Alle inzendingen over verbijten

Zwart en wit grind knarst de aarde ligt te suffen, om je te verbijten.…

Door ontbrekend licht verbijten de winterblues een eenzaam gevoel…

maar hoe kan ik haar vergeten, als ik bij alles aan haar denken moet, dan verbijt ik de pijn en marcheer ik verder, zoals een echte man dat doet.…

Vaak verbijt je verwijten aan … ja aan wie? maar toch uit je dankbaarheid binnen jezelf of stel je een vraag of probeer je iets af te smeken - bij wie?- of bid je, soms hardop, ondanks alles.…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt zijn gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt een gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

Diepgaande klanken van kerkklokken weerklinken. Een geschenk dat bij avondlicht was geschonken. Een euforie van overspoelde deining dat zij sprak. Was bij daglicht als in onbeplant water verdronken. De kerkklokken klonken harder dan tussen vier muren. Als een echo galmde het ja woord hier op grote afstand. Kerkklokken klonken ademloos genadeloos…

ik zie de livestream een kamer, plenair zit men daar vliegen af te vangen ik verbijt Verbeet, wat een tang van een wijf is dat, laat toch eens uitspreken jong geleerd zou oud gedaan moeten zijn maar daarbij verloor men het kind uit het oog…

Wat kan je Oranje, met of zonder franje Niet bleu, wel blanje tegen dat Spanje Uur van waarheid, Holland dat zich verbijt, waarin jij op je tanden bijt - het is tijd Zon zink in rood, kom op in oranjegloed De stier is dood, leve de leeuwenmoed !…

Verbijt elke dag stil mijn verdriet, Hopend dat niemand het ziet.…

stilte maakt van zwijgende woorden een snoer van gebeuren ogen schieten vuur armen gesticuleren het onzegbare drama je verbijt de pijn die snijdt door je ziel op de plaats van verlaten waar de tijd als wit laken het stille lichaam bedekt…

in zijn scherpte proeft vruchtvlees verbitterd van strijd liefde en lusten te combineren met zware verantwoordelijkheid tot in zijn vezels de perfectionist doordrongen van hetgeen hij voorschrijft en verbijt als onverteerbare pillen onder de bogen waar hij verblijft verzuurt weldaad in streven hij raakt het zoete in zich kwijt…

Daarom doe ik het goed en verbijt steeds de pijn. Alleen als ik je hier ontmoet, kan het echte liefde zijn.…

ik zeg niets, verbijt me niet dat Jupiler geen goede keuze is maar het tijdstip! ik zeg niets, bemoei me niet, berust, schrijf een gedicht, wat doet het ertoe?…

Je was mijn eerste keus, Dat weet je heus Maar dat verdomde blik, Je verdwijnt weer, en ik slik De zovele verwijten, Hoelang moet ik mijn tranen verbijten? Voordat je ziet, dat dit de oorzaak is van ons verdriet. Ik hoop dat voor jou de zon mag schijnen, wanneer de drang naar verdoving voorgoet zal verdwijnen.…

EENZAAMHEID Eenzaamheid woekert in haar als de wortels van een eik onder het asfalt die vertakken naar overal haar eenzaamheid is als de schubben van een vis hard en ongrijpbaar ze wil vluchten en zich van het gevoel ontdoen maar als leeuwenklauwen heeft het zich in haar vastgeklampt ze bijt en wil verbijten tranen…

een helden epos op papier hoe schrijf ik dat op een a vier het draait om macht klein tegen groot het rijk van geld en arm als de goot toch zal de underdog geprezen worden voor slagvaardigheid als de ander zich in het stof verbijt in dit gedicht is magistraal de wonder inkt waarmee het vers gloedvol drie d zal worden uitgeprint…

met zachte weemoed betasten we de lagen waaruit we bestaan het hart laat zich vaker raken dan het hoofd we ademen overgave het strijkend licht maakt onze jaarringen voor even zichtbaar in liefde verder leven geen tranen te verbijten in het woud van genade…

