Alle inzendingen over vervagen

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Zien oude mensen Herinneringen, De werkelijkheid met Een geschiedenis Verloren wanneer deze Afbrokkelt Personen vervagende Contouren De wereld wordt vluchtig…

Bij vlagen Verslagen vervagen de regels met normen het verdriet met geluk de kracht onthagen zonder daden roep ik vragen ach wat zou het kon ik maar slapen…

Of is het wat het is – sporen die vervagen in de kantlijn van Geschiedenis?…

Ik strijk kaarsen aan voor hen die niet meer onder ons zijn in gedachten spreek ik hun namen nog een keer uit ik herdenk ze totdat de beelden langzaam vervagen en stap de dag in…

scharrelen en dwarrelen bedekken en bevlekken jagen en vervagen geuren en verkleuren verzachten de gedachten omwoelen het gevoelen Fel gekleurd bij zonneschijn vervagend door de nevels Winden vol venijn plettend op de gevels spiegelglad op wegen zacht glinsterend in de regen ik tol mee in ieder blad het ritselende leven door zo…

vervagen zonder tijd in grauw stuifmeel...…

rood komt steeds terug in de bloei van nieuw leven ontstaan uit wortels gras bedekt de littekens die nooit zullen vervagen…

Zwijgende herinneringen aan weleer, van blauwe luchten en stil geluk, vervagen snel en vallen stuk. Op je graf leg ik een roos neer.…

Liggend op een aantal wolkenvelden Beheerst hij verveeld het alles omvattende Onberoerd koud fluistert hij tot de wind Stop dat vervagende, geef de liefde een kans…

De anderen vervagen langzaam naar geesten. Hun ziel naar beneden.…

in de mist van de tijd vervagen niet alleen akkoorden die toebehoorden aan hen die ze geschreven hadden zelfs tonen krulden anders in de spiegel van de zee…

Kwetsbaarheid Een zwakte En sterkte tegelijk Één blik vergeten Onomkeerbaarheid Gesterkt door liefde Verzwakt door pijn Herinneringen vervagen Een rookgordijn…

de wind waait langs mijn gezicht de haren plakken aan mijn lippen jij bent lief maar niet de ware bergen en watervallen de zoektocht in dit leven druppels vervagen regenboog en vragen klim en val niets te geven alleen te vervagen reis met me mee door deze vallei een klein beetje geef ik jou van mij luister naar de wind de bomen fluisteren…

Langzamerhand ken ik veel te veel doden vervagend vervallen aan vroeger zij hebben meer tijd dan wij veinzend geen verleden ontledigd te hebben geen ruimte aan ons ontstolen te hebben geen boodschap aan ons. ------------------------------ uit: 'Kaalslag', 1999.…

De wolken trekken door de lucht Grote, kleine, zo veel vormen De een langzaam, de ander wat sneller Maar ze trekken door Sommige vervagen Nieuwe worden geboren En ze trekken mee Altijd...…

Vervagende herinneringen, alles bepalende gebeurtenissen vormend, verminkend soms. De tekening van je leven in lijnen en patronen. Ze maken je tot de mens die je bent maar vaak niet wilt zijn.…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

met gesloten ogen open ik mijn ziel om weg te trippen uit dagelijkse walmen richting wuivende palmen zodat donkere dagen voor even vervagen…

zijn het de gerafelde wegen zonder zondagrust dat ons de herinnering doet vervagen? aan de rimpels van de tijd in een wereld waar het onkruid hoog opgeschoten het licht doet temperen…

Het bestaan zal vervagen als een dwalende ochtendmist. Diep in het geheugen wegzinkende herinneringen zullen het zijn van ons wezen terugbrengen tot iets wat ooit was, maar nooit meer zal zijn of worden. Alles wat was en zou zijn werd ons ontnomen. Alles wat was werd tot niets gemaakt.…

Vragen vervagen het antwoord blijft hangen in het luchtledige Angst om te weten Bikkelhard, de waarheid of is het verbeelding Vastklemmend aan dromen bang voor gevolgen Als illusie bedrog wordt.…

De nacht zal bij 't opdagen van uw vuurwagen tot 'n waas vervagen : dan zal uw pracht stralen van kracht.…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

Mijn hart gebroken In duizend stukjes Drijvend in de rivier Die mijn ziel is Golven zwaar klotsend Die de stukjes vermenigvuldigen Langzaam vervagen ze Totdat de donkerheid ze heeft opgeslokt…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

jouw beeld nu nog helder op mijn netvlies gaat al vervagen hoelang nog gaat het duren hoor ik je vragen hoeveel uren voor ik jou voor altijd verlies want lief zo zal het gaan toch?…

Nu zal kou hem verzwakken zijn kleuren doen vervagen. Langzaam zal hij verwelken zich overgevend aan de herfst.…

laat ik me overvallen door de schemer die me meeneemt op strooptocht naar daar waar muren oren hebben spiegels vervagen bij één blik gordijnen altijd zullen wapperen in het kaarslicht van de ziel…