Alle inzendingen over vonk

Een echte oudduitse taveerne, zingende Burschen ter lindebank, op de drempel een blonde deerne, om ‘t houten geveltje wingerdrank; van binnen gerookte balken, een krachtig bruine schemertint, en een zonnestraal, de schalke, die dartelt over kroes en pint. De tabakswolken blauwen. Poes spint er bij de koele haard; en van de wanden schouwen…

Haar vacht knettert De slome blik priemt Nu de vouwen van haar bloes anders vallen Dan volgt een slordig gevecht met knopen en haakjes Of een gesp die weigert. Mag ik gluren achter de gevel In jouw kamer vol rare vlakken van schaduw Voor je een weduwe wordt Die me in haar vet rag wikkelt? Haar fluwelen klauw wil mijn huiver Haar jeuk…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

op de heuvel stond een boom daar beefde een man de man leek op de boom de boom leek op de man niet anders lag er een schaduw aan hun voeten, als een spiegel om de dood te scheiden toen de zon zich draaide roerde er een blad en droeg ik de boom de man en de schaduw op mijn rug, de heuvel af ze werden lichter door de voorbestemdheid…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

Als wij samen zijn, vliegen de vonken er van af. Zo fel, dat ze prikken in mijn ogen Ik ween.…

Je speelt alleen met zwevende vonken op je gitaar, om nooit te hoeven landen. Maar ja, ook op een gitaar breekt wel eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd. Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen?…

ik geloof in vonken die knetterend spatten van kruisende blikken die elkaar in hun baan in het midden ontmoeten van hen die het niet willen en durven erkennen dat zulke blikken bestaan die je overdonderen en verlegen verstijfd laten hangen in een verwarde waan en zo’n eerste keer doet vergeten toe te slaan beiden nog te onervaren…

de uitgesproken woorden reisden op zachte toon naar binnen om daar de zwachtels van zijn ziel te halen hij kon zich laten vallen andere vonken vingen hem op in het onmetelijke universum alles van waarde bleef…

ze opent de deur voor de elektricien: gelijk stroom…

een rozenburgse - een schoonheidsprinses - ontmoette haar liefde - een zelfstandig ondernemende kwast - een rotterdamse prins 'weest gekust' schreef zij hem en hij hij doorkruiste de woestijn - beklom de hoogste berg - om bij haar te zijn verliefd werden ze - op elkaar - verloven gingen ze - met elkaar - een huwelijk sloten ze…

Lichtende vonken in een duistere nacht, maken de hemel helder door haar sterrenkracht. Lichtende vonken in een duister hart, verlichten de ziel als een hemelpracht.…

Een vonk die overvliegt. Een vonk die blijft branden Zolang je er samen voor zorgt.…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

Het is warm Fatima moet zuchten het jeukt zo zwarte doek om haar brein ze wil vrij blij en los maar het moet van Allah het is warm Gerdina moet zuchten het plakt zo zwarte kous om haar been ze wil bruin bloot en zon maar het moet van haar God het is warm ook Esther moet zuchten het kleeft zo zwart bloed aan haar hand ze…

Het was fun het haha roken om de beurt namen we een hijs heb ook jeweetwels gesproken was ook kierewiet en onwijs het was peace zittend om de pijp vredig kunnen lachen om niets want de wereld was toch al leip en Armand had een waterfiets er hing love in de ijle lucht hartstochtelijk werd er bemind denk aan die jaren met een zucht ze zijn…

Hij zoekt naar zichzelf verborgen in klei hij vindt en hij vormt de uitkomst is zij hij zoekt naar de kern van naakte bestaan hij kneedt en hij drukt zo zal zij ontstaan.…

Ik hoor hem brullen terwijl zij geduldig wacht op zijn kikkersprong.…

Plukte mand vol paddestoelen voor omelet op boterham ging me toen zo anders voelen mijn gedachten leken gezwam zette van papavers toen thee om weer wat tot rust te komen nou, het stopte mijn diarree maar had daarna vreemde dromen vrat hortensia's uit mijn tuin mekkerde daarbij als een geit hersens drukten tegen mijn kruin vlogen toen…

Kijk, we marcheren in de maat zie hoe we de billen knijpen het kabinet zegt hoe het gaat wij dansen wel naar hun pijpen Balkenende zwaait met de staf en Verdonk is majorette Donner een beetje sukkeldraf wou liever bij operette samen met Remkes een duet hoge noot willen ze zingen als koor mag dan het kabinet wat wiegen en handenwringen…

De zomer van de eerste keer is nu al zo lang geleden ik herinner me haast niet meer hoe en wat we precies deden scheen de zon of was er regen of hadden we gordijnen dicht weet wel dat ik heb gelegen maar van het geheel weinig zicht ben die zomer echt vergeten heeft niet zoveel indruk gemaakt heb van liefde toen gegeten maar had het wel…

soms speel je een spel met het verkeerde katje ook nog eens zonder handschoenen een kapitale vergissing…

Er is een weg die niet belopen wordt als het begin van het einde niet stopt Als dit wel het geval is bij bepaalde mensen, hebben die mensen het begin wel meegemaakt maar het einde moeten missen Dat zijn de mensen die de weg nooit meer zullen zien, denken we Mensen bij wie het begin nog voortduurt zien de weg van dierbaren bij…

straten loop ik af om je te zoeken van winter tot lente dag en nacht van uur tot uur maar ik vind je maar niet er is ook niemand anders die je ziet…

Van origine zijn we vonken En onbewust er op gericht Wat Jungiaans is weggezonken En in de kosmos heeft geblonken Boven te krijgen, weer in zicht Ontvlammen jij en ik niet licht? Van origine zijn we vonken…

We hoeven onze beperktheid niet te verbergen door ons steeds maar groot voor te doen de goddelijk vonk in ons doet ons groeien in kleinheid om volwassen te worden…

Alles hult zich in zwijgen Is sterker dan de strijd De pen die vonkensproeiend in het witte blad doet nijgen Het zoete teken van de tijd…

Het waanzinnige vuurwerk dat ik in mijn borst voel bij jouw aanblik; zou het misschien een vonk van de oerknal kunnen zijn?…

dood vuur is er nog slechts aangewakkerd wil het niet meer worden op mijn schreden keer ik terug naar waar de vonk eens oversloeg…