Alle inzendingen over verdwenen kinderen OR leegte

Niemand kan de leegte vullen. Er komt een dag voor iedereen verschillend, voor de ene vroeg,voor de andere laat. Dat zij,die jou het leven gaf, het zelf weer verlaat. Er komt een dag dat je alleen bent, nooit meer ben je iemands kind. Nooit was iemand je zo dierbaar niemand heeft je zo bemind.…

ze wilde het kind bij het afscheid omhelzen hij weerde haar af voelde hij iets aan haar nabije dood misschien de geur van afscheid ze had geen woorden het jonge kind evenmin het beroerde haar het kind keek niet om vergeefs zwaaide ze hem na verdwenen jongen ze ging naar binnen het huis was niet meer van haar een snik ontsnapte…

ik zag je in het duister daar waar niets te zien is slechts mijn fantasie ik zag je daar waar ik niet meer wilde denken aan wat en wie doch mijn dromen werden wat ik wilde vol verlangen met gedachten die verstilden zonder woorden maar met beelden ik dacht aan toen aan ons leven en de vreugde die we deelden doch ophield te bestaan…

niet omhelst door dromen in eenzaamheid voel jij gelaten wat er ooit was een liefde in handen niet meer dan een wens ontglipt aan het leven verdween jouw lach…

voor mij een tunnel de duisternis achter mij een tunnel de duisternis aan het einde van de tunnel een licht een poort hij vervaagt loopt weg verder en verder een schok ik val neer pijn wanhoop door mijn tranen een vaag licht uitdovend het ebt weg er is alleen nog duisternis geen voor geen achter geen links geen rechts geen…

het huis van onze liefde dat hier ooit heeft gestaan is spoorloos verdwenen de liefde is gegaan gegaan waar heen zal niemand weten misschien opgelost in de nacht of gestolen door een ander terwijl ik hier op je heb gewacht…

Een sterke jongen die mij laat slaan Het geweld is al lang verdwenen Woede lost op Met het vuur aan de schenen Het hoofd getekend in een strop Netjes voor de dag verschenen Vriendelijk lachend, met een brok in je keel, geef je het op…

Die elk geluk oversteeg Kloppend hart in m'n lijf Gevuld met dikke tranen Vlinders die er verdrinken En zich in de hemel wanen Gedachten blijven komen Ik voel me zo erg bezeerd Je beeld zo dichtbij en echt In mijn ziel geprojecteerd Mijn dagen zijn lang en stil Druppels die regen wenen Een schaduw valt over mij Nu de liefde is verdwenen…

Nee ik zal je nooit laten gaan Diep in mij zal je voort bestaan Ik zag je natte traan, ik voelde je om mij heen Zachtjes wou ik je hand pakken en kussen Maar je verdween..…

Maar dat moment wordt overschaduwd, Door het moment dat jij verdween.…

De één na de ander verdwijnt als met de Noorderzon. De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

ingedroogd propje uit een gewassen broekzak valt een gedicht alle woorden weggespoeld programma dertig graden Tanka…

Hij roept me Ik kom dichterbij Een warm gevoel Met elke stap Ik voel het in de stroming Elke herinnering gaat langs me Als de zachte lentewind Die grassprietjes doet kietelen aan je kuiten De stroming wordt sterker Ik word zwakker Hij kijkt naar me Ik ga steeds langzamer Grote stappen zettende, met zware benen Als beton word ik naar benden…

vanzelfsprekend ben ik niet meer degene van tien jaar geleden tien jaar geleden onder de waanzin van een ander heeft van mij een vreemde vrouw gemaakt een andere moeder een andere oma zij hebben mij gebukt zien gaan zien vechten tegen leugens en pijn nu de tijd van waarheid is gekomen hoop ik dat ik die vrouw van vroeger weer…

soms groet ik 's nachts de mensen die in het niets verdwenen vermist noch doodverklaard wie zoekt de verlorene de naamloze mens op bodems van vele zeeën bedolven onder aarde koud en zwart mijn doorwaakte ik denkt aan de vergetenen het kind de vrouw de man de ontelbaren ze keren niet weer hoezeer ik groet denk…

Het zogenaamde niets kennen we als leegte. Leegte als onmogelijkheid waaruit wat mogelijk is ontstaat. Zoals onbewuste dromen komen, in het holst van de nacht, en als sterrenlichtjes verder gaan. Zoals mensen die plannen maken en plannen in vonken op zien gaan in het zogenaamde niets. Het niets dat bron van leven is.…

