Alle inzendingen over vogel OR grind

aan het voeteneind van de dag waar het lichtelijk ontbreekt aan licht dat verblindt dat brandt en verbleekt op de grens tussen weinig en dun tussen nog even blijven en voorgoed gaan aan de rand van de stad wacht het grind van de laatste bomenlaan…

Grasland nog warm van de zomer jij pikt jouw zaden uit de oogst voor het vertrek van vertekende wolken neergestreken in een droom zwerm je rond die ene boom om het verhaal van de herfst te vertellen.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Er komt een hoorspel naar het boek van Kluun Het knarsend grind, en het gepiep van deuren... Al die geluiden die zo'n drama kleuren Zijn dankzij Kluun ineens weer opportuun Opnieuw ontstijgt hij aan zijn stoutste dromen Dus hier zal straks wel 'n elpee van komen…

Vogel op de grond De plek waar hij niet wezen moet Hoort in de lucht te vliegen Zachtjes wiegen op de wind Nu ligt hij dood te zijn. Gevallen in de klauwen van een kat? Of was hij soms het vliegen zat?…

witte kruisen zwijgen op geschoren grasvelden onder gesnoeide bomen soms knarst het grind worden rijen verstoord soms druppen hier tranen gaan gedachten op de loop kostbare levens vernietigd een loden last in de aarde stil protest onder de voorjaarshemel…

de steen zwijgt in het grijze grind twee namen een levensloop samen zandkorrels door de wind gebracht schuren de letters matteren de glans strak geharkte perken vragen aandacht maar och, het kan me niet bekoren ik voel me als het musje tussen het madeliefjesgras toch verloren……

Al ligt hier en daar geel blad op het grind, herfst is heel wat anders. Keurig naaldhout zorgt voor altijd groen. ----------------------------------------- Uit: Recht onder de merels, 1971 van Tom van Deel (1945)…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

Midden in de nacht drink ik warme chocola – mijn bruine mama.…

Ik sluit mijn vierde ronde in het park en hoor alleen knerpen van het grind triest, dat pas in eenzaamheid de God herontdekt wordt als een vergeten vriend toch, geen woord dat wij delen noch sterfelijkheid noch onsterfelijkheid die ter sprake komen en als er waren grote levensvragen die zijn al lang beantwoord of wachten in de schaduwen…

treurende wolken benevelen grijs de zon de dag playbackt de avond ingekerfde stenen rij aan rij uiten gedateerd het verlaten half vergane bloemen rotten boven lijken diep begraven stil knerpt het grind schuifelend de dood aanvaardend.…

traag knerpend grind onder bezwaarde pas een koolmees bij je steen op zijn gemak, zo te zien totdat het bos plots juicht en de mees de lucht injaagt doelpunt voor de thuisclub bedenk ik, haast beschaamd en lees het marmer vandaag eerst zonder tranen zie het onkruid - nu ----------------------------------- www.sdevaan.punt.nl…

De muren om me heen fluisteren ik zit er stil naar te luisteren probeer het gefluister te verstaan maar ze spreken een taal zonder naam Het is als het gefluister van de wind van bladeren op het witte grind die in de herfst weg worden geblazen als ware het water zonder glazen Ik probeer mijn gedachten te vangen voor ze verdwijnen in stil verlangen…

dat jij mij zult weten dat jij mij zult horen dat jij mij zult zien in ononderbroken ruisen van regen en wind in de groene sporen tussen het grind in golvende lijnen van een satijnen lint maar bovenal mijn liefste mijn dat jij mij zult ruiken in de purperwitte bloesem van magnoliastruiken…

over knerpend grind wandel ik hand in hand met zachte woorden naar het kerkhof ik houd ervan om naar jou te gaan te voet alleen in een onophoudelijke regen doordesemd van aardse kleuren als een opgewaaide rode duin in de woestijn een wiegelied van zachte woorden uit rots gehouwen je naam…

