en mijn regels waren kleuters
die de hele dag maar sprongen, soms
ook huilden dan weer zongen, speelden,
schuilden, klommen, pruilden, maar
zich geen moment verveelden
maar mijn regels werden ouder,
werden prikkelbare pubers die het leven
gingen voelen, wilden vliegen,
wilden proeven en met uitgestreken smoelen
leerden veinzen, leerden…
Waarom moet zij kunstig veinzen
Als de liefde haar bekoort?
Is de liefde dan onedel?
Is ze een grove, lage drift,
Die de grote mens vernedert?
Voor de wijsheid tegengift?…
Ze staat stil, haar hart gaat als een razende te keer
Kijk daar staan ze, daar staan haar belagers weer
Ze ziet de gezichten grijnzen
Ze probeert wanhopig moed te veinzen
Ze draait zich om, ze wil terug
Maar ook daar staan ze al, pal achter haar rug
De angst groeit haar ogen sperren open
De kans is er niet meer om weg te lopen
Ze…
Je kunt veinzen hoe elders vrede geen tweede plan is
nu wel degelijk echt en waarlijk het eerste zal zijn
er nog vele dagen gaan volgen zonder oorlogsvenijn.
Ook troebel water geeft rust als je het niet wakker kust.…
Ook wilden jullie niet veinzen
in gesprekken of op briefpapier
soms brachten gelukkige momenten
heuse levensteken echt tot hier.
En elk voorjaar liepen bloesemknoppen wel uit
een en ander oogde vaak als gestolde tijd.
De pianotoetsen gaven al vrijere muziek
al zag men de mensen die ze aanraakten niet.…