Sterk moet je zijn, altijd moedig wezen, niet jezelf laten kennen, schouders eronder, tranen verbijten, prop in je keel, die hinderlijk dwarszit proberen weg te slikken..... Wanneer je ten onrechte aangevallen wordt en de ánder zit zó verschrikkelijk fout, récht dan je rug, draai je om en dénk alleen om jezélf.....…

Hij schiep de hond om de mens te leren over gevoelens als: trouw empathie compassie tolerantie eerlijkheid sympathie over levenslust en vreugde het pijn verbijten genegenheid en het nooit sjacherijnen Hij schiep de hond te onzer ontwikkeling en wie denkt: ach dat onnozele hondeding die heeft het goed mis hij zal nooit ervaren…

Hyena Je boeken verbijt ik scherp getand en ik verdraai een letterhonger naar boventalig genot.…

Nu mijn leeftijd zacht bij jou aan aanschuift en ik de rozen zie verwelken in de vaas die jouw herinnering is verbijt ik me in miskleunde uren en graaf een tunnel naar ’t begin in jouw geborgen hand slechts een pad vol knarsende schelpen loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde voor altijd jouw leegte vullen…

Tranen borrelen omhoog Ik probeer ze te verbijten maar het lukt me niet Ik kan niet meer slikken mijn keel zit dicht is helemaal pijnlijk gezwollen Je kwetste me een keer teveel en je deed alsof je het niet zag De pijn zit veel te diep vanbinnen de onmacht is te groot Tranen blijven stromen ik kan het niet meer stoppen het lukt me niet meer…

Dan zal hij wellicht denken je schrijft in en met waterverf, wat weet jij over verbijten schoten van uit de heupen, wat over aangename en onaangename dagen op pad in het leven ongemakkelijke opwinding. Wellicht kent ze de voorbeden ook die uren van ooit ook een ondergelopen dag maakt onbekend niet ongevoelig.…

warmde winterhanden aan het kuilend gras voelde zon van afgelopen zomer proefde weer intens haar kracht hoor de schaatsen slijpen aan het ruwe ijs zie baard en knevels zich verbijten aan de pegels die hangen en de vorst steeds vangen maar in de luwte van het riet onbereikbaar voor de stevige noordooster zingen zij hun schaatsenlied…

Adem door Als alles pijn doet De wereld wegvalt Niets nog klopt Recht je rug Verbijt de pijn Ga door Als je gevoel Gevoelloos is gestopt Verbind je niet Met die gedachten Hoe somber En zwartgallig ook Aan het eind Van duisteren nachten Is er licht En witte rook Probeer te overleven Standvastig Met je kop ervoor Laat zien Dat…

Dennennaalden prikken mijn zenuwen door verbijt zure lippen wansmaak kin op borst. Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood.…

hij verbijt emoties als het kan maar op een schouder schuilen is dat verkeerd dan? waarom een kruis blijven dragen? geen smart te delen tot het einde van zijn dagen zullen nooit wonden helen is hij te beklagen oprechte tranen bevrijden diep geworteld verdriet verzachten emotioneel lijden echte mannen huilen niet? jawel hoor meiden!…

In deze tandenloze tijd verbijten wij het oude zeer tot diepe afgronden bereid zoekend naar sterke ommekeer wij staan op de kleinste markten met ons geestelijk eigendom perkjes die we samen harkten bruut uitgevlakt door reuzengom zo verteerd tot blanco vellen ooit vol integer ingevuld zullen wij elkaar bestellen in hopen, liefde en geduld…

Ik zie je in gedachten gaan bereis jouw zee, jouw werelddelen de tijd die tussen ons kwam staan verbijt zich om mijn wond te helen. Met flarden van wat is geweest, heb ik in jou mijn prooi gevonden. Door de tentakels van mijn geest ben je voorgoed aan mij verbonden.…