Alle inzendingen over uitzicht OR doel

kiezelstranden omzomen mijn water in de woestijn gesloten in ogen gevouwen, zuchtend naar een mond vloeibaar naar weiden of een verworpen stad bevangen aan uiterste randen van trillende lucht op een morgen ontwaakt nog beschonken van donker de volgende dag na vandaag met daarboven eeuwig hemel het zicht ontnomen, in kluwen tot stof vergaan…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier... Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn blik geen ander rustpunt vond dan 't schamel rijtje rafelige kruinen van zes verwaaide bomen middenin…

Laaghangende zon straalt vurig oogverblindend maar stagneert proces.…

rond een kerk knielen huisjes ze zijn devoot en houden blinden dicht de buitenwereld slaapt in oude volksverhalen slechts een oogwenk verderop scheert de snelweg rakelings langs trage dijken en daarachter nog een slootkant, met wat riet je ziet dat waar de tijd in stilstand naast de bermen schuilt, je oog getrokken wordt naar meer…

Mij toegeworpen redt een verdriet zich uit golven van loshangend waaien in een lawaai van vers gewassen wit buiten adem maak ik een sprong in de uitgeputte diepte van een opluchting -------------------------------- uit: 'Het liegend Konijn' 2012.…

mijn uitzicht hunkert, opent ramen en deuren voor een nieuw begin mijn hartje zingt van verlangen, wil liefde laten bloeien een zalig moment koestert dit gevoel, laat liefde maar binnenkomen, zoals lente de zon verwacht!…

schilderij creëren maakt je blij zet dreigende luchten boven glooiende akkers, speel het spel van donker en licht maak mooie mensen met uitzicht op een vergezicht van hun eigen levensvlam zoekend zullen ze langzaam verdwalen in het verre vrije…

Aan het uitzicht wijd ik nu een kort gedicht: de stroom van IJssel die niet ophoudt niet stelpt geen halt kan worden toegeroepen al sta ik op brug kade of oever ik ben geen snoever.…

Op het kraaiennest blikken richting horizon kauwend naar voedsel…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

We hebben uitzicht... vanuit 't raam een vergezicht op 'n landschap ons nog onbekend Misschien... op weg, onderweg? naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

kerstfeest draagt mij naar het licht want zie de ster mooier dan voorheen laat mij weten je bent nooit alleen kerstfeest draagt mij naar de verwachting van hoop, liefde en wonderlijke kracht door het geboren kindje in de decembernacht © Hilly Nicolay…

Gek gaan voelt dan als een doel. Eens te bewegen buiten algemene zaken. Wie heeft immers ooit een normaal mens ontmoet? En viel die ontmoeting werkelijk mee? Gezoutenheid smaakt soms heel zoet als ruimte uitzicht biedt in de volle zee.…

Je kent het vast, het einde Stom rennen achter de feiten aan Voor een wedstrijd mettertijd Komt aan het einde van geen tijd, het doel in zich Commentaar, gegevens zonder uitzicht De wedstrijd voorafje, De belevenis is Net 123… ietsjes overdreven Afgetrapt, doortrapt….. mis…… De essentie van dit ingekopt voetbal verhaal is Gewist……… Ps.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

Het lege veld ligt voor de dichter in mij spreekt het aan nog zó ver om te gaan de paden moeten uitgezet maar welk leidt naar het doel?…

Een valse start is niet erg, maar verschrikkelijk -- is een vals einde.…

vertaalt naar wezenlijke erkenning ik sta mijzelf dat wel eens toe immers over taal en scheppen gesproken, dan ruik je aan het uitzicht, de voortgang,.....je gaat er voor; mijn begeerte is zo geringer van belang…

soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat dan door,,,,wil dat je een hoger doel vertaalt naar wezenlijke erkenning ik sta mijzelf dat wel eens toe immers over taal en scheppen gesproken, dan ruik je aan het uitzicht, de voortgang,.....je gaat er voor; mijn begeerte is zo geringer van belang…

Recht op je doel af. Natuurlijk met een reden vanaf het heden.…

Leven zonder doel Is als een zee zonder water.. Leven zonder doel Is als een heldere nacht zonder sterren... Leven zonder doel Is als een zomerdag zonder zonnestralen... Leven zonder doel Is geen leven... Leven zonder te leven Is een leven zonder doel... Leven MET een doel Is pas een leven...…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Als er geen uitzicht is, moet je geen verrekijker gebruiken.…

Eeuwige word je genoemd - Jij die mij doorleeft En met nauw'lijks Hoorbare vleugelslag Mijn gevoelsoppervlak Doet rimpelen - Jij die in mij het licht Brengt dat het donker Aanraakt en verdrijft…

Niets houdt haar tegen. Af en toe een gedachte. Maar die vergeet ze.…

heden, ben ik genood de toren van uitzicht te beklimmen reis met koffers vol vragen en gedachten naar de Vlakte van Inzicht teneinde de wijsheid te zien, te beminnen ik bestijg duizend treden elk bekleed met een zinderende spreuk doch boven, geheel buiten adem aangekomen stel ik de fundamentele vraag is zoeken naar de Heilige…

Besneeuwde velden zijn de wereld zelf. De zware hekken sluiten niets meer af. Tot suikerbeesten eten paarden zich waarna de bakker ze komt halen. O palmen van de boerenkool. Magere haas, golfplaat van eterniet, contour die slingert, sierend niets voorbijschiet en ontroert. De reigers vasten, maraboes mijn stiltes trouw gebleven in menselijk…