Alle inzendingen over verloren OR liefdesverdriet

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’…

Liefdesverdriet Liefdesverslaafd En als mening In liefde ontvangen In liefde laten gaan En als (troetel)naam Liefje Lief Mijn dochters derde naam is Liefje Lief hè…

beklinken deze avond onverhuld reeds verwachte einde van mijn ongeduld je kunt mijn eerlijke gedachten niet lezen hoeft mijn zuiver denken niet te vrezen ik laat je gaan met die andere vrouw in wetenschap dat ik nog van je hou bewaar momenten van daarnet en toen en geef je als afscheid een hartelijke zoen al kun je gedachten niet lezen liefdesverdriet…

De omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet mijn gedachten kan verstoren ontroering brengt meer kalmte dan zwijgen eenzaam kan vertalen lichaamstaal blijft onveranderlijk door intieme artistieke streken gelaten in liefdesverdriet gestreeld breng ik mijn ziel terug naar zee en kijk ik naar de schepen…

Ik mocht de spullen zelf komen brengen, zei je via een mail. Terwijl ik je spullen verzamel, word ik emotioneel. Ik probeer me sterk te houden, zet mijn verstand op laag. Ik verzamel ons leven, voel de kriebel in mijn maag. In die tas zitten je spullen, je krijgt ze zo terug. Ik voel de tranen rollen, ik pak een zakdoek, vlug. Ik stap…

Het is zo stil buiten, nooit meer zal hij in de loggia staan, nooit meer zal hij me aankijken, nooit meer nooit meer raakt hij mij aan Ik kon niet slapen, keerde terug bij het eerste licht om hem te wassen en te balsemen, zijn geest was geweken hij was niet meer waar hij lag en ik knielde, omarmde zijn lichaam en huilde de koude doeken…

Je slaapt niet en je eet niet Schrikt van elk sentiment Vreemde kronkels in je darmen Als je in nabijheid bent Van de vrouw die is verworden Tot datgeen dat niet bestaat Strak gevangen in gedachten Die je niet ontsnappen laat Je weigert elk compromietje Met de harde werkelijkheid Dus je leeft je lange dagen In volmaakt verleden tijd…

Toekomstmuziek wordt door hem reeds gedirigeerd in afgebakende strofes en refreinen huppel ik hem onderdanig achterna doch een vals akkoord tussen de lijnen door als ik op eigen vleugels wat verder vlieg wij kunnen niet eindigen in harmonie…

Daar stond je weer en ik had willen roepen ga weg, ga weg kom nooit meer terug Maar ik zweeg en de regen mengde zich met tranen die langzaam stierven op mijn wangen en de strijd verloren Net als ik Alweer…

Deze combinatie deed ons breken, het spel der liefde hebben we verloren... Er zit nu een zwart gat in mijn hart, door intens gemis van jou. Maar er is ook een plekje, apart omdat ik nu eenmaal van je hou...…

Ooit beklommen wij onze berg, van bestaan, ontelbare keren woorden op het grillig pad op bestemde hoogte en in diepe meren. Vooruit vlogen verliefde schaduwen van naam op uitzicht en de euforie die langs de wolken van een ver verleden in een poel van vrijheid gleden. Het was de grote sprong, van bloesem; de droom in niemandsland en eeuwigheid…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen…

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

Een koude rilling kroop langs m'n rug De maan schetst jou en ik kaats terug Ik moet jou hier niet meer, nooit Je hebt me verlaten je taak voltooid Je bent nu weg voor altijd Ik ben alleen ben je kwijt…

Je hebt me verdronken in je duistere wateren Nu ben ik nog slechts een wrak huilend op de bodem van je kille hart…

Denkend dat jij het was, de ware Ik had het kunnen weten, je werd de hare Je verkoos haar boven mij Je dacht, de ware, dat is zij Je zult spijt krijgen, binnenkort Pech gehad, want mijn liefde voor jou is allang verdord Ik zal elke herinnering uit mijn hart wissen En dit is de laatste keer dat ik me zo zal vergissen Zij houdt niet van je…

heb het al achter me gelaten ook al staat het overal nog op de muren geschilderd, ook al staat het nog gegrift op banken, tafels, planken je zag enkel mijn schulp, waar ik al die tijd in kroop je zag enkel mij verdorren in de late herfst avond het doet me nog steeds de sporen bij elkaar zoeken maar elke aanwijzing zegt me met trillende…

