het oostelijk licht toont
zich als een prelude
tekent vergulde sporen
in het verreikende dal
ik draag de verademing
als een begroetende droom
teer nog rusten bloemknoppen
op mijn uitgestoken hand
ik zou ze willen strooien
op een vruchtbare aarde
zodat ze kunnen bloeien tot
een onvergetelijke bloementijd
wat meer nog zou ik…
het leven laat los
ik voel het al even
verwachtingen geraken
bros en wat is geweest
lijkt voorbij te zweven
wat ik ooit heb geplant
staat verreikend in bloei
vruchten doen mijn ogen blinken
ook is het meer aanschouwen
op een fragiele afstand
en hoor veel in een echo klinken
het leven laat los
terwijl de tijd vervliegt
ik ben tevreden…