Alle inzendingen over uiteen gaan

Zou uiteen geslagen kunnen worden. Ze moesten dingen regelen want je wist niet of je terugkeerde of zou worden vermoord. Zijn ze klaar? Maar er moet iets gebeuren. Vandaar.…

heb de rode loper gelegd jij danste spontaan de wolken in je haar tot flarden uiteen de zon greep haar kansen meteen om het decor te verlichten ons gevoel weer te witten in het zwart van bestaan ja zonder regels zijn wij gegaan in het besef dat onze liefde altijd voor alles zal gaan…

Geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen want wij zijn ondanks alles eensgezind. Door dik en dun, wij blijven immer één, geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen. Mijn psychiater spreekt van schizofreen, maar ik verklaar, wát hij ook van mij vindt: geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen want wij zijn ondanks alles eensgezind.…

Alles is geschiedenis Ons bestaan en leven Bekende paden en Onbekende wegen Gaan hand in hand Liefdes gaan uiteen En komen samen Bouwen bruggen In een ander hart Liefdes sterven nimmer Zijn een hoofdstuk in de tijd Toen nog jong en onervaren Nu veel ouder en wat rijper Is er heimwee naar wat was Verlangen naar wat komt Maakt het…

nee, ik kan niemand zeggen dat ik nog steeds van je hou zelfs jij wilt het niet horen de pijn is te groot de wond te diep en nu maar leven alsof alles goed is de waarheid uit de weg terwijl ons hart verscheurd is ik voel dat de pijn ook jou nog dagelijks teistert hoe lang houden we dit nog vol maken we onszelf stuk…

de een na de ander gillend naar beneden spetterend uiteen…

in duizenden scherven breekt liefde uiteen daar jouw hart ophield overmand door een waterval aan tranen rouwt mijn zijn om degene die ik liefheb met al ik ben zal onze liefde niet verloren gaan maar me dragen tot het einde der tijden waarin wij zielsverwanten elkaar zullen treffen en versmelten als één…

jij gooide plotseling een handvol vlinders op een wolk van kleuren dartelde uiteen wist niet welke ik moest volgen zij fladderden verleidelijk dicht langs mij heen heb toen je hand gepakt wij zijn gaan lopen het zonlicht tegemoet vlinders dansten mee in liefdesgroet…

Op haar fijnst spat zij uiteen de zeepbel…

pijn zo diep ervaringen in de mist fijne deeltjes bijeen in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst gedachten worden angsten het barre bestaan in heden vergaan de ondenkbaarheid voorbij...…

Alles spat uiteen Niks is meer alleen Mijn binnenste Alles weg Mijn gevoel Waar is dat nu Mijn leven Een leeg gat Mijn dromen Uiteengespat…

wij tweeën staan aan beide zijden beide zijden veruiteen wij tweeën moeten tevens beiden naar de andere zijde heen naar de één roept d'ander schrander, Hoe komen wij hierover heen? d'een zeide toen dus tot de ander, t'is te ver, naar dat ik meen wij komen nimmer bij elkander 't is voor ons beide zeer gemeen De ander geloofde geen van…

nog koud in golven verpakt rolden de eerste verhalen op een al lenteachtig strand hoofdletters schuimden in wit hun belangrijk bericht doken en vloeiden uiteen in vergeten zand wiste met kwistige hand onbelangrijke details alleen waar wind vat op kreeg bleef in stand hij joeg de hotspots wat verder het land op waar zij uitwaaierden…

in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen in mist vervallen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst onbekend wat komen zal gedachten worden angsten in deeltjes uiteengedreven langs het barre bestaan dat leven heet toch zullen we verdergaan de ondenkbaarheid voorbij en onze zielen laven in hoopvol bestaan…

Och, Geert en Jeanet zijn gescheiden. Aanvankelijk vond ze hem lief. maar hij tartte haar tijdens het rijden: z'n rijgedrag is agressief. 't Inhalig karakter van Geert gaat heel dikwijls met snelheid gepaard en wanneer hij een auto passeert, is het steeds van voorbijgaande aard. Hij rijdt hard naast een cabriolet en ontwaart de bestuurster…

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

Kristalbelletjes spatten parelzacht uiteen in duizend tinten…

handen uiteen strooi maar rozen…

Maar het is nog een week voor de grote vakantie en we gaan allebei naar een andere school. Dus zei ik hem dat het beter is als we uiteen gingen. Maar met die woorden had ik hem gekwetst.…

Ik zag twee jongens met hun vishengels terug naar huis toe gaan hun emmer was leeg maar ze keken voldaan naar de vijver met de pompebladen hun hoofden gesloten geel als de T-shirts van hen die nu nog broers zijn maar later uiteen groeien als reeën door de bliksem getroffen gespleten tot er in een donkere kast een hengel omvalt.…

De kwasten staan nog in de terpentijn maar vallen langzaam langzaam uiteen of worden opgeruimd. De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren voor akoestiek en artistieke woorden. Over de gele sterren gaan de zwarte doeken op fluistertoon behoedzaam.…

het is als het verbloemde sjansen van dichters een tonen om het tonen in tonen die blijven soms hangen op zekere hoogte in zich gekeerd met schroom die geen handreiking doet zo gaan onze paden zijdelings samen en wijken uiteen waar het woud dichter wordt er wordt zoveel geboomd en ook nog geschreven het ontvangen vaak niet…

Voorbij dat punt van niet meer terug is leven plots licht achterblijven zwaar blijkt de kaars uit zonder op te zijn drijven zielen uiteen elk op hun eigen golf is het gemis nog vers zonder door te dringen vecht verdriet nog met voorzichtige acceptatie maar reeds geuren bloemen klinkt de afscheidsmuziek lijkt het leven door te gaan…

Je hebt me laten gaan Nee raak me niet meer aan Mijn tranen slik ik in Die zul je nooit meer zien De keuze is gemaakt Blind als ik was Ik wilde het niet zien Liefde uiteen gespat In duizenden herinneringen Nee raak met niet meer aan Je hebt me laten gaan...…

al wat is draait om eendere ellende binnen en buiten, bollen en bellen in bruisende bubbels ballen kleinere samen ze dijen en duwen hun opgebroken golven krimpen ook weer in of spatten pats uiteen om vervolgens op te gaan in nieuw verband deels ontleed in een bad verhullend schuim laat ik deze samenhang een tijd verdrijven…

Onder de felle, wrede zon gloeit vonkenspattend oogverblindend gouden graan tot aan de lage einder De strakke lucht van Pruisisch blauw staat als een reuzenstolp over de zee van blinkend koren dat rijst en daalt op windgetij Zoals in Pharao's tijd wijkt het uiteen, een diepe voor Wij gaan er goudbestoven door uitbundig roepend: Dag…

De tijd liep te over, te weinig of geen, de heelte werd een holte, alles stond op of viel uiteen, ik acht mij gewonnen, aan de dag en nacht gesponnen, minacht de middernacht, de draad van eindigheid, in zuiver bloed geronnen, zonder een gemis, zal niets ontstaan, alles heeft een eigen weg te gaan, de macht te wegen zonder gewicht,…

voorgoed tussen uit te gaan verzameld goed voor kanariepietenvoer…