Alle inzendingen over voetstappen

Vannacht viel de hagel tikte tegen het raam ik ging kijken want eerder bekeek ik in zwart gekleed de maan Ik zag de sporen van jouw voetstappen aan Morgen zouden zij niet meer zichtbaar zijn in mijn ringvinger klopte pijn…

Als je schaduw langer wordt de voetstappen vertragen namen je soms ontglippen, hoor je taalgebruik veranderen omgangsvormen zich wijzigen waarden aan de kant gezet. In dit licht past de vraag; waarom hoor ik ook nog, pijnlijk zwijgen.…

de wandeling tussen licht en donker wordt trager en langer voetstappen kruipen in het zand een waarschuwende goede geest kondigt in de verte sonoor de dood aan als we langs de greppels lopen de valavond is voltooid…

lopend langs de weg van herinneringen hoor ik het geluid van jouw voetstappen.…

Spoken uit haar verleden dansen in haar donker muren krijsen haar lippen gestift handen beschilderd ze wil maar ze zwijgt gebroken woorden ombegrepen kilte verscholen ziel nog eenmaal dichtbij in voetstappen van hoop zal ze lopen over water…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

pappa met een knalrode ballon en voor mama kussen de fopspeen doet het leed verbleken in het labyrint waar vanachter plexi schermen advies wordt toebedeeld op weg naar de gewenste etage of ongewenste verdieping met voetstappen die hol klinken…

wegglijden maakt niet veel lawaai niet meer dan de zucht van bladeren die opstuiven in de wind je blijft verweesd achter nu jouw stem verwaaid en je geluiden dempen in haast onhoorbare voetstappen die zich verwijderen alleen wie achterblijft weet hoe afscheid klinkt…

je bezitsdrang was de gom waarmee ik je uit mijn leven w i s t e heldere plekjes wit waar jouw voetstappen ooit hadden gestaan de contouren van kubisme vervagen ik aquarelleer ze tot absurd realisme ~…

de stormachtige wind doet buigen maar niet breken ze snelt voort haar voetstappen klinken hol in de stille straat buiten adem komt ze aan op haar bestemming waar het noodlot haar ontmoet ontlopen kan ze niet haar kreet gesmoord in het huilen van de wind…

voelbaar dun speelt wind in stil verwachten dwarrelt sneeuw als schicht door lantaarnpalenlicht dempen voetstappen het naderend geluid vorst kraakt er bovenuit tot het klokje klinkt de wereld zich bezint op het goddelijk geboren kind…

Ik hoor de voetstappen van de nachtwaker die wacht op de hinde en de dage raad. Ik ben als een bange bosduif voor de vroege vogelvangers. Ik ben ontkomen uit hun greep. Gij Heer hebt mijn oog gered van tranen.…

het kompas draaide op de slaperige wind een licht gezelschap van zeevogels vloog over het wapperende slib ze vergezelden me op een verlaten wadstrand van Terschelling de brandingsklanken weerklonken in laagtij open en helder onder een zoutzilte zeelucht omdat deze septemberdag adellijk straalde ik liet vertrouwde voetstappen achter in het…

Stilte breekt in voetstappen door de lange gang ijzingwekkend de koude wind die om het vermoorde hart waait Kristallen kroonluchter in mijn ijspaleis geen glans door teveel aan schittering Licht aan het einde van de tunnel dooft uit nog steeds niet klaar voor een volgend leven…

jij vertrouwt jouw voetstappen toe aan het strand zij tekenen sporen van verstand in silicium van het zand dat als geheugen en actuele databank het bestaan omspant alleen en toch direct verbonden met alles wat er is deel jij de wereld als schepper zonder ooit te worden gewist…

Onbezonnen Mijn hart open Jouw liefde alleen Geen verweer Vol van jou Incompleet zonder Jouw woorden Mijn lippen Warmte en licht Zonder schaduw Voetstappen Jouw lach Samen één Op weg In elkaars handen Onze toekomst…

