Alle inzendingen over verborgen pijn

met de vreugde van kinderen die spelend hun dag beginnen zo zijn ze hier gekomen reizigers als wij van zover weg en ons nabij met de adem die draagt wees welkom onder ons stem die ons aanspreekt tot leven gericht op ons hart weet van verborgen pijn in donkere nachten als duisternis de aarde dekt in morgenlicht verlaat…

Hij heeft de sluier opgetrokken van z'n verleden dat als een knellend koord littekens van verborgen pijn en verdriet op z'n ziel achterliet In z'n laatste interview vertelt hij alles met bevlogenheid dat gaf hem lucht en is nu in z'n zelf gekozen "stilte van het licht" gevlucht…

Ook groeven van verborgen pijn maar nu geheeld door de tijd. Littekens zijn er achter gebleven die nooit helemaal verdwijnen. Teken daar ook mijn bruine ogen levenservaring is erin te lezen.. Een zelfportret van een geleefd gezicht met liefde door mij gedragen.…

Vrij Ik ben vrij, eindelijk weer vrij Vrij van knellende banden Vrij van leugenachtige handen op mijn huid Vrij van wegdraaiende ogen die mij zo vaak bedrogen Het is uit Ik ben blij, want ik ben eindelijk vrij Maar wat blijft is een verborgen pijn De pijn van mooie dromen die nooit zijn uitgekomen Die pijn zit diep in mij Die pijn…

Doch wie de dichter kennen wil Moet raden wat verborgen pijn Hem zo geduldig en zo stil Doet buigen voor de vreemde gril Der woorden, die zijn dienaars zijn, Geen rijmkracht en geen beeldenschat, Geen onophoudlijk taalgevijl Onthullen wat zijn hart bevat.…

Slepend loop ik naar huis Elke voeg van de straatstenen geteld Als of dat belangrijk was Waar er toch andere problemen waren Verborgen pijn van alles Alles van gisteren en vandaag Het went nooit Daarom tel ik maar Maar als je me morgen ziet Vraag me niet naar de weg die ik heb afgelegd Want die is altijd te lang geweest Om nergens thuis…

pijn Daar waar ik eens allenig tot in De einder fietste, Kromt nu mijn weg als een oude boom Door weer en wind gevormd Nog niet geveld…

Geloof de verborgen pijn in mijn ogen open, verlicht, liefde..buiten de werkelijkheid zodat ik haar kan zien, haar warm in mijn armen kan voelen vergeven, dat zoveel sterker dan het alleenzijn is mijn hart dat weet, mijn oordelen ze hebben mijn herinneringen pijn gedaan ik herinner de ademloze momenten diep bewogen terwijl ik 's nachts…

in de verte gloort het water witte schuimkoppen - ‘wie het eerst bij de zee is’- schop, zeef, emmer en gerief om een kasteel mee te versieren en pistolekes, cécémel in de frigobox, een pintje en veel heel veel verborgen pijn en tranen maar we bouwen, steeds hoger een brug en een delta, torens waarmee ge de zee kunt zien, zijn handjes…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

eigenlijk thuiskomen in rust vrede veiligheid en menselijke warmte ik aanvaard de pijn die je voor de hele wereld verborgen houdt…

Ik voel pijn heel veel pijn binnen in mijn hart daarom zie ik even geen kleuren en is alles zwart de kleuren zijn er wel verborgen diep in mij en als mijn lijf het toelaat mag ik er weer bij.…

onder oude mantels geurt aarde in het verborgene waar land langzaam groeit in beschutting van veréénzelviging vogels doorvliegen in middag van eeuwigheid eenden schuilen in rietkragen van golfslagen en wijde armen om de hemel slaan ze telt de diepste gedachten in het één gevouwen licht…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

ik aanvaard de reis naar winter, er is maar één richting en misschien alles wat ik wens de kamer blijft binnen terwijl daken voorbijtrekken, uit ieder huis een adem ruist en dan de slaap hervat welke naam zal ik geven aan het kind dat aan iedere deur vragen stelt, over spiegels glijdt, half in het huis en enkele seconden later, half in vlokken…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Mijn lichaam schreeuwt het uit Het laat me weer eens vallen De pijn kruipt onder mijn huid Soms ben ik zo kwaad op dat immuunsysteem, dat mij keer op keer verraadt Het is soms moeilijk want je ziet het niet Het richt hier schade aan Mijn lichaam zit in een soort van oorlogsgebied Ik wil niet klagen Ik krabbel weer overeind Ik…

veel ligt verborgen onder het puin en onder het zand in versteende beelden onpeilbaar diep in de stille oceaan zoveel verborgen in stilte in woorden in hart en ziel zoveel onuitsprekelijk verborgen in jou in mij…

iemand strooide kruimels poëzie sommigen stapten er overheen of bovenop anderen stonden even stil haalden diep adem dachten na of schreven iets iemand maakte kruimels poëzie en mengde ze met parelende kruimels op de grond…

donkere herinneringen verdreven door de wind duiken soms nog eens op als 't heden ertoe dwingt…

Verbergen en verborgen houden Passen en dan (pas) veranderen Vertellen maar eerst zwijgen De een en natuurlijk het ander Ooit komt het uit En zal ik degene zijn Maar het is mijn besluit En nu nog altijd mijn pijn…

verborgen verdriet er is niemand die het ziet niemand ziet je angst niemand ziet je pijn niemand ziet die ene traan niemand is met je begaan moet het alleen dragen aan niemand wat vragen verborgen verdriet dat door je ziel heen schiet en je hoopt in het verschiet dat iemand die ene traan van verdriet wel ziet…

In de verborgenheid van onze geest komen soms gedachten naar boven waarvan we vluchten willen ze veroorzaken pijn en verdriet maar daaraan ontsnappen kunnen we niet omdat gedachten niet zijn te stillen ze horen bij ons "zijn" toch is het een verademing om je hart eens te luchten dat verzacht verdriet en pijn…

bij iedere toets wordt mijn muziek weer zwaarder de toon weer dieper het verdriet weer zo dat er geen mens is die ook maar bevatten kan waar in mijn instrument de pijn verborgen zit…

Te gekwetst om te vergeven Te verdrietig om te vergeten Oases van een eerder leven Al die tijd verborgen gezeten Tussen ster en duisternis Zoekend naar vergiffenis Te diep gezonken In pijn verdronken…

Verleden schaduw ogen zonder licht verborgen horizon het nu raakt uit zicht. Dichte mist wijkt liefde creëert zacht pijn neemt afscheid genieten is kracht.…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Leg jouw wonden bij mij neer Zo groot en zo verborgen Ik zal ze goed verzorgen Geef mij jouw diepste zeer Herkenbaar, al jouw pijn Ik was wie jij nu bent Ik heb het ook gekend Ik wil graag bij jou zijn Terwijl je in de spiegel kijkt Zie je niets dan al je wonden Verborgen en verbonden Maar niets is wat het lijkt Ik zie…

Toen de zon scheen hebben we lachend onze weemoed, ons verdriet toegedekt verborgen onder een kleed van vrolijkheid De pijn verzwegen Onder een sneeuwlaag In de golven van de zee Achter een nacht vol sterren…

Het blijft voor iedereen verborgen al de pijn en leed. Ieder huis heeft zo zijn kruis te dragen in het leven. Proberen niet te klagen. Maar bidden dat God de kracht mag geven.…