Alle inzendingen over verlangen OR ruimte OR horizon

In het laatste licht Van de late avondzon Geest vermoeid Door levenspijn Ziel doorgloeid Van mild verlangen Naar een nieuwe Horizon…

Dan is er altijd iets dat ontspruit tot men moe, maar voldaan de horizon bereikt en deze haar poorten sluit.…

afstand nemen dat wil zeggen een stapje terug doen om vervolgens tegen de zon in de horizon waar te nemen met half dichtgeknepen ogen zie ik tussen mijn wimpers door een bewogen lijn die loopt van rechts naar links en andersom...…

Met een bitse glimlach Ontdoe ik jou van Overbodig leven - Te veel, te groot, Te langgerekt in Ruimte gegroeid Licht ontnemend aan Mijn horizon Gevederde vrienden Vluchten onthutst En wat overblijft is Pijnlijk mooi in de zon…

mijn glimlach huilt het verlangen in mij is dieper dan de diepte waarin de horizon verdrinkt ik sluit mijn ogen om de beelden te vangen waarin het verleden besloten ligt mijn huid kippevelt in de warmte die mij overvalt het is alsof het verlangen in mij geen richting wil kiezen, hou ik van je, hou ik niet van je, stuurloos ben ik…

Wat doet avonturiers verlangen, tot voorbij de horizon? Wat bezielt ontdekkingsreizigers, om naar zichzelf op zoek te gaan. Is het heimwee dat ons doelloos drijft, terwijl we veilig bij de kachel zitten? Is het verlangen naar verlangen, om weer op weg naar huis te gaan?…

waar zou je willen ademen tussen de varens tussen de varens waar zou je willen ademen onderde wingerd onder de wingerd waar zou je willen ademen tussen de populieren als het windstil is waar zou je willen ademen onder de linden onder de linden waar zou je willen ademen tussen de golven tussen de golven ---------------------------…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

ik waste mijn rode hart wit ik vulde de ruimte met verlangen dat op het ritme van mijn adem diep binnenin me brandde…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

Mijn verlangen gaat uit naar de lente, met al zijn geuren, gezang en kleuren, terwijl de winter hier voorbij glijdt.…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

voorlopig blijven we binnen vult ruimte zich met geest verlaten enkele woorden het lichaam vloeit bier tegen droogte wacht een timmerklus, onverwacht helt de zon over in haar horizon en lijkt tijd voor het eerst geen einde te kennen…

Mijn lijf danst ginds aan de verre horizon, onbereikbaar ver van mij vandaan Uitgestrekt reiken mijn armen kracht huist in diepgeworteld stil verlangen dat mijn liefste wens versterkt Mijn leven roept me ginds aan de horizon onder die grote volle maan Onomwonden stem ik toe Ik roep, ik brul ik kom er aan!…

Ik voel de ruimte voel me fijn met mijn fouten en mijn niet-weten met mijn liefde en mijn verlangen volg ik de stroom die me niet in het rad van de tijd wil vangen.…

als je jong bent moet je toch bij de ander lichamelijk aanwezig zijn praten lachen weten dat er veel toekomst ruimte is een horizon die steeds wijkt en wenkt naar je verlangens dat er grond is waarop je je stappen zet mag je ook de bloem zijn veel kleurig als bladeren in de wind als je jong bent…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Binnenkort, wie weet van- daag streel ik jouw mooi lijf weer nu levend in mijn gedachten. Ook straks, ligt jouw naakt tegen dat van mij Slechts verheugd ben ik dat ik jou weer intens mag beminnen Wij weten beiden dat wij el- kaar zonder twijfel echt willen zowel nemend als zeker gevend aan jou...…

De ruimte in mijn hoofd is kaal en leeg ik reis naar binnen er zijn geen ramen of gordijnen bestemming is er niet reizen is genoeg de weg er heen is mijn doel het verlangen onderweg te zijn die mystieke ervaring is de vervulling daar verander ik raak ik ballast kwijt om balans te herwinnen de ruimte in mijn hoofd ontdoet zich…

verder de tegels van ‘t trottoir vragen mij stap voor stap waarom ze vierkant zijn dan fiets ik maar zolang m’n ketting rammelt trapt mijn hart het bloed rond mijn wielen afstand brengt mij verder de ruimtelijke rijkdom ik rol er dwars doorheen bewegen is vooruit ik stuur de toekomst bochten liggen wind staat lichaam schuin horizon…

macht ik ben de knecht, jij bent de baas ik de gek en jij de dwaas ik de kurk en jij de fles ik de vijf en jij de zes jij de stoffer, ik het blik jij de griep en ik de hik jij ik wil en ik jij wou jij de man en ik de vrouw ik het geld en jij de poen ik de kus en jij de zoen jij het laten, ik het doen jij de veter, ik de schoen…

de dominee de dominee wat moet ik ermee ’t is maar een mens van vlees en bloed moet hij nu zeggen hoe ik leven moet je gelooft toch niet dat ik geloof in hemel en in hel wel in de doet hij mag preken wat hij wil ik zal vragen door welke bril zij eeuwenlang bijbelse wijsheid kleurden en zagen wie schiep god ? wie de…

Een zee veroverde landtongen, golven rolden langs het gehemelte van de horizon. Het water kantelde en langs de randen van de tijd klonk het geklapwiek van vleugelwoorden. Een gedachtegaal floot zich een regenboog in een ruimte van gespiegelde zonnen. Ik trok het licht aan en de maan scheen door mijn dromen.…

Ik verlang naar een zee zonder horizon Waar de lucht overgaat in water Ik verlang naar de kleur van de ochtendzon Naar het rood van de avond Ik wil zoekraken in de golven Ik wil alle woorden verliezen Ik wil schepen tot zinken brengen Hun lading in rook doen opgaan Er is een teveel Aan alles Ik wil niets meer dan water van de grote…

Prikkel mijn verlangen opdat jouw energie voedt wat in mij verborgen was In de schaduw van tijd doolt een kind in een eenzame ruimte waar eigenliefde verstomt…

Verlangen blijft en houdt ons gaande tot ver voorbij de horizon - verlangen steunt en houdt ons staande vanaf de dag dat ééns begon ons leven hier op deze aarde; en slaat het lot ons keer na keer, we staan rechtop en fier in waarde en leggen nooit die vrijheid neer.…

Tijdloos projecteer ik de ruimte als vlak het vlak als lijn de lijn als punt onvoorstelbaar klein zonder begin ook eindeloos het oneindige zijn waarin ik ben binnengestapt in de kern van mijn bestaan waarin ik kan toeven als ik dreig mis te gaan waar ik de horizon snij ligt mijn verdwijnpunt buiten de tijd…

Lawines van de wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen…