijd is het eeuwig aanwezige water waarin wij een poos mogen zwemmen tot we naar de kant worden geroepen door onze ouders om naar huis te gaan en het water wacht op hen die ons opvolgen zij zullen opnieuw komen en hun dromen dromen het water spettert klettert en zal weer bedaren is weer wie ze is en altijd zijn wij het weer…

Dit is een land mij onbekend ik weet niet alle wegen de paden die ik op moet gaan en of ik zon zie of de regen. Dit huis is mij onbekend ik weet niet wie er leven en of de deur zal open gaan en of er antwoord wordt gegeven. De mensen zijn mij onbekend ik ken ze geen van allen..…

Wat drijft ons mensen toch, om ons veilige huis te verlaten. Wat doet avonturiers verlangen, tot voorbij de horizon? Wat bezielt ontdekkingsreizigers, om naar zichzelf op zoek te gaan. Is het heimwee dat ons doelloos drijft, terwijl we veilig bij de kachel zitten? Is het verlangen naar verlangen, om weer op weg naar huis te gaan?…

de herfst schrijft weer poëzie in huis-aan-huis-blaadjes…

Een paar puristen uit Amsterdam schonen de taal met een netenkam. Ze richten 't pincet op het lidwoord 'het'. Hun kruisen straks 'T FOKSCHAAP met DE PAASLAM.…

De tijd zit erop, ze is al naar huis, inclusief haar achilleshiel die hoef ik niet thuis nog los van het feit dat ik al genoeg op m’n bordje kreeg en had want daarom is zij er, speciaal voor mij.…

We gaan een ander thuis beginnen…

Ik was alleen, Nog steeds zo alleen Wanneer ben ik eens niet alleen De stilte valt Als een muis in huis Zo stil dat het is, Maar plots voel ik het, De aanwezigheid van iets Mijn gedachten gaan er heen Dan zie ik iemand Ik mag haar En zij mag mij We worden verliefd En ik voel me niet alleen De stilte in huis Die is verdwenen…

Ze is zo bang; hoe moet dat gaan, als ze haar huis voor een bejaardenkamer ruilt? Dat huis waar eens haar levenstrein begon, waar dierbaren zijn meegereisd, verlaat ze nu, alleen…, vergrijsd…, Om te vertrekken naar haar eindstation.…

ondergedompeld in een rode vuurzee is de verslagenheid daar waar logica ver te zoeken lijkt onschuldige zielen die aan het begin stonden om de wereld te verkennen hun horizon te verruimen zich te laven aan het leven werd nors verstoord door meedogenloze kogels…

tot huis gaan de balans te versterken tussen kerk en mens tussen mens en kerk die balans te verrijken De vrijwilligers wat heb ik een ongelofelijk respect voor jullie, voor u de vrijwilligers gaan nu op pad met de enveloppen en mijn dochter Giulia en ik lopen mee, werken mee de paden op, de lanen in, de straten door, de singels af en…

Lichten doemen op en lampen gaan speels aan, gedachtes aan wat ooit was, ik laat ze met me meegaan. Als het zwaard van Damocles hangt de ochtend me boven het hoofd en net voordat de lantaarns zijn gedoofd keer ik terug naar huis, om daar moederziel alleen in huis te blijven staan, want de kracht van de nacht mag niet verloren gaan.…

We mogen samenkomen in Gods huis Iedere zondag zijn we daar welkom Laten we dit ervaren als een rijkdom Als het goed is voelen we ons daar thuis. Wat een voorrecht dit te mogen beleven God in alle vrijheid te kunnen prijzen En om Hem alle eer en lof te bewijzen Dankbaar te zijn dat het ons is gegeven.…

het is stil, het is oorverdovend, we treffen voorbereidingen om naar huis te gaan. verwacht geen held…geen stoere verhalen ik zal mijn ontslag indienen. vergeten zal ik deze waanzin echter nooit. want in welk land ik ook vocht, bloed is overal rood.…

Als, bij moe-tanend avond-lichten, angst daalt in onze aanwezigheid, zijt gij 't, die voor onze aangezichten de vreê der avond-lampe breidt. Wij zitten en ons leden wegen, zwaar van stil-naedre dage-dood; gíj hebt zacht woorden die verplegen, en breekt het vredige avond-brood. En wij, die uwe gaven eten, wij rusten in uw blijde…

Voor mij een glaasje wit zonder alcohol. Het behoort tot de zinnen die een mens nooit verleert. Toch proefden de woorden als jonge wijn, maandag op het terras. Hemels, die eerste slok in open lucht, hoewel Hemelvaart eigenlijk al voorbij is. Pinksteren overigens ook. Maar de echte feestdagen die zijn er aangekomen. Er is een leven met corona…

Lang, verleden Ben ik ontwaakt Uit het oneindige gekomen. Het duurde even Voordat ik mij werd Bewust van Leven en Zijn Echter, daarmee kwam De strijd, niet willen weten Dat het tijdelijk is Slechts kort Heel even Eens, zal ik losmaken Om mij weer te verlaten Mijn ik weer terug te geven Aan het eeuwige niets Het oneindige…