Alle inzendingen over verdwenen OR rakend OR foetsie

Die elk geluk oversteeg Kloppend hart in m'n lijf Gevuld met dikke tranen Vlinders die er verdrinken En zich in de hemel wanen Gedachten blijven komen Ik voel me zo erg bezeerd Je beeld zo dichtbij en echt In mijn ziel geprojecteerd Mijn dagen zijn lang en stil Druppels die regen wenen Een schaduw valt over mij Nu de liefde is verdwenen…

Nee ik zal je nooit laten gaan Diep in mij zal je voort bestaan Ik zag je natte traan, ik voelde je om mij heen Zachtjes wou ik je hand pakken en kussen Maar je verdween..…

Maar dat moment wordt overschaduwd, Door het moment dat jij verdween.…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

ingedroogd propje uit een gewassen broekzak valt een gedicht alle woorden weggespoeld programma dertig graden Tanka…

Verdwenen, vertrokken ver weg Ik roep en schreeuw het uit Maar de stilte blijft Verdwenen zijn de Engelen…

Hij roept me Ik kom dichterbij Een warm gevoel Met elke stap Ik voel het in de stroming Elke herinnering gaat langs me Als de zachte lentewind Die grassprietjes doet kietelen aan je kuiten De stroming wordt sterker Ik word zwakker Hij kijkt naar me Ik ga steeds langzamer Grote stappen zettende, met zware benen Als beton word ik naar benden…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…

soms groet ik 's nachts de mensen die in het niets verdwenen vermist noch doodverklaard wie zoekt de verlorene de naamloze mens op bodems van vele zeeën bedolven onder aarde koud en zwart mijn doorwaakte ik denkt aan de vergetenen het kind de vrouw de man de ontelbaren ze keren niet weer hoezeer ik groet denk…

(aan de foute bestemmeling) Jij-zomer kwam hier binnen als blauw Wervelend, kolkend als gindse golven Ik, zoekend naar mijn steen, brand in het zoute water Niets rakend doch alles voelend Alles horend in de stilte Kijkt je blik? Of kleur ik enkel de mijne?…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

als het wegzingen van beelden in spinsels van gedachten kroelend kronkelend twinkelerend steeds rakend dan hangend op samen vloeiend druipen druppels tot vormen luister! ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Laat mij rakend zijn de buitenkant van jouw lijf afpellend elke laag van jouw bestaan. Grijpend de tederheid van hemels genot gespiegeld in de donkere ramen van jouw ziel. Omhelzend de tranen van een droomloos verleden, stervend in emotieloze explosie om herboren te worden in het heden.…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

in rakende handen breekt eenzaamheid zoeken haar ogen naar levenslust omhelst zij verlangen dat tranen vermag beheert een toekomst die onmogelijk blijkt drukt haar verleden het dromen naar morgen wentelt zij angst in herinnering huilt zij verborgen vergeven tijden haar lot ondergaan in verbetenheid…

wazig mijn verlangen met oeverloze spijt als parelende tranen die jij voor mij ooit liet aanvaard mijn broze handen zacht troostend gestreel jou rakend als een veder teder als een lied in gefluister van woorden een kus naar jou toe na morgen is vandaag een dag zonder verdriet…

op dat moment van samenzijn dat ene vleugje van jou nabij zoals mijn lijf zacht golvend kan bewegen op de ademhaling van jouw aanwezigheid verlang ik naar de geur van lente de kunst van liefde van jou vrouwelijk in mij zintuig voedend de rakende stilte langzaam voorbij lichamelijkheid reist…

‘t Is alles foetsie tot aan het ontwaken Voorlopig is het Winterwonderland Zijn pandemie en wanbeleid bevroren Vanuit zijn werkplek in de Catshuistoren Ziet een premier met ogen roodomrand Een regiment van sneeuwpoppen verrijzen Oranje neuzen die één kant op wijzen!…

dode letters in wanhoop in schaduw van vernietiging gevoed in korrels van rampspoed in golven van verdriet tanende liefde gehoond uit één gereten schoonheid weggetrokken in vensters van gevangenschap littekens in gespierde pijn liefde gekooid in droefheid trillend in blinde vingers aan rakend , maar net niet…

Die avond nam zij mijn hart bij de vijver en lispelde libellen rakend een rivier bogen bomen eerbied streelde wind onze haren onze lijven wit en wild die avond nam zij mijn ziel bij de rivier begeerte van forellen aan oever van het water vlogen vreemde insecten.…

ben ik vergeten hoe dagen vergaan, in de avondrood spiegeling tranen ontstaan waarin ik de wens dat nachten bekoren mooier dan dromen sluit in mijn hart omhels ik verlangen het ochtendgloren waar zonlicht rakend sluiers breekt door tranende ogen die even gesloten nooit meer vergeten hoe dagen vergaan…

Gewoon mezelf, dat wil ik weer zijn Nu ben ik anders en dat doet veel pijn Vroeger lekker mijn ding doen Nu doe ik vanalles en blijk ik een oen Mezelf kan ik niet zijn, dan verdrink ik in het diepe Dat zou je vroeger niet hebben gezegd van dit type Ik ben weggevaagd en kom niet meer terug, Tuurlijk wil ik het wel en wil ik de brug.. terug naar…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

Ik keer terug naar ‘t dorp dat ik lang geleden verliet maar voelt als gister De dorpsklok in m’n geest staat stil al die tijd voor mij verandert niets Er is niemand die ik ken ben vreemdeling in de straat waar ik geboren ben Als ik lang stil sta voor mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt…

kromme rug Scherp afgetekend tegen de grauwe lucht Donker en grauw, heel ongerust Er komt vast onweer opzetten, schuilen en beter opletten Maar niet onder de boom In een greppel, heel gewoon Donker en grauw, flitsend gauw De boom geknakt en kapot gegaan Een donderslag vanuit de hemel De boom van alle luister ontdaan De boom, hij is verdwenen…