Alle inzendingen over vermomd

vermomd.…

de stem van de storm huilt bij de voordeur tranen vermomd als druppels…

zal ik je herkennen als een duivel met een anjer op het bal masqué of ben je een fluistering in avant-première van de verstomde perfectie of gaat het oog in oog in hemelsblauw met wolkengeroffel…

gevoel van leed over al het goede dat de ander overkomt ook wel afgunst, kinnesinne vaak als “houden van” vermomd…

Ik blader door de dagen zonder zon door sikkelloze nachten, door morgens zonder rood, langs dagen vol schemering Dan stuiven ze weg, vermomd als tegelwitte gezichten waarlangs de morgendauw een uitweg zoekt Verdwijnend in het vlechtwerk van weggehakte stemmen, in een spiegel waarop alles dof en pijnlijk opdoemt Met een veeg verdwijnen…

Maar als ik me in een gevoel verslik en ontrafeld wordt door een ontnuchterende rede zijn de angsten uit ervaring, waar ik op wil bouwen en daarop de stappen moet vertrouwen gegrond in afkeer van een filerend ego in reflectie vermomd als spiegelbeeld, omhult verder niets en maakt dat ik stik.…

Nee, voor ik straks het onderspit nog delf Zal ik dit keer vermomd gaan als mezelf.…

Vermomd of niet, het zit hem altijd tegen want door de slechte toestand van de wegen wordt hij meteen door iedereen herkend. Steeds als hij stiekem rondstruint in de straten loopt hij daar toch voortdurend in de gaten.…

wanneer wanhopige alles verterende angst mij bekruipt in die gestolen seconden van onachtzaamheid hak ik mij los in camouflagekleuren sluip vermomd door het traliewoud effen een pad dat leidt naar een vrijheid een denken oplettendheid…

Toen jeugd onmerkbaar In toekomst vergleden was, De ergste uitstulpingen Als molshopen vermomd, Waren deze bij terugblik Niet meer dan rimpelingen Op een verder glad oppervlak, Met hier en daar een flauwe bocht - Ik zie nu wat mijn leven Geweest is, het was niet meer Dan een zucht, Hooguit een ademtocht…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…

Denker die als Reiziger vermomd De straten van De hoofdstad van het Romeinse leven Verkent, en overduidelijk Wegvlucht uit zijn Drukke bestaan, Voor de buitenwereld Knort over wat hij ziet Maar wel fantastisch Vindt de onschuld die De stad nog rijk was…

Mijn vader zit in mijn overhemd hij heeft zich in de kraag vermomd zodat als ik wil spreken hij zich strak trekt en ik word verstomd hij wil graag dat ik er het zwijgen toe doe maar hij kan mij niet meer breken hij zit in mijn overhemd en dat doet er lang niet meer toe.…

Wellicht dat je dit land zelfs binnenkomt Nadat je eerst als mummie bent vermomd.…

Op basis van een godvergeten boek gaat waanzin hier vermomd als staatsbezoek.…

alweer is het bijna herfst bomen laten bladeren als tranen het verdriet vermomd als melancholie groeit als een gezwel in de kruinen een boomchirurg met zorglijke trekken wikt en weegt doch wanneer hij zijn zaag tevoorschijn haalt ben ik weg...…

Wat heeft die Arafat zich goed vermomd!"…

Geen vrouwenmond vermomd als urinoir? Dan ook geen frieten op z'n Frans gebakken Of supersize menu's in bruine zakken Of hete chickens op het repertoire En dat gele logo op die fallus-paal; Een boezem zonder tepels, zó banaal!…

ben ’s morgens alleen maar en snuif wat orgelklanken vermomd als vermoedelijk iets van couleur locale proeft de straatschuimer het leven en dient de mensen die voorbij gaan als patatlucht in een winterstorm plooit hen ’s avonds plooit enkel het duister…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

Vermomd als koekoek zei zij: ”uit protest leg ik mijn ei eens in een Brabants nest”.…

ze liggen overal, op straat de genen van de zon in bos en park blauw en licht vermomd als warmte dezelfde schaduw het voorwoord is van riet en oever nergens uitstel gaandeweg in alle hoofden naar een gedachte aan een onbekend thuis een tijdperk als bruggenhoofd…

Ik, Meester in de camouflage kunst Wandel met gebutste voetjes door de nacht Als boomtak deze keer Soms vermomd als verdord blad Ik val onder een kleine orde van insecten Al de lichtste beroering slaat me uit het lood Dan stort ik ter aarde als ware ik dood…

Ze weten qua onthoofden wel van wanten Het mes snijdt daardoor lekker aan twee kanten: Wij lol en Al-Jazeera staat aan kop Zo´n rij vermomden, ik ga uit mijn bol En denk de hele tijd: wie is de mol?…

nog even wandel ik meester in de camouflage kunst met gebutste voetjes door de nacht als boomtak deze keer soms wandel ik vermomd als verdord blaadje een beroering van het lichtste soort slaat me uit het lood dan stort ik dood ter aarde neer voor zolang het duurt…

Vrij dicht zij maar vol akkoorden rijm en klank behagen haar schier onmisbaar papier en pen kiert verlangen waarin woorden; rei of dans met maat vermengt gaandeweg zinnen flaneren stuk voor stuk geschaard ineen geluk verschijnt sereen vermomd vlecht cadansen in die kering rechts of links, zij rijmt weerom ------------------------------…

Een waarden-loos NCRV-icoon, Beleeft zijn exodus - en ja: zo vader Zo zoon - we horen vast en zeker nader Van Paultjes kind, vermomd als allochtoon. Want doet het kind aan pa's programma mee, Dan is het vader A... én B... én C.…

Als boom vermomd verbergt hij zich in het uitgestrekte woud Terrorist! 2008. Custor…

bij tegenwind ledigen woorden zich in hardvochtige lucht de gangen van het oneindige blijken door tomeloze tijd versperd tussen doornen van meedogenloos heelt de mildheid van een moment misschien verbeeld ik me dit alles, ik zoek scorend vermogen, godin ja jij, ook al lijkt je huid vermomd, genoeg is, mijn hart op je mond…

Het zal nooit meer helder worden De winter is niet koud maar wazig net zoals de zomer Steeds verder moet ik gaan Op zoek naar nieuwe steden want vermomd in vreemde kleren is het overal Speel met mij een spel dan zal ik nooit meer praten nooit meer in de ogen kijken van onmogelijke liefdes nooit meer alles geven voor wat ik niet meer…