Ik verdween in het verleden Verdwaalde in mijn utopie Waar zekerheid illusie was Vond geen ‘mij’ hier in het heden Voor eeuwig dwaal ik nu rond In het duister van mijn geest Levend tussen vervlogen schimmen Is het waar ik uiteindelijk erkenning vond Het licht laat ik nu achter mij Omarm de kille leegte Die mij langzaam doet verstenen…

de lente is heen in dit stilleven van woorden onmachtig weggegleden zoals een glinstering op het water veroverd door de nacht waar stemloze vogels, zwartgepluimd in leegte graven en uren tellen opnieuw en opnieuw tot elk geruis verdwenen is, zelfs in mijn diepste slaap of misschien wacht ik onbewogen op de wind, veel verder…

Ik ben wie ik ben dat wil ik nog zeggen nu mijn vrienden zijn verdwenen trek ik mij terug in de gevaarlijke bekoring van een emotieloze natuur met een laatste peuk in mijn handen toog ik mij naar de spiegel om mijn ego te ontwaren in diepere sobere kilte ontvloeit mijn zaad eenzaam uit mijn gedachten in dit festijn van leegte weet mijn…

Alsof je dood bent zomaar verdwenen Zonder een bericht nam jij de benen Alsof je dood bent en niet meer bestaat Jouw geur vervlogen mij hier achterlaat Alsof je dood bent mijn hart zo gekwetst Jouw leegte opvullen is al wat mij rest Alsof ik dood ben dat raakt me het meest Het lijkt nu net……… of ik er nooit ben geweest…

de tafel droeg een lepel, bonen en een bord jouw handen droegen niets slechts leegte tussen vingers een verloren woord hing in je ogen ik droeg jou en wie je was gaf mijn weten opdracht in jouw nood de hand te zijn, die leven bond machteloze happen pap verdwenen in jouw weggedwaalde mond…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij vierde En de verdraagzaamheid Verdwenen was, en het Naast de rommel vooral De heimwee was die Ik bij je achterliet inspiratie: prof.…

Een krater is geslagen In de ziel van dit bestaan, Wie ons ten diepste lief was Is voortijdig bij ons weggegaan Voordat we hem konden leren kennen - Tijd die in één mokerslag verslagen is, We zitten met ons tweeën In de leegte van dit moment De tijd van hiervoor en hierna Zijn voorgoed aan de einder verdwenen Voor ons rest voorlopig…

Ik kan geen leegte vullen met wat had kunnen zijn de dagen vragen niets dan verder zonder pijn een leegte, geen herinnering van jaren, die niet waren gewoon achter behang geplakt goed verstopt, tot echt verdwenen dat het verleden niet ook de tijd van heden nog komt lenen. maar leven leeft zonder de spijt van een verloren tijd.…

Boze inborst Klaag’lijk zweeft het geluid door de ruimte; rillingen lopen over de rug, een nachtmerrie verdwenen, zoekgeraakt een kind, zoon, dochter gekeurd en weggehaald, meegenomen en kwijtgeraakt Een algemeen gevoel van ontsteltenis neemt plaats verdwenen, de veilige rust een onvolmaakte wereld.…

De grootste angst van elke ouder Dat zijn kind iets zal overkomen Het mooie in ons leven Zijn onze kinderen die we hebben gekregen Je grootste nachtmerrie komt tot leven Als je kind is overleden Er is een lege plek in je leven Een leegte die niet meer op te vullen is Maar je kind zit in je hart dat hij nooit zal verlaten Uiteindelijk na de…

Zoveel tijd verstreken Alles is veranderd Alleen mijn gevoel Voor jou staat stil De wereld draait door Zomer wordt winter Vogels zijn gevlogen Net zoals jij ging Ik leef mijn leven Vandaag en morgen Zonder jou liefste Leegte zonder warmte Al wat er overblijft Een verloren vriendschap Snippers van verdriet Verdwenen in de ruimte…

Zoekend in de leegte. Gedreven in een hoek. Ik kan het geheel niet vinden. Datgene waarnaar ik zoek. Dwalen in een doolhof. Een netwerk van enkel vragen. De uitweg is verdwenen. Teveel om mee te dragen. Verstoppen in het niets. Met het duister verbonden. Ergens toch nog iets. Een antwoord, maar nog niet gevonden.…

Een mysterie dat onopgelost blijft een leegte die gevuld zou moeten worden door jouw herinnering die steeds bovendrijft Ik schud mijn kaarten maar alleen de boer valt te beklagen en de ouden der dagen kunnen mij verklaren waarom hij verdween En het licht dat hierbij verscheen verlaat mij nooit meer ook al bedriegt het me steeds weer…

Ze wilde dat ze alleen was Weg van alles en iedereen Wegvliegend as Dat ze gewoon verdween. Ze wilde dat ze in de diepte viel Zichzelf erin verliezen Eenzame ziel het warme boven het koude verkiezen. Op een koude winterdag Toen iedereen nog sliep Was er niemand die zag Hoe zij de leegte inliep.…