Koele zeewind ontspande mijn gemoed schuimkop en vloed spoelde mijn voetstappen weg ik harkte daar rouwverdriet bijeen witte meeuwen schreven cirkels tegen hemelblauw mijn lief hier vond ik jou ik loop hier alleen met jouw schaduw de zee is ruw.…

Gisteren zag ik bloemen bloeien in winterlucht telde ik een vlucht vogels op zoek naar een ander land was ik een ander mens in een ander leven met een andere naam vandaag is alles voorbij zijn mijn voetstappen verwaaid met de wind rest er slechts een klein bang kind…

Lopend langs het strand voetstappen achterlatend in het zilte zand luisterend naar het ritme van de golven aan zee zweven herinneringen als vlinders met me mee onder een wolkenloze lucht zo blauw genietend maar zonder jou lopend langs het strand in gedachten hand in hand…

Er was geen lawaai in de stilte enkel voetstappen van leegte en een eenzaam hart in de nacht U hoorde weer stemmen daar kon U niet tegen maar ik laat me niet temmen wil blijven bewegen moet hier kunnen lopen zoals twee hoog ook doet maar U mag blijven hopen misschien doet U dat goed.…

dankzij de dijken het grasland boven water de wind in de rug dankzij de windkracht waaien de benen vooruit met natte pijpen dankzij de regen sijpelen de voetstappen nabij het kanaal dankzij het water landinwaarts over de dijk de dagtocht voorbij…

Wanneer ze weg wil dromen, vraag het haar, waarom ze haar leven achterlaat, en haar voetstappen kraken. Ze vertelt hoe ze vergeten is, waar ze naartoe moest, en hoe de horizon is gekomen, en zich weer heeft laten verdwijnen.…

in de vooravond lijkt het alsof de maan de voetstappen volgen zou, raakt zij toch uit het zicht daar de oranje gekleurde lucht een beladen nacht verraadt verminderd het zicht evident kraakt iedere stap helder in het witte paradijs dat schittert gelijk een zee aan diamanten…

Ik divergeer mij, ontregel mij, betreed buiten oevers, spoel tranen boven zoet water, tart de buiging van de einder, ga in afneembare voetstappen, ontdoe mij van afgebakende dromen, verdamp in onbedijkte uiterwaarden. Ik ontkramp, onthecht, spreid. Ver en wijd.…

Ik dans met jou de kamer rond onze voetstappen ritmisch over het parket de muziek brengt ons in hoger sferen en toch blijven we op de grond stopt de muziek dan kijken we elkaar nog lachend aan even kenden we geen tijd en zagen een andere werkelijkheid.…

Vijftig roze engeltjes in een Champagnebar allemaal lief met blauw gelakte nagels zo wil ik wel in God geloven vertel jij verlegen wetend dat de liefde bij de grond begint jouw voetstappen laten indrukken achter reisgenoot van de onbestemde nacht.…

in herinnering Hans Vermeulen niets zo bruusk als branding in de Noordzee vooral op donkere dagen in november alsof het zoute zeewater de open wonden prikkelen het schurende zand en de schrijnende wind lieten sporen na als voetstappen langs de natte vloedlijn Lejo…

Mijn voetstappen klonken hol Ik hoorde mijzelf lopen Naast mij een vrouwelijke cipier Die deed de hekken open... Ze rammelde met haar sleutelbos Verward en angstig besefte ik: Hier kom ik nooit meer los...…

Mysterieus wanneer voetstappen klinken hol en leeg sporen die je achtervolgen als je alleen in het donker slechts verlicht door het flauwe schijnsel van de maan geschrokken omkijkt maar van tevoren weet dat er niets is en toch dat onbehaaglijke gevoel langs je rug kruipt lopend door donkere, verlaten straten…

als was het een stuk van mij een wilgenkop eigenzinnig in een groene dreef een boterbloem die het maaien van de graskant overleeft een wandelpad vertrouwd onder oeroude bomen geluk dat mij beschoren is zolang ik nog durf dromen een paard dat hinnikt als het mijn voetstappen hoort het diepe rood waarmee een laatste roos…