Met een hart vol verdriet loopt hij eenzaam over het strand. Denkend aan zijn liefde, nooit meer samen hand in hand. Hij denkt aan zijn engel, waar hij zo zielsveel van hield. Nu voelt hij enkel nog pijn, zijn leven ontzield. Met tranen in zijn ogen, kijkt hij omhoog naar de maan. Want hij weet dat dit de plaats is waar zijn hart dood…

Vuur overviel ons als een dief in de nacht In brandende woorden want verleiding was haar macht Maar nu het licht me heeft bevrijd niet langer verdwaalt in dit boomloos woud Plant ik in verschroeide aarde mijn levensboom sterker en pril maar door het vuur ijskoud.…

Met handen op mijn hart demp ik het gebons want jij mag niet horen wat nog bonst om ons Dit masker hemelsbreed zal geen spier vertrekken van wat jouw woord mij deed alle pijn bedekken Vaag nog de rook van je laatste sigaret achteloos uitgemaakt nooit wordend wat het werd…

Voor ik het vergeet te zeggen, ik ben van de week op ontdekkingsreis geweest. Het is eigenlijk moeilijk uit te leggen, want van dat stukje wereld hou ik het meest. Het stukje was ooit van mij, maar ik raakte het kwijt. Van de week mocht ik er heel even bij, ik was werkelijk gevleid. Dat kleine stukje wereld is in leven, niet in Frankrijk of…

waarom dit afscheid zo koud ik hoor het je zeggen dat je niet meer van mij houd een leven vol liefde veranderde snel je ziet geen toekomst meer waarom ik dan nog wel ik hoor de klok tikken precies duizend keer sinds jij ging je liet mijn hart vallen waarna niemand het ving verspreid over de vloer zie ik nu alle stukken…

Ben het eind al zoek Kan niet weer opnieuw beginnen Het doet pijn zovaak als ik denk aan Hoe graag ik jou wil beminnen Hoezeer ik ook probeer De leegte is niet te dragen In plaats van het gebeurde te vergeten Ontstaan er steeds meer vragen Als ik nu de kracht had Zou ik je willen vragen Ben je nu net zo zoek Kun je mijn afwezigheid verdragen…

de planeet om een prachtige zon Winterwarm hand in hand, zonder wanten de liefdevolle evolutie van onze oorsprong Blauwe ogen.. omgesmolten, glanzend staal de stervende planeet draait om dode zon Mijn liefde gever blijkt 'n wrede kannibaal pijn zonder weerga, onverzettelijk als beton Blauwe ogen.. mee gelogen, mee bedrogen koud vuur, verloren…

Hoe jij even naar mij kon kijken als ik vlak bij jou was Hoe jij even naar mij kon lachen als ik vlug de andere kant op keek Hoe jij even je hand op mijn schouder legde als jij tegen mij aan het praten was Hoe ik daar even van kon genieten dat ik verliefd op jou kon zijn Was het maar voor even eeuwig en voor eeuwig even…

Ik zoek je Overal Ik kijk soms wel drie keer om In de hoop je toch te zien Ik zoek je Ik elke bus In elke winkelruit In elk deel van de dag Ik zoek je Maar kan je niet vinden En eigenlijk weet ik het maar al te goed Dat je voor mij niet meer te vinden bent Ik zoek je Ook in mijn hart En kom altijd hetzelfde uit Bij…

ik zag in een plotse flits jouw silhouet schrok wist me geen raad zo lang geleden niet kunnen vergeten zo veel verdriet geen ontkomen je stapte zonder aarzelen op me toe en kuste me me in verwarring achterlatend tranen in mijn ogen mijn hart weer open als voorheen…

Steken in mijn hart ze omarmen me buiten me uit en maken me klein Steken in mijn hart omdat wij, jij en ik zullen zijn...…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch wilde je gerieven zo ga ik weer naar een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen stikkend…

Ik schrijf mijn vingers blauw de kilometers die ik verdwijn als dood afleg op reis naar jou. Zeeuwse eilanden heb ik gedroomd Terneuzen grijs zien worden Dow Chemical tot aan de horizon. Je kwam naar mij toe en samen zoenden we november door bossen die van kleur verschoten. Als een ridder staalde ik mezelf gepantserde vleugels bad ik…