Alle inzendingen over vervagen

door regen en zon onzekere regenboog snel vervagend beeld…

De muggen dansen in het vervagende licht – de vlinder vliegt weg.…

Regen drupt op mijn hoofd Tranen rollen over wangen op de grond Het doet pijn Ik voel de angst, de woede, het verdriet Ook het samenzijn Hier en nu Daar en toen Het is zo surreëel Die blik en die ogen, om ze te zien vervagen in herinneringen Woorden komen maar schieten niet los Tranen wel Regendruppeltjes op de grond Om te vervagen…

grijs is het blauw van het zilvergrauw, zoals het baren van trage golven die nog gelaten stranden al zijn dagen als toen hij verlaten zijn stappen bedacht hij ze voet voor voet in het zand bedrukt achterlaat voor goed enkel de herinnering spoelt de sporen naast het water dat achterblijft tot de vloed zich haast en alles weer vervaagt…

Even dacht ik weg te zweven naar een ongrijpbaar verleden maar jij deed me beseffen dat de werkelijkheid zoveel beter is dan een vervlogen herinnering…

Je hebt een goed verstand Je maakt mijn hart van zand En je blaast het weg Door je gevuiste hand Je staat open Zodat het op jouw land En dan zal het smelten tot het in je brandt En het vreemde is, je hebt het niet gevoeld De weg leek onbereikbaarder dan ik dacht Maar doe niet alsof je me zag staan Ik was diegene die zo om je lacht Ik…

zij tuurde gisteren naar het trieste grijze weer de koude bleef stil in de lucht hangen in voorwaartse vlucht zij steunde op haar armen verzucht door weemoedige gevoelens zucht o zucht ergens binnenin was zij weer kind ziet zij zichzelf als klein meisje zitten in vervagende beelden over oud en nieuwjaar ging zij terug in de tijd…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Weldadige mist - scherpte verliest bestaansrecht in een zee van grijs.…

Voor alles wat vloeit Is niemand meer bij geboeid Op intrige na, warmte, liefde en intimiteit Ontplooit zich niet binnen de muren van vasthoudendheid Gevoelens om in te verliezen zijn verloren gebleken Zoveel misstappen geleden allen zijn gebreken Reeds aangemeten in de schuur gelegen Naar de achterdeur verwezen, Wreken zal het wezen.…

De Pinksterdagen zijn alweer voorbij Maar ik weet van die zondag en die maandag Nog amper waar het allemaal voor staan mag Wat weten dan de lichtingen nà mij? Bij hen is Pinksteren vast heel beroemd Als dagen die naar Pinkpop zijn vernoemd…

Als het daglicht gaat slapen, waar ligt dan de grens? Zal ik gewoon dromen, zolang de beek blijft stromen? Een berk gloeit na in de sleetse dag, een eik hult zich al in het donker van de nieuw geboren nacht, terwijl laag boven me een maansikkel wolken oogst – liminal eng in de hoek wacht de grens: hoe zal die vallen, uit of…

Mijn hart huilt tranen Van kleuren blauw, wit en rood Grenzen vervagen…

Mensensporen dekken modderlagen van emoties vervagen nimmer. Vlinders begraven beeldend vervagend herfstlicht, mist als berusting. Afwijking bestemd besmetting van ons gedrag de dood blijft ongetemd. Open kruispunten in werelds toekomstdromen door details bepaald.…

alles wit voor mijn ogen sneeuwblind herinneringen vervagen gedachten kleurloos gevoelens messcherp bloedrood…

Herinneringen blijven maar hangen in de kelders van mijn geheugen als opgeslagen donkere vaten waar nooit meer uit gedronken wordt waarop de jaartallen vervagen en de inhoud vergaat omdat ze slecht zijn afgesloten en ik ze zo maar laat.…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

deze winter laat wel erg gemene lijnen achter op mijn laarsjes witte grafieken op bruin suède neuzen gewapend met borsteltje en fles spriets ik en boen ze verdwijnen, de lijnen even later zijn ze terug behandeling herhalen nooit helemaal weg maar ze vervagen op den duur…

Waar zich ooit de velden uitstrekten Met de kleuren van een bont palet Ontstaat een nevel, grijs en star Schoonheid onttrekkende zielenspinsels Nevelvingers Steeds dichterbij Intense waanzin Omhelsde je steeds meer De marmeren poort naar Het schaduwwoud Uitnodigend en Zonder vrees Trad jij daar binnen Op zoek naar...maar Besef van…

Draai je om En verzet je tegen het vervagen.…

Weer varen boten langs het raam. Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig van eeuw naar eeuw recht op de haven aan. Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar onder hun fluwelen rokken en de mannen takelden liefde liefde naar boven, stouwden hun zolders…

anijspegels met zulke zwakke enkels is het bovendien lastig koekpaleizen bouwen al vliegend, al vliedend komt verte nooit dichtbij en is hier altijd ginds zo op het oog bespiedend bij gebrek aan ondiep lijkt hoogte te bezwijken zonder bedektzadig gezicht verdwijnen nachtbloemen onder vetgemest maaiveld in gebrekkig tegenlicht vervagen…

mijn as zal de aarde bevruchten mijn rook zal zorgen voor een regenbui mijn resten zullen ooit nieuw leven bekoren zoals oud wordt vervangen door nieuw beschaven een nieuwe morgen zal dagen na mijn onvermijdelijk sterven echt we zullen zeker tot het verleden behoren maar sterven – echt sterven dat doen we nooit we vervagen…

Later, als al dit schoon voorbij is, want tijd neemt liefde, vreugde, smart – als elk van ons weer droef en blij is dicht aan een nieuw gevonden hart, dan zal ineens alles vervagen bij ‘t zien van dit vergeten blad; je zal weer dromen van de dagen toen we in elkanders ogen zagen, toen ik je zo heb liefgehad. ----------------------------…

de amandelen van amaretto di saronni nog steeds niet geknipt gegroet oh schone pauw wat nieuws uit asia pardon, ik heet kalkoen kom uit amerika leef weggedoken voor alle smeulwinden open in honing roken eerste tranenvlaag en stemmen worden vaag muzikaal geklaag riolering lek - het boerderijtje drijft weg op grijs water…

Schrijven over niets Woorden verdwijnen in lijnen Letters vervagen tot schimmige streepjes Wat rest is de leegte De stilte Niets…

schaduwtakken op de muur vervagen langzaam in dalende zon vermoeidheid verdonkert tot een nacht die te pijnlijk is om slaap te vinden…

horizon vervagende opkomst mijn verleden zo wars vergrendel ik nu het heden…

Het leven kent vele vragen En gedachten die in de tijd vervagen Vraag je morgen iets aan mij Dan is er alweer een gisteren geweest met een ervaring erbij…

er is geruis in de vervaging van het leven ik wacht nog wat, wil het ongrijpbare eruit tillen om het in glas te blazen even breekbaar hoe wij spreken…