Alle inzendingen over voorbij OR tijd verglijdt OR olifant op de weg

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

Eenzaamheid is een ver huis Een bemost graf, foto van een vrouw Een kalender met verjaardagen Dat tikkend klokje op de schouw De flat is comfortabel, het eten goed De verwarming staat op 20 Ik kijk uit naar het lieve meisje dat elke week mijn voeten doet…

De tijd hij fladdert door de armen, het fijne zand verglijdt door zandlopers en de dunne vingers van een uitgestoken hand, de laatste korrels sisten me de namen toe van woorden uit het hart die we gisteren nog niet wisten , ze sliepen bij het horen en glipten weg in eeuwigheid,in je ogen het licht gemaakt of door handen die hem…

Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt de tijd van eeuwig, naar een moment van droevig…

Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt de tijd van eeuwig, naar een moment van duivels…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Wat als de tijd ons zo misleidt als toen en nu en straks wat als hij sluw en achterbaks zijn leugens toebereidt als jaar of uur noch tel verglijdt geen zandloper of lijn als nu en straks en toen niet zijn maar alles is altijd dan zijn wij straks en nu en toen in oneindig gebed en was en is en zal heeft met ons wezen niets van doen.…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Bonjour ma chère, 't is inderdaad een feit het pièce de résistance zit in de uren- en minutendans van de durée, de innerlijke tijd de zinnenprikkelende buitenkant is tijd die slijt verglijdt als brandend zand dat glipt, verdwijnt door onze hand Voor M.W.…

eeuwen lang Hoe mensen deze stad begeren De pelgrim droomt hiervan Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Het water stroomt weer uit de bronnen De pleinen zijn gevuld Je hoort de sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg…

Ze glippen binnen door een kier tussen schaamte en fatsoen hun lichaam gaat liggen op de wegwerphoezen en ruikt de verwachting niet het ontsmettingsmiddel op mijn handen, niet het rubber om hun kloppende verlangen naar mijn nabijheid, hun fantasie maakt mij begeerlijk de vrouw van hun dromen aan den lijve gedacht Buiten wacht de Olifant…

Een slurf, een grijs lijf dikke poten, lomp en zwaar oren waar je zeg het maar: op weg zou kunnen vliegen! Toch is diezelfde olifant degeen die na het lezen als geen een: het verhaaltje uitblazen kan!…

Vader tijd valt stil en retardeert Hij wordt opstandig als hij niet verglijdt Hij raakt van slag, hij beidt niet meer maar lijdt Hij wil niet dat men hem temporiseert Hij wordt elk half jaar weliswaar wat grijzer Maar raakt intussen per seconde wijzer…

laat jouw vingertippen zachtjes tijd aanraken ontglippen uit handen als een korreltje zand tot waar eeuwigheid verglijdt in angstig dromen de herinnering vervaagt door eenzaamheid omhels dan heel even de dag het ontwaken de tijd zal jou raken nog even te gaan…

de luchten heeft verspreid en zal ik mij hervinden in de rimpels van de tijd Kijkend op het water verglijdt mijn beeld in blauw stromend trekt mijn spiegelbeeld langs oevers die in dauw wachten in hun ongeduld op de veerman en zijn vrouw die mij brengen naar de overkant waar ik wachten zal op jou…

Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn Alles wat het is Het is al weer voorbij, terwijl het nooit gebeurd is..…

terwijl ik na jaren weer achter een wandelwagen loop en zie hoe zij de tijd onthaast voel ik dat ze gaandeweg ook mijn tred vertraagt en hoe deze dag zo tijdloos verglijdt, verloopt het dromend kind een beeld en geur van vroeger raakt…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

morfosen aanspoelend adem zilvergrijze luchten glijden sopranende zuchten saxend water zand en luchten zingt in tinten zo zachtaardig klankt vis en vogel waardig zie de golven ploegen aarde bewegen zicht ademend verglijdt de strijd in ontheemde tijd…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

pas toen jullie werden begraven wist ik het is voorbij nu de tijd is verstreken ben ik er weer een beetje bij verdriet en pijn dat heb ik al 3 jaar lang vergeten kan ik niet daarvoor zijn jullie mij te veel waard ik ben bang om te vergeten hoe jullie waren jullie namen zal ik dus never nooit vergeten mijn broer Maik en mijn zusje Elle…

Ga weg. Ik ben maar weggegaan...…

Te kort mocht je in mijn leven zijn met versluierd verdriet verstopte pijn Nooit echte bloei of heel nabij nooit totaal aanwezig bij mij Emoties aan banden Aarzelende handen Soms op weg snel terug deur op een kier weer die rug Zo weinig nodig of het is gedaan jezelf en mij verloren laten gaan…

waarom ik hier van de fiets stap van tijd tot tijd op het bankje zit en zie hoe het land onder een paarse gloed vervaagt de dag er schoner verglijdt alsof ik door mijn vaders ogen kijk met dezelfde oren de stilte beluister hoe mijn gemoed zich beroeren laat terwijl ik huiswaarts fiets de herinnering hier zacht gedijt…

Nu ik wandel in de mist is er opeens de klank van kinderstemmen, traag, ver weg, maar wel vertrouwd. Ik droom er een eenhoorn bij die stil z’n weg zoekt langs de natte stammen, als een dag die verglijdt. Ik verwacht het heil dat mij zal overkomen; ik vervloek de ruis die wegneemt wat ik had gehoopt.…

Op saaie dagen verglijdt de bruine wegslak in een zilverspoor…