Alle inzendingen over verdriet verwerken

Elk mens ontmoet wel eens verdriet, En niet dat een ander dat altijd ziet. Verdriet gaat altijd samen met pijn, Maar het maakt ons tot wat we nu zijn. Verdrietig zijn heeft altijd een reden, Uit ons verleden of ons heden. Het is hoe we het verdriet verwerken, En hoe houden we het binnen de perken.…

Hoe moet men dit verdriet verwerken? Familie weet het niet! Wat kan hen in 't verdriet versterken... Zacht klinkt hun laatste afscheidslied...…

verwerken muzikanten dromen op jouw graf.…

en je problemen verbergt, en met masker door het leven gaan Maar hoe kan je ooit je verdriet verwerken als je voor de buitenwereld niet jezelf kunt zijn?…

Wie zijn verdriet verdringt zal het nooit verwerken…

Hoeveel pijn is te verwerken? Wat is draaglijk voor een mens? Wat maakt leven waardevol? Waar ligt toch die grens? Wanneer komt toch dat punt Dat verdriet berusting wordt Waar pijn vervaagt in tijd? Waarom is het leven kort? Hoelang staat er voor spijt? Wat is nu de standaard Voor verwerking van verdriet?…

Tranen van verdriet daalden neer op mijn wangen. Het mooie was dat ik wel met liefde werd omarmd. Gelukkig kon ik mijn verdriet zo beter verwerken als wanneer ik helemaal alleen geweest zou zijn.…

geen tranen meer voor het verwerken van al dat verdriet wanneer ga ik me weer beter voelen? dat weet ik niet...…

Om mijn verdriet te beperken. Om jouw liefde nog éénmaal te voelen. Door te schrijven kan ik het verwerken. Ik moet mij ook richten op andere doelen. Stillen! Om woorden te verzachten. Het was continu maar jouw lichaam. Ik was op jouw hart aan het wachten! En die klopte voor mij niet monogaam.…

Neen, je mag ze verwerken Of juist welkom heten Kan ik gelukkig zijn? Niet zonder onheil Niet zonder pijn Eeuwige blijdschap bestaat nu eenmaal niet Leven is leven mét en zonder verdriet…

van verdriet Maar het komt zoals het komt En eraan wennen lukt me niet…

ZONDER JOU Ik was zo gek van jou Je moest eens weten Je gaf mijn leven kleur Hoe vreemd het is dat ik je ga vergeten Langzaam sluit zich nu die deur Ik leefde echt voor jou Ik was jouw wachter Ik vraag me af of je dat wist Desondanks liet jij mij achter God, wat heb ik je gemist Dagen in eenzaamheid Vol met gedachten Heb…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

Terwijl ze moeten vloeien tot alles is verwerkt gisten ze opeengehoopt wachtend op bevrijding Aldoor gevangen in alledaagse zaken die aandacht vragend geen ruimte laten voor verwerking Alles verder weg dan dichterbij lijkt op dit moment meer verwijderd dan te voor…

Met diep zwarte ogen zag zij mij aan die stilte van die grauwe herfstnacht Geen ster scheen in de hemel te staan ik huilde zacht, daar ik aan jou dacht In ijzige stilte woekerde een woord; die toezegging jou nooit te vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af…

Heb je moeite met verwerken van wat vroeger is gebeurd ? Schrijf je emoties van je af nu je al zolang hebt getreurd. Het zal je helpen te aanvaarden dat je bent zoals je bent, 't Verleden is niet jouw schuld als je dat maar eerst erkent.…

Nu de mist is veranderd In een helder blauwe lucht Nu de wonden zijn gaan helen Werpt verdriet zijn laatste vrucht De pijn maakte plaats voor leegte Die leegte bleef niet lang Want niet alles in het leven Is is kil, donker en wrang Eenzaamheid werd weggevaagd Door een streling van geluk En ik begin te vergeten Wat nu heel is was toen…

Huilen zonder tranen, stikkend in golven van verdriet. Gevoelens losgeslagen, vinden hun juiste weg nog niet. Verloren in emotie, enorme verwarring is ontstaan. Totaal lamgeslagen, in volledigheid ontdaan. Woorden ze verstommen, diepe onrust binnenin. Verwerking van het verleden en dit is nog maar het begin.…

Besef is groot en eerlijk goed en antwoorden zijn resten van elke vorm van verwerking evenals het pijnlijke verdriet.…

Ik wil niet huilen, ik wil niet praten ik wil gewoon met rust worden gelaten De goedbedoelde adviezen en kussen kunnen de pijn nu geenszins blussen maar beklemmen mij tot benauwens toe het ligt niet aan jou, ik ben iedereen moe Mijn binnenste broeit, ik moet daarheen niet in gezelschap, maar solo, alleen Het water, de stilte en het groen…

Zwijgzaam als ik ben Wil ik luisteren naar geluiden Naar klanken aangenaam En vooral melodieus Woorden die het goede fluisteren Gemeend en zeker serieus Ik zal ze schrijven op witte vellen En mij verre houden Van enig commentaar Later wil ik ze zwijgend lezen En slechts denken; “Ach, laat ook maar.”…

Ik weet niet of ‘God’ bestaat of niet Maar het houd veel mensen op de been Bij het verwerken van pijn of verdriet Wil je met al die zorgen toch ergens heen Menige hebben in uitzichtloze dagen Noem het maar in blind vertrouwen Door zoveel aan ‘Hem’ te willen vragen De handen in een gebed gevouwen…

Ze had veel geluk opgeslagen genoeg voor verwerking van veel verdriet! Lachen een uiting van spanning die verhoedt dat we gaan huilen! Depri mensen zijn moeilijk te helpen ze zijn hun eigen moeras!…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

opgaan in mijn pijn en mijn verdriet Als ik dit nu niet verwerk lukt het verder gaan zeker niet…

Er zit nog veel verdriet en pijn Verwerking kost mij tijd Waar nu dan toch mijn vrienden zijn Ik was ze zomaar kwijt Wat is dat toch, dat bij een verlies Er nog meer volgen moet Alsof ik dit verdriet verkies Een vriend doet dan juist goed Na al die tijd van eenzaamheid Is mijn behoefte groot Helaas ben ik het vertrouwen kwijt In wat vriendschap…

Gekneveld verdriet, niet te verwerken. De mond gesnoerd. Het hart ontroert. Beelden vereeuwigen, op het netvlies van een vorig leven Troosteloos verloren, in diepe kloven van een ontaard gevecht. De schijnbare wrevel is onnodig berecht. Blijven geloven kan niet meer.…

Het is stil in mij, verdriet overheerst. Als mens moet ik het zelf verwerken. Hoop blijf ik houden, ook al heb ik het zwaar. Steun doet mij goed en geef mij troost. Natuurlijk heb ik veel kracht en liefde nodig. Gelukkig leven veel mensen met mij mee.…

een knuffel voor jou, mijn lief een troostend woord en een arm om jou heen wil je even laten weten, laat je nooit alleen samen moeten we het verwerken dit imense verdriet en eenvoudig is dat niet... ik geef je een knuffel en hou je stevig vast ik zou zo graag de pijn verzachten maar dat kan ik niet...…

de dood heeft niet het laatste woord de verwerking hiervan een zeer moeilijke weg toch komt een moment AKKOORD wat was ook alweer de droomwens van de overledene het positieve plan bedenk zou het mogelijk zijn dat ik dit ook kan blijf jij hangen in dit genadeloos verdriet of ga je verder met wat jij NU helder…