Het knisperend grind op de paden draagt geruisloos de stilte voort waar bomen de graven omarmen rust zacht, klinkt als draaglijk woord lief dwarrelen de eikenblaadjes als warme deken over de dood ik hoorde jouw stem in een leeuwerik toen ik heel even mijn ogen sloot…

naakt is het toezien in het tranendal van de steengroeve waar van verre iets wuift de rand te hoog de plek te diep er is geen stem zodat spreken zwijgt er bestaat geen gids voor oude planten van afgesplitste loten met spruiten grind van de groeve is teveel in beweging zodat belopen te vroeg zou volgen…

Kijk terug op De ruim negentig Jaar van mijn bestaan ' k Overzie de wegen Waarlangs ik ben gegaan Zie de pieken en de Dalen, de mooie en De minder mooie verhalen - Soms was het wat, Soms helemaal niks En ' k zie dat Ik jegens allen In mijn leven Wel wat steken Heb laten vallen…

Opnieuw is er een dichter doodgegaan zo rauw zo grof, zo ongesensureerd, zijn werk zal tenminste blijven bestaan hij stierf, zoals hij wilde: niet verkeerd.…

Klaprozen langs het spoor de trein rijdt door het ijzer dendert bruin grind vermaalt bielzen, de ijzeren rails en verre lotsbestemmingen. Daar zal ik bloeien tussen zand en corridor. Klaprozen, laprozen, rozen, prozen, proza.. roza, roza, bloemen, za, za. Foto: Jolie Hakkert…

hoger dan bodem verwaaid tot maaiveld niet aangesproken, nodig groei uit geboortegrond altijd statenloos, nooit eender wel vertrouwd een weiland met handen geploegd door zonlicht omzoomd ook 's nachts maar dan kalm grind, van zand gescheiden grensoverschrijdend door inpandig aanliggen hemelstormen, allesomvattend geen eeuwigheidsduur…

ik zei je al 'dag' voor ik je kende een groet voor ik wist wie je was waar het hart vol van is vindt een mond soms geen woorden maar vandaag heb ik je voor het eerst ontmoet zoekend naar verborgen schatten dansen wij als katten om de hete brij ziende blind zijn wij en tasten in het duister naar die ene parel in het knarsend grind…

Dat ze op eenzame hoogte de koers blijft volgen met een bestaan waarin zij gezelschap krijgt van bruisende kruisende en ruisende vogels terwijl dagen en nachten voorbijscheren Bovendien leidt ze een eigen leven vol overgave en strijd; ver weg van alle drukte.…

Hoe zalig stilte prevelt mijn leeggezogen hoofd in de welving van jouw hals wals vertraagd door streling verdoofd langs heuvels beneveld zacht warme lippen waar grind nimmer knerpt waar het zalig gedijt dag de nacht verleidt In eeuwig toeven waar het uitspansel splijt.…

Een wat oudere man wandelt met zijn kleinkind, dat zelf nauwelijks lopen kan over knisperend grind. De man loopt ietwat gebogen. Het kind, een meisje, speelt langzaam met wat steentjes. De man maant het meisje tot kalmte en kijkt met strenge ogen. Zij laat, geschrokken, de steentjes tegen haar beentjes vallen en begint te huilen.…

bij de beek gooit een kind met stenen een steen voor de vissen een steen achter de vissen een steen bij de stenen in het water een keitje gaat een eindje de lucht in stuitert dan op het grind nog een steentje dat wil het vangen in zijn mond het kind schrikt als de steen tegen zijn voortand tikt een tijdje denkt het dat met…

Dit is geen gedicht over een vlinder en nog minder over een vlinder die in de buiken van verliefde mensen wil kietelen ik heb wel wat beters te doen ik ben op zoek naar een bloem Waar eens de tuin volstond met groen liggen nu tegels of grind of nog erger een kunstgrasmat met een kleur die van grote afstand al pijn aan mijn ogen…