Alle inzendingen over verlies OR bitterheid OR berusting

Als ik de kroontjespen weer zou kunnen likken Met de smaak van bittere inkt Als ik mijn eigen bloed zou kunnen drinken In mijn slapen klopt leven Het glijdt langs mijn zintuigen af In slapen droom ik mij binnenste buiten Als ik me zou kunnen omdraaien En de wisselwachter vermurwen Het verglijden van de tijd te keren Ik zou het leven omarmen…

Gewezen acteur overgevoelige groet haartransplantatie verwoed valt hij uit naar het groeizame gezag dat hogelijk acht maar nimmer verzacht verbitterd verkleurd gewas verouderde bloemen.…

Kalm legt de diepe zee zich neer naast duin en boterbloemenvelden akkers met aaneengeregen zaad liggen geduldig tussen sloten vol verleden tijd van bovenaf gezien een lappendeken anders lopend was het toch gelijk gebleven in een aangepast patroon…

wachtende ongeduldig dolend in het ongewisse blijvend starende ogen priemen in het niets dat een leeg beeld weergeeft op een troebel netvlies een diepe zucht zakt diep weg verloren in machteloze strijd om zekerheid eindeloze stroom gedachten verwaaieren in een onrustig hoofd bezeten moe en gestreden berust hij…

We wierpen elkaar de brandende bal van het moment toe, aan- en ontmoedigingen, verwijten, de berusting die we zelf niet wilden. --------------------------------------------------- Dit gedicht van Mark Boog (1970) verscheen in het jongse nummer van Hollands Maandblad.…

nu de woorden blijven plakken aan de watten in zijn hoofd en hij niet weet uit te leggen wat hij altijd heeft geloofd leven wegvloeit uit zijn lichaam in de voegen van het pad dat hij volgde heel zijn leven en waar hij nooit genoeg van had nu de klokken sneller tikken dan het kloppen van zijn hart en hij namen uit zijn verleden in…

Slenterend door 't lenteland stiefelend langs sloten dwalend langs de waterkant goud, zonovergoten... Zwervend langs het wuivend riet banjerend langs bermen luisterend naar 't hoogste lied van ijle vogelzwermen... Dolend door die heerlijkheid leef ik 't intensiefste dan ben 'k in al mijn eenzaamheid het dichtst bij jou, mijn liefste…

Mag mij dan na zo veel treuren Zo veel zwoegen, zo veel wee, Niet een uur van rust gebeuren Op een stille legerstee? Drijft mij, met gebroken lenden, Kreupel, ademloos, en krom, In een kring, die nooit zal enden, ’s Werelds tuimelmolen om? God! Gij zag mij heel mijn leven Aan natuur en leedgenoot Onvermoeid ten beste geven, Waar uw wijsheid…

Het hart is leeg en berust.…

ze woonde in het dal van pais en vree zo ogenschijnlijk innerlijk tevreden obstakels werden, levenswijs, gemeden en ’s middag dronk ze kalm een kopje thee de kater op haar schoot had geen idee van onrust uit een sluimerend verleden de bange blikken, schijnbaar zonder reden hij onderging haar strelingen gedwee ze vond haar weg, manmoedig,…

Iemand zou nooit komen die iemand schat was jij, toch blijf je altijd in m'n dromen want jij, jij was van mij. Vier maanden heb ik jou gedragen, had me er zo op verheugd. Ik bleef achter met zoveel vragen want weg was opeens alle vreugd. Ik heb nooit je haartjes geroken of je handjes gevoeld, mijn hart was gebroken. Maar ik weet;…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

Wanneer de berusting begint te komen Leef ik niet langer meer in dromen De werkelijkheid dringt tot me door Nu ik mijn gevoelens niet meer smoor Het geeft me vrijheid en geeft me kracht Dat had ik zelf niet eens verwacht De rust valt als een verendek op me neer Het vertrouwen groeit langzaam weer Ik ben er nog niet dat weet ik heel goed…

De rust viel naar binnen onverwacht sluipend waar toch niets was veranderd omdat alles hetzelfde bleef maar het gevoel week weg waar de woede eens wandelde de tafel bleef leeg waar het bord had gestaan de stoel ongebruikt waar de krant was gelezen. de kamer was stil van verdwenen gesprekken de lucht ontwolkt van gevallen regen het pad…

Meer wil ik niet zien. Bang om de teleurstelling Die het zal geven.…

geeft Ik accepteer het broze leven Leer te leven met de dood Respecteer mijn spiegelbeeld Die de werkelijkheid ontbloot Dat ook ik oud hoop te worden Vrij van ziektes of verdriet Hoewel ik weet dat dat niet gaan zal Het leven spaart een ieder niet Laat ik zeggen dat het meevalt Mee te gaan met deze tijd Tot ook ik mijn lot aanvaard heb Berusting…

In dit spel van wind en water Schouw ik peinzend heel de dag 'k Vraag niet meer naar toen en later Ik draag wat er komen mag.…

Tussen dit ogenblik en mijn dood ligt misschien een lang leven; ook een groot? de hoop daarop heeft mij allengs begeven; maar is het groot of klein niet om het even voor wie gelooft dat wij pas met de dood gaan leven?…

er stroomde veel water langs heel veel water zodat de scherpe randjes behoorlijk zijn afgevlakt de te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik zó dikwijls de zorgen als vruchten van me afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die me dwarszitten…

er stroomde veel water heel veel water dat de scherpe randjes behoorlijk heeft afgevlakt te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik dikwijls de zorgen als rotte vruchten van mij afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die mij soms…

Het monster dat zich in mij heeft genesteld mijn liefde voor jou langzaam ontmantelt kan en wil ik niet in de ogen kijken Ik was even in de ijskast gezet Spijt is zinloos echt warm wordt het niet meer Ik zal het monster niet bevechten…

We laten de dingen zoals dingen zijn, alles is wijn, tij ontwikkelt ranken steeds zoals reeds is gebleken al vele weken, het is zoals gras aangroeit en gemaaid weer groener oogt, elke dag verfraait. We hebben geen angst dat alles vergaat ook de zomer straks niet in haar volle glorie opstaat en graan als goud zo fraai verhult, we betrachten…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

Nooit hoorde ik iemand zeggen: dat verlies wel meeviel! Maar: nu is nu, en toen is toen, we kunnen dingen niet meer overdoen, gedane zaken nemen geen keer, een volgende kans is er niet meer dus rest: berusten, met herinneringen!…

uitgebalanceerde eeuwige berusting bindt ach, het is om het even het uitzicht verdwijnt toch als sneeuw voor de zon mij maakt het niet zo uit wat ik nu zeker weet is dat altijd weer de lente komt, naar verluidt, achter mijn eindeloze horizon…

de gratie van het licht Voelt het vredig, Wordt het bittere zelfs Een beetje zoet…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Het verlies is bitter, maar niets aan te doen. Zijn beslissing! Hij ging weg zonder zoen. Maar nu ben jij hier En wat jij doet maakt mij tranen met jouw knuffel weer zuiver zoet. Maar nu ben jij hier en ben ik minder stuk Nu zijn mijn tranen zoet van geluk!…