Alle inzendingen over violen OR lente OR speels

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

nooit ruikt de grond zo vers als omgeruld in lente dat wil ik met mijn handen doen met zwarte nagelranden kom mij nu niet aan met een paar tuinhandschoenen hoe zou ik aarde voelen of wroeten in een perk achter mij, in huis zie ik opeens moddersporen nu ik uitgeraasd ben kijk ik naar een bed violen…

Sluit je de ogen om te luisteren terwijl je ruikt aan hun kleurrijke idolen in je tuin op je balkon of in het wild dan hoor je de violen een driekleurige sonate spelen in G-kleine terts voor hun kleine maar geurrijke naamgenoten…

Best spannend hoor Die paar gelijke spelen Verlengingen, oké En op het eind Werd nummer tien De grootste sof Van het EK Die dreun voor Em Bap Pé Maar zielloos Het gebrek aan lef En aanvalslust En fantasie Het eindeloze Schaken breien Tikkie terug Balletje breed De schrik sloeg ons Wel om het hart Bij Christian Eriksen Maar…

Violen zo schoon voor klankspel om te strelen maar ook wel vertrapt.…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

de violen spelen hun mineurlied jaarlijks weer het groots versterven altijd wordt mijn tuinieren traag het licht in de dag krimpt te veel kleurrijk zwiepen losgerukte bladen bomen tonen hun gekaalde kroon buiten laat ik de boel de boel hoor in de schoorsteen de bulderwind…

een harp kust de golven aangestuurd door de wind spelen bladeren in de maat deinen zwaluwen door het vroege ochtendblauw gelijk een groep violen zwellen tonen aan daar de eik de baspartij voor zijn rekening neemt vallen boterbloemen bij evenals de lijsters het Meiconcert is geboren…

heb de contrasten afgetast in kleur het donker overheerste penseelde toch in wit met muziek die niet kon komen weg met het winterse palet mijn orkest speelt lentetonen de krokus preludeert narcissen spelen geel violen in strijk en zet wordt zo ons muzikale voorjaar op noten ingezet…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Ik zal een serenade zingen en rozen strooien op je bed, ik zal violen laten spelen als ik de kaars heb neergezet. Ik zal je koesteren met mijn liefde terwijl ik mijn serenade zing zal ik je verwennen met champagne en met een diamanten ring!…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Zo gaat 't elk jaar in de herfst en lente ik ploeter dan van achter naar voor het kost mij elk jaar toch veel centen dat heeft zij altijd pas veel later door. In de zomer roept zij, dat is mooi gedaan ik hoor warempel spelen al de Violen geloof zelfs de Narcis speelt trompet vogels zingen, maken hun dolle capriolen.…

ze houdt van esdoorn en van ebben waar in het diepe hart zij vastgeklonken klanken hoort die om bevrijding smeken dat is waarom zij vorm geeft en zich een weg beitelt naar de ziel die daar verborgen op ontknoping wacht dagen, weken maandenlang schaaft en schraapt zij ruimte voor geboorte van tonen die tegen vuren zullen weerkaatsen…

In mijn droomwereld gebeuren vreemde dingen zo kleuren bloemen de sneeuw zo zingt een rat de aria van de eeuw mijn droomwereld is niet dor of stil gaat daar de zon onder dan kleurt de horizon purper en hoor ik ergens in de verte een muziekbak vol violen die als vanzelf een stuk van Verdi spelen als ik wakker word staat de radio aan.…

in de opmaat hoor je kabbelende tonen van de zee het blauw bazuint in weidsheid rond trompetten schetteren de zon violen spelen rullend zand pauken zinderen het hete strand in koperrood golft de finale aan met witte echokuiven dan draag ik je naar zee het zomerse orkest speelt stil de avondkoelte mee…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

violen speelden in dat jaar van vlas en warme duinzomen liefde leefde in zoete melk en open handen violen speelden in dit jaar van glas jouw naam galmde Donjajajaaa…. je lachte om niet te sterven…

Het regende heel zacht vannacht fijn om het brein eens op te frissen voor het raam een bed violen en narcissen waar op elk bloemblad een druppel ligt een fraai gezicht hoe elke druppel weerspiegelt in een bloem en zuiver zingt de lijster haar tierelier in de nog kale populier klein geluk wat voor mij lente heet ik raak verstild zie…

Twee hondjes waren uitermate speels en deden uitgelaten 'n spel waartoe de lente dreef. Ze waren na een dartel hollen vrolijk aan het rollebollen: 'n rolmops en een wentelteef.…

moet je horen met je grote oren: de bollen komen uit me bollen komen uit, haha, haha laat alle knoppen springen laat alle bloemen zingen in de zon laat ze strijken op violen, als ik kon, ja als ik kon sloeg ik overal me supergrote lentetrom bombom,bombom ‘t is lente van hier tot daar van tralalala want in de lente ga ik telkens uit me…

ik zie de hemel opengaan wat wolken dwalen langs het blauw en lossen op ik voel de zon en wind waan me weer een kind op eindeloze vlaktes muziek waait zacht langs strijk van wat violen ik vang met lach je melodie we dansen hitte van de poesta's en wijken later uit naar permafrost van toendra's nu gaan we lente brengen in…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…