Alle inzendingen over verschraald

als ik niet ben gelijk jij wilt, in jouw spiegel; een bloem die eeuwig weerkaatst, tot onophoudelijk bloeien bereid raak ik verstild, word ter plekke geplaatst achter in de rij der verscheidenheid zal je mij dan nog zien als ik verdwaal in de tuin van de verschraalde mildheid ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden…

is je humeur zo verschraald dat je geen zwanen meer kunt zien dans je naar mijn uitweg spring achter op mijn fiets klem je vast aan mijn revers kijk onderweg vooral in de natte kant van de Nieuwe Waterweg waar we vlak langs in oeverlang in lengte passeren er drijven er duizenden op tal van rijtjes allemaal kop onder water ook prikken…

Heb je tot de zondagochtend bewaard tot de langzame nevel van een glas wijn teveel optrok en je me leek gevlogen en mijn rijm verschraalde en je gezicht me nu wat uitdrukkingsloos aanstaart en je haren onecht blijken te zijn en ook je borsten me hebben belogen en je hartstocht me zowat heeft opgelicht.…

vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties kwekken met vrienden uit hun digitale sfeer nooit hebben zij natuur geëigend beloftes van de zwarte grond gevoeld verhalen van de wind gehoord de kaders zijn verschraald…

waarvan ik ‘t bestaan vermoedde, maar niet dorst heen te gaan ge neemt me mee in grote vaart wolken, slierten, licht, beweging, flitsen toverlantaarn met brekend licht dat kleur geeft en mijn ziel verlicht mijn kern raakt tot atomen splitsen ik staak ’t verzet, ruik de geur van zweet, tabak, goedkope aftershave neem afscheid van verschraald…

Onderaan in de rangorde Van wat vroeger met een Goed woord personeel heette - Nu met verschraald beleid Van de hoge mijnheren Op het pluche hoog in de Ivoren toren die meneer Albert Verfoeid zou hebben afgedaald Tot wat de onderste trede van Onze maatschappelijke ladder Moet zijn - voor jou die al jaren Voor en na je studiedag…

Waarop geen voordeel van de twijfel rust en alleen de totale overgave telt in haastige teugen naar verschraald vertier om de waan van alledag te weerleggen.…

tanig eelt in palmen van handen herbergt korrels zand al jaren aangedroogd in plooien vastgeloogd verjaren gaat per dag steeds korreliger tijden troebel lijfljk ingeteerd traan zout hand op lijnen vingers aangebrand onthand tasten mis mens in 't verband hitte heilig vuur de doofpot schrijnen de ziel de strot zachte lach ogen glinsteren…

kom geef mij je hand in het samen ontdekken van de lege plekken in onze toch rijke geest ooit was er een intens contact met alles wat leven materie en verschijnen had maar onze werkelijkheid is zintuiglijk verschraald in onze hersenen zijn die talenten nog niet verdwenen voel hoe de eerste stromen door de neuronen van onze vingers…

Verpakt in nieuwe zakken met speels gemak, als noviteit wordt opgediend en naar gelang, als verschraalde etensgeuren zijn weggemoffeld onder het tapijt en het bloemetjes behang, blijft de associatie van een retrospectief gevoel, gebonden door ontnuchterende gedachten, dat oude pantoffels nu toch echt versleten zijn, ben als marionet gebonden…

Wijn dient van goede reuk en goede smaak te wezen, Dan nog een klare glans die wordt er in geprezen, Ook dient hij niet verschraald, maar vers getapt te zijn, En vocht aldus gesteld dat noem ik goede wijn. Maar wijn van rode verf dient niet te veel geschonken, Want 't maakt de buiken hard in overmaat gedronken.…

Wijn dient van goede reuk en goede smaak te wezen, Dan nog een klare glans die wordt er in geprezen, Ook dient hij niet verschraald, maar vers getapt te zijn, En vocht aldus gesteld dat noem ik goede wijn. Maar wijn van rode verw dient niet te veel geschonken, Want 't maakt de buiken hard in overmaat gedronken.…

Al zijn we sneller dan de wind in het avondrood en komen we morgen dichterbij de sterren, gedreven tegen de stroming in van licht wat joeg het mens-zijn aan tot zijn dood, het maakt niet hoeveel we rouwen, met zoveel data en vernuft als laagje verveeld vernis, niet alles camoufleert de verschraalde tijd, die ons de les laat lezen uit de geschreven…

En oude muren laat herrijzen als eigen identiteit om die te verpakken in hun nieuw uitgevonden genialiteit z’n grenzen sluit, wordt alles onbereikbaar door de intolerante van toegankelijkheid, want als je niet binnenkomen mag, kunnen we er ook niet uit, het enige wat overblijft, een cultuur die sterk verschraald.…

Ik heb in Hotel Paris gewoond met een man, ik heb met hem ontbeten en geluncht, we aten wafels met room, we dronken verschraalde champagne omdat we, direct nadat de fles was ontkurkt en het glas voor de eerste keer was volgeschonken, de drank vergaten, we vielen in slaap.…

De inhalige stad lacht in z'n vuist, werpt de dagelijkse residuen af, de gieren vluchten in hun klucht, een uittocht gelijk een intrede kruist voor hen die het geluk willen beproeven en de stank van welvaart rondwaart als fata morgana in de verschraalde lucht een illusionair visioen beslaat wat maakt tot een gedwongen hel onuitgesproken in…

Rotterdam nu mooier Qua uiterlijk Het is schitterend Al dat bruisende leven in de stad Daarin omarmen we het internationale De culturele rijkdom Maar gooi diezelfde stad ook open Voor anderen die niet als toerist, zakenman of reiziger komen Creëer geen schijnbedreigingen Top-(0)10-reisbestemming Steeds meer in zichzelf gekeerd Innerlijk verschraald…

en met het stijgen der jaren steeg ook de wanhoop en verschraalde de moed; k had allengs haast geen wens meer dan nog eenmaal bij haar te zitten, in de gloed van het haardvuur, desnoods als mijns vijands gast.…

Nachtenlang trok ze met me op als een onhoudbare gierzwaluw, ze deelde met mij de meest intieme feiten, ze dacht misschien ik heb hem teruggevonden maar nee ik bleek de bittere afdronk van verschraald kloosterbier in afgebroken glazen. Het versplinterde glas maakte bloedwonden in haar slokdarm.…

Nu menig bruin café niet meer naar rook ruikt Ruikt alles des te meer naar zweet of bier Of wat voor spoor dan ook van kroegvertier Dat normaliter onder in de smook duikt Hierdoor ruikt een café naar mijn idee Tevéél èn onvoldoende naar café…

Ik luister naar jouw lippen in verschraalde dorst en snak naar het lavende water dat de brand uit mijn vuur verlost. Het wemelt nu van binnen, van ongeremde lust,een man buiten zinnen die zijn liefste in passie kust. Schoonheid is een raadsel, een woord van zorgen daar. Ben ik nu een prins en betover ik haar?…

Mijn huis stinkt naar verschraald bier, links en rechts liggen zweetsokken want niemand bezoekt me ooit hier ook niet met haar van kunstlokken. Dat ik drink moet ik mezelf vergeven, ik dorst naar iets dat mij troost anders vervalt de zin van mijn leven en word ik het riool in geloost.…

." wat een vlaag van volmaakte dementie al dat zweeft zijn verschraalde winden van je bier, je voetbal en je stamina dus loop je centimeters maar achterna als je ze tenminste alle acht kunt vinden weet je, qua potentie helpt dat geen ruk want wat zó klein is, wordt nooit zó'n stuk oneliners, god, ik kan ze niet meer horen!…