Alle inzendingen over veroudering OR leef-tijd OR eindig

niets keert weer alles is eindig…

Not to mention Het nieuws rond Sylvie's nieuwe hairextension Dat bracht ons van ons aller à propos Maar bij veroudering moet men pas passen Daar is geen was meer tegen opgewassen…

zo eindig ik met warme groet de brief die je schreef…

nu mijn krimpende jaren zich doen ontwaren in een schaduwrijk vooruitzicht dan wel mijn wegen zich ter kimme nijgen terwijl ik dubbel waardig op mijn einde ben gericht ervaar ik de geringheid van mijn schatten die als het ware mij eerder als bezit zijn toegedicht waarmee ik mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht…

de koude legt een deken over land daar waar de boer voorbijging wijst de donkere grond ons met zijn lange voren door dunne lage mist de weg er is altijd een gaan en ook weer komen…

Waar het leven Van alledag Voor mens en Maatschappij Maar al te vaak Ondoorzichtig is, Onduidelijk, vaag, De mens gevangen In wetten en Systemen, daar Is de eindigheid Die iedereen wacht Overduidelijk Zichtbaar, Aanwezig van De vroege morgen Tot de late Avond, met alles Wat daartussen In leven wordt Genoemd…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een…

Versvorm: e-Rondeel Maar één ding dat staat vast, ik weet het zeker: Ooit komt de dag dat ik ben uitgeteld. ’t Gezicht vervaagt tot een wat wazig veld met horen is het ook al droef gesteld de huid verschilfert en wordt steeds iets bleker ‘t geheugen raakt zo nu en dan bekneld en maagzuur komt op afroep als een wreker na ’t nuttigen van…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…

achtergelaten in naakte ademhaast we kunnen ten halve keren een kam door het verwarde haar halen dat maakt ons bed niet onbeslapen maakt het betredene niet maagdelijk zelfs de vroegste ochtend gaat slapen eindigt met slangen en snoeren gevangen is de tijd van het moment voorbijgaand als zij die ons nooit hebben gekend…

voorlopig blijft alles bij hetzelfde geen ontkennen meer aan bestaan is totaal afwezig afstand door verte ingehaald aan het einde van de dag zijn de uren nog niet af is ruimte gevuld met lege zachtheid zijn gedachten blind en is water ontkalkt, daartussen valt onraad uit gestrekte hemel blijven ogen onbewogen en ratelt lucht ademloos…

zonder dat het boekdelen schreef een korte paragraaf misschien wel dicht aan het hart het lichaam nabij, koesterend gedurende de tijd die er lag tussen momenten en voortzetting herschikkend om uiteindelijk weer afstand te nemen…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

Ik leef mijn leven op mijn eigen manier zo ik dat wil. En wie er een probleem mee heeft hoe of ik leef heeft het moeilijker dan ik. Ik ben geboren om te sterven maar alle tijd er tussenin is mijn tijd en van niemand anders, dus deel ik mijn eigen leven én tijd wel in!…

Maar eeuwigheid blijft tijd der tijden waarin wij onze eindigheid niet kunnen vermijden.…

weet je ik ben bang bang voor het plotselinge einde ja ik zie heb ze allemaal gezien mij overkomt dit niet dat einde ik ben bang kies mijn woorden nu secuur als ik geplaatst word op die muur zo onyxlang ik wil niet eindigen achter behang ja ik ben bang dat weet je nog leef ik hier jij daar en weet je kleine schat ik heb…

Wij zijn onderweg door het leven onwetend waarheen onze reis gaat Wij zijn bijzonder, om in ons weten dat leven eindig is tóch het oneindige te kunnen ervaren We zijn onwetend van de onbegaanbare wegen waarheen die leiden maar vooral, hoe onze reis ten einde komt…

Ik heb een huid van appel schrammen van het vallen schimmel van het verouderen. Ik ben appel af- gehandeld.…

Dagelijks leef ik mijn eeuwige leven in -- voorbijgaande tijd.…

door tikt de tijd jou en mij voorbij neemt de tijd je af van mij door de tijd leef ik leer ik verlies ik lief ik van de tijd neem ik mijn tijd voor jou altijd……

Het sluipt naderbij, ik leef maar door, wacht af, wat komt, wat nader kruipt grijpt me naar de keel,waarmee de hartenklop verstomd. De slimme dood in eindigheid vermomd, komt altijd na het dagelijkse brood, groeit liefde aan tot aangename kost.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Leef vandaag, wacht niet tot het te laat is, maar wees op alles voorbereid.…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

Leef bij de dag, zo de Heer vermag, plan niet teveel vooruit, want voor je het weet, is het kaarsje ...UIT!…

Het staat in de sterren geschreven als een engel vertrouwen op goed geluk glijden langs de maan naar beneden bang te verliezen verzwaren van zwaartekracht de hemel op aarde blijft slapen in je hart…

Een duin beklommen, het lef gehad onzekerheid te ontmoeten. De kunst verstaan met zand, wind en water nieuwe uitdagingen steeds positief te begroeten.…

En de mens wordt sterker en sterker met meer moed en nog veel meer durf en we hebben heel veel lef we slaan en meppen om ons heen we worden harder en meedogenlozer nietsontziend en snelle reacties we zijn in staat om al dan niet verbaal ieder neer te maaien al dan niet met fatale gevolgen, de mens wordt sterker en machtiger met of zonder…