Alle inzendingen over veert

de pauwhaan veert weer aardig op door de pauwhen, nóg ogen te kort…

Tijdens het vallen vliegt heel je leven voorbij tot je terug veert.…

de lente regeert zelfs het weer fleurt aardig op alles wiekt en veert…

je hoeft niets te zeggen je huid ligt dichtbij je veert me zacht je raakt me aan ik hoef niets te voelen ik adem jouw hand ik roer je mond ik mond in jou.…

het ja alles veert dag dag ---------------------------------- uit: 'Dat het zo hoorde', 2003.…

hij veert op die nacht het zijn weer de dromen hij kent ze als zijn broekzak och, waren ze te schrijven… de ochtend, de uren een merel kraakt een tak bladgoud ritselt o, laat nog even die stilte blijven vruchten smaken zoet op brosse beschuiten thee dampt geurig warm ademwolkjes tekenen het glas hij veert op, schuchter nog zijn hand…

de wind veert met vluchtig wit wat engelen in het blauw zij overvleugelen het strakke spelen met de kou lossen op al dartelend van plezier in een warme hemelkier ik wilde mee in hun verdwijnen maar mocht nog niet voor hem verschijnen…

en waar wij lopen veert de grond iedere stap wat meer we grijpen naar wat achterblijft maar het heeft geen handen het gesloopte huis is zijn herinneringen kwijt die vinden niet meer in de hoeken waar ze schuilden en zweven zonder thuis wie kan de wind vangen het water vatten…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

Het takje veert, weet wat een eer het was. En ik negeer de poep op mijn terras.…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

je loopt op tonen in het zuchten van de wind danst op de melodie van scheiden en lijden vrijheid herwinnen kans om opnieuw te beginnen veert balanceert op muziek van vandaag springt in het ritme van geven en nemen landt op twee benen lopen dansen en springen op toekomstmuziek ja dat maakt jou zo uniek…

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

waar licht verschraalt en dromen stollen land tot welke macht versteend platgetreden dwaas van gedachten de wind monddood geen vogel vliegt nog verwoest luchtkastelen aarde stilzwijgend stil veert onder voeten schaduwen verloren lijviger dan ooit de stad onbebouwd waait er een boom voorbij ik was nimmer hier…

de sanseveria op de vensterbank draagt één kerstballon hij licht op als er een auto passeert dan veert zij recht uit haar sofa zingt uit volle borst halleluja!…

De tornado neemt gradatim de stand aan van het flinke schip, veert het hoger en hoger op zee. Bedolven onder de golven keert het om naar haar, in de hardste wee.…

Iemand veert op na lang nadenken. Wat mogelijk is vliegt hoog over in geordende vlucht. Omzichtig toon ik een gevonden vleugel.…

In de buik gloeit er iets een koorts, een verwachting aarde wordt zacht ingeduwd Lichaam veert terug met binnenin herinnering een stapel papier Op het bovenste blad staat mijn naam geschreven Een halve eeuw die zich met mij voedt door mijn ogen kijkt verlangt naar warmte van de zon zin heeft om mee te komen Perzisch te gaan eten in de…

Heel soms, 's nachts, veert krachtig dat hoekige terug, maakt plooien in slopen, krast dwars boven door de wangen van een mens die slaapt. ------------------------- Uit: 'Ikonen bij daglicht', 1982.…

Hoe ruik jij, hoe zacht veert jouw huid, kust jouw mond mijn hart op jouw tong? Is er nog vaste grond waarop ik veilig ben, anders dan onder jouw voeten?…

Over de heuvel rent een vrouw, veert op ijswitte sportschoenen. Ze beweegt als een astronaute die het landschap in kaart brengt. De lucht buigt voor haar passen. Ze maakt een tunnel van de wind rekt het uitzicht op en de weg voegt zich vanzelf naar haar gang.…

De spetterende vlammen, knalden in het rond Mijn hartje veert op, is dit wel gezond? Passie, intens geluk, mijn ogen zijn nu wijd open Eindelijk mezelf zijn, zelfzeker in het felle zonlicht lopen. Dit kersverse, prille leven, bevalt me best en het is reuze Pluk de dag en laat alle emoties toe... mijn huidige leuze.…

Iets van herkenning veert op in de geest. Die voetstappen zijn de herinnering van een ooit gedeeld feest. Slechts in beelden spreekt het verleden de taal van het verliefde hart. Dat sedertdien nimmer meer zo'n oprechte liefde had.…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt.…

Hoge kronen vaak gesloten In de ondergroei wat jonge loten Douglas sparrenhout De geuren zijn je neus toevertrouwd Boomstammen die 50 meter de lucht in rijzen Menig houtvester zal het om z’n houtkwaliteit prijzen Intieme sferen die het bos aan de wandelaar zal geven Je kwam er weliswaar weinig vogels tegen Het naaldenpakket van het bospad veert…

Maar zo slap is het nu ook weer niet, hij veert steeds weer terug, een duwtje geeft niet. Soms heeft het een karakteristieke vorm, misschien is het toch wel niet zo stom. De ware betekenis van de onderbreking, bij jouw een mooie vertekening van je gezicht, besefte ik toen ik je zag staan, een vinding.…

Met stijle passen schuifel je uit mijn kader als kind, geliefde, moeder, vader en weer als kind Onherroepelijk groei je volwassen betreed je drempels in de tijd ontlokt de horizon, zo wijd je van het huis dat je bemint Dus laat krokussen je nogmaals verrassen Tel je stappen op het prille gras Het veert straks op, alsof je hier nooit was…

de stilte begrijpen met mijn vingers tasten om de schors van een krachtige boom letters nestelen bekorende woorden pennen als milde poëzie soezen in een dagdroom duizelen van rijke ontluikende bloesems spikkeleieren bewonderen in een liefdesnest ik wilde dichten maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig…

het kind mist de bus op smalle schouders draagt het de dood alleen achter de vergrendelde luiken de boze bittere mama het verdoolde kind draagt de schuld van alles met zich mee de pop aan een draadje veert op als iemand haar lege ziel doordrenkt met zijn kwaad een ontsnapping aan duistere eenzaamheid hij lokt zijn…

hun lach verwarmen mij, de verstandhouding de knipoog van een raak woord de wijsheid van hun rimpels Ik heb vriendinnen ik maak contact, ik gooi mezelf in het water, de golven raken hen en heel de wereld in een wijde kring licht drukken de rimpelingen op de mensen met wie ik maar even omga, dieper in wie mijn naam kent en altijd veert…