Alle inzendingen over uitgestrekt

Die ruimte berust op het feit Van beschikbare uitgestrektheid De ruimte is van iedereen. Je kunt zelf pas voluit leven, Als je de andere ook de ruimte wilt geven.…

de maan glijdt op de toppen van mijn uitgestrekte vingers naar een hoogtepunt bloost zich geel de hemel in na die rakelingse bevingering en streelt de zwarte stilte zon van de nacht maar zo gehavend dat ze eeuwig ootjes vormt van pijnlijke herinnering…

De uitgestrekte vlakte, van een oeverloos gelaat. De rimpels in het zand, een ruw zeeklimaat. Een zilte landtong, waait de wind. Een golf, kust, bemint. Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…

ik neem je mee al denkend vanaf nu sta je in mijn landschap achterlatend, waardoor dit pad, deze bomen hun vallend blad alle ogen en vingers niet langer onwetend zijn maar wijzen naar jou zonder weefsel in uitgestrekte afwezigheid…

Misschien help jij een ander Omdat jij de pijn herkent Omdat jij niet anders bent Zo helpen wij elkander En geef jij die ander dat Met een intieme afstand En de uitgestrekte hand Wat jij niet hebt gehad…

wakker zijn hangt aan de ochtend als krieken uitgestrekt beweegt meedraaiend met de middagzon die naar het westen toe begeeft het rustend traag verzinken achter bergen in de zee kus ik mijn lief naar hemelsterren en het slaapzand gaat niet mee…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven tot de zwaartekracht ze op de knieën dwingt. Samensmeltend tot een vesting waar het laaiende wit onophoudelijk op poorten beukt in deze eindeloze vlakte weet ik niet waar ik leven kan…

Heb ik te vroeg gesproken, gehuild in droogte altijd leeg ikzelf vergat de bomen en de uitgestrekte zee. Hij nam mijn tranen mee in boten een vrachtschip laadde mij aan boort, zachtjes deinend op de stroming, kabbelt mijn geluk nu voort.…

kom maar klein kind met je armpjes zo naar mij uitgestrekt kom maar nestel je maar even tegen mijn borst je hoofdje in mijn nek kom maar klein kind de warmte die jij vraagt is zoveel geringer dan de warmte die jij geeft kom maar, mijn kind…

Wij speelden op het strand, wij waren van voor de oorlog en de zee was toen nog een uitgestrekte vrede.…

met de overschatting van een vooruitgestoken borstkas danste hij met uitgestrekte armen om haar heen ze zouden het vasteland verlaten zij was verslingerd aan een minimum hoeveelheid licht ze wilde uit het beeld verdwijnen onderbelicht in de schaduw van het donker leven ze vonden de verte in een lichtflits…

Ik heb de handen uitgestrekt Naar het goud van het golvende graan. O! dat ik die vreugde grijpen kon Van het golvende graan in de gouden zon! Ik heb de handen uitgestrekt Naar de vreugd van het gouden graan. Ik heb in het blanke maanlicht gestaan. Ik hief verlangende blikken omhoog Naar de glans van de zilveren maan.…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

Die Nederlandse taal is raar nietwaar Ik denk maar aan ontdaan en wat is daan Wat moet tegenover ontgoocheld staan Is dat goocheld of is dat dan weer raar Wat is er met mijn dane taalspel mis Als taal een uitgestrekte afspraak is Jan Bontje woordenaar, 14 maart 2021…

Zon omhelst de morgen een zweem van verdriet laat de nachtvorst achter verloren bladeren glinsteren trotseren hun ware schoonheid er wordt een aria gezongen elders blaft een hond uitgestrekte landerijen ontvangen deze morgen met open armen…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

als er niks meer zal zijn dan een lucht waarin wolken grijs zuchten bomen met naar beneden ruisende twijgen hun laatste streven tonen stil uitgestrekte schraalheid waarin de ziel nog nauwelijks praat omstrengel mij heimwee vreemd en sterker dan de dood…

Ik wou dat ik vleugels had zoals vannacht in mijn droom waar ik achter vlinders vloog over uitgestrekte weilanden zoete honing van boven als dwalende regendruppels benevelen mij in liefde dansend onder een regenboog tot de zon mijn ogen opende. Ik wou dat ik jou was...…

wereld warmer in innig leven met uitgestrekte handen ontvang ik tederheid in trilling betoverd in bestaan van licht voel ik de kern in mij sprakeloosheid in onbeweeglijkheid verstaanbaarheid kom ik tekort maar aanwezigheid hoger dan de lucht onverschilligheid wegkwijnend in kenmerkende herleving…

de gang van zaken op een uitgestrekt terrein verlegd naar vroege zaaiing in een ruime kamer een vrouwelijke lijfbediende mag het huis niet verlaten wie alleen is laat soms los verbijsterd aanschouw ik een jonge tak in nauwsluitend damesmantelpak je kunt het aannemen of niet…

Waarheen gaat dit leven met zijn uitgestrekte weiden van gewassen kledingstukken aan de lijn in de felle zon doe je je ogen dicht en verdwijn je in de hoge wolken je bent er moeiteloos naar toe geklommen daar beneden zie je de drommen mensen van transparant glas.…

we wisten het zeker: jij zou voor altijd duren tot die lege uitgestrekte dag en het onwezenlijk stil werd in onze straat het licht ebde weg je kindertijd was even smal als de doodskist waarin wij jouw broze lijfje zachtjes legden…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

tralies verbogen, de haat ontketend, het beest is los losgeslagen in vrijheid houdt het de wereld in vrees gevangen onschuld zoekt handen waar, steeds vaker, klauwen worden uitgestrekt pandorabel memorabel, deksels, Pandora onafgedekt, het kwaad is uitgelekt…

knisperloop door niemandsland het uitgestrekte onbevlekte ik schrijf mijzelf heel even op een onbeschreven blad strek mijn tong verlangend in de ruimte waar vlokken brandend landend tot versmelting komen heerlijk onbeschrijfelijk lijf'lijk ijs - ijs koud…

Het eiland – emotie - ligt in herinnering van liefde uitgestrekt in zoete dooi de geest laat zich niet door onzekerheden temmen al klinken woorden zielig mooi een trefzekere soevereiniteit heeft opnieuw aan kracht gewonnen onder de winterzon van zwijgen de weg naar thuis is weer begaanbaar.…

Praten over leven praten over de dood hoe jij je hebt gegeven aan iedereen in nood we praatten alsof we elkaar al jaren en diep kenden en samen over uitgestrekte weiden renden we praatten, het leek wel honderd jaar.…

Slapend land uit mijn dromen gebied geogra- fisch zeer uitgestrekt van de Oeral tot Grote Oceaan, van IJszee tot de bergketens van Central-Asia exceptioneel rijk aan In tijd haar gegund Krachtdadig opgetreden spoorwissel van breed naar ruimdenkend Rusland, juni 2001…

Boven de uitgestrekte leegte wordt het roepen van meeuwen verdrongen door de overdonderende stem van de Atlantische Oceaan. Ik lik het zout van mijn lippen en houd bijna op te bestaan.…

diep doortrokken klankwoorden die naast elkaar bestaan totaal verschillend trekken zich los uit een wirwar van draden zonder jaloezie kleurend van wit naar hemelsblauw in het blanke licht uitgestrekt tot tevredenheid herken je meerdere signalen waar de meerwaarde zit van het leven overduidelijk……