Alle inzendingen over voorheen de dakloze

Mijn opa is nu nog verstrooider dan voorheen.…

Als m’n geest reist door het heelal staat in schreeuwend rood op de vloer rondom mij geschreven ‘Mijn lichaam is voor even een zitzak ik ben niet dood begraaf me niet dan trekt bij terugkeer mijn dakloze geest bij U in en gelooft U mij dat wilt U niet dat betekent oorlog onder Uw schedeldak’…

ijzig giert de wind door stadse straten afval schuurt langs muren verdwijnt uit het zicht van gedoofde winkelramen een dakloze vrouw ziet met lede ogen de geest haar fles verlaten verbogen, schuifelt ze door stadse straten zal er nog plaats zijn voor haar?…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

Alles is zo nietig, waar het voorheen groot was, alles is ineens zo klein, waar het voorheen volgroeid was, alles lijkt ineens zo niet ter zake doende, waar het voorheen ontzettend belangrijk was, alles lijkt ineens zo niks, terwijl het gisteren alles was!…

En nu op weg naar huizen zonder daken Om daklozen de blits te laten maken. ------------------------------------------------------------------ (...in Nederland worden auto's zonder dak steeds populairder...)…

Altijd zag hij Als doorsnee burger De minste staan, Groette de straatmuzikant Die nog iets Van zijn leven Probeerde te maken, Gooide een muntje In 's mans simpele sigarenblikje, Was niet te beroerd Het gesprek aan te gaan Met de zwerver, De dakloze, met hem En haar zonder Eigen thuis - Maar door anderen Werd hij…

Leer mij te schuilen als het buiten niet meer gaat Leer mij mijn blik naar binnen te richten, Inzicht te krijgen in de keuzes die ik in naam van de vrijheid heb gemaakt, Leer mij mijzelf rust te gunnen als het buiten niet meer gaat, Te zoeken naar verdraagzaamheid waarin ik niet alleen de ander, maar ook mezelf verdragen kan,…

Een dakloze verkleumde man wacht rustig af... Straks, later misschien lukt het hem...een slaapplaats te scoren, al is het voor één nacht. De boot...hij deint nog steeds. De man... hij wacht...hoopvol!…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

Die voor de meesten Onder ons soms zo Onbereikbaar bent, Die begin en eind Is van liefde Die heel maakt En geneest maar ook De Vriend is van De jongens en meiden Van de straat, Een dakloze als zij, Zoals zij zeggen - Hebt voor mij Mogelijk gemaakt Dat ik hen die wij Samen in liefde kregen Geleidelijk aan Liefdevol los…

Het hele lijf iets opgelift men zoog haar buikje plat er zit een kuiltje in haar kin dat ze voorheen niet had.…

je draagt de ochtend voor je uit en ik de avond naar de ongetelde dagen van het dakloze landschap wanneer ik me stiller dan stil omdraai naar de dode hond van jaren met woorden die nergens in zee keren of zich op de achtergrond bewegen als wandelaars in richtlode wind het licht sterft en het strand stamelt ontij leg…

Daklozen in hun doos het lijkt of mijn doos nog veel kleiner is. Komende dagen van nevel, de zon vergeten staan we machteloos?…

Winterweer houdt ons in de greep niet te weinig auto’s moesten op de sleep accu’s worden vervangen de daklozen mogen niet buiten blijven hangen. Winterweer houdt ons in de greep de kou snijdt overal doorheen binnen is ’t behaaglijk net dat beetje extra zorgt voor een tevreden gevoel. snap je wat ik bedoel?…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

WA en Maxima gingen vandaag in het kader van Nationale Vrijwilligersdag,onder grote media belangstelling, bowlen met daklozen.…

Krachtiger dan voorheen.…

verdrietig maakt weet je dat je bent vertrokken uit het huis van eenzaamheid waar jouw liefde lag om te overleven jezelf te redden maar nu in het donker van de nacht rook en drink je meer dan je in jaren gedaan hebt vertroebel je je verdriet in een roes van onverschillig bestaan een schijn van zijn waarin je hart doorklopt killer dan voorheen…

schaduwen worden dieper langs de oevers van het meer ik vraag me af hoe je in open wonden eenzaamheid kan herkennen ik kan niet inademen en ademhalen vlaag na vlaag ik zal weer aan mijn eigen stem moeten wennen het water lijkt bijna zwart zo naakt…

onderscheiden wij twijfelden nog of het toen ook aan ons heeft gelegen we zagen het eerste beven van zijn hand alles ging later zijn eigen rustige gang maar in goed onderscheid raakte hij langzaam zijn markantste stukjes leven kwijt nog lichtte hij op in volle zon maar donkerde steeds meer in stille momenten reflecterend aan voorheen…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

Look here, upon this picture and on this. Hoe minzaam speelt in 't herfstseizoen Door 't ruisend woud het licht der maan. Hier zag ik Olga sidd'rend staan. Zacht lei ze 't korfje neer in 't groen En snikte en vlood... Haar argloos wicht Is thans apteker te Maastricht. De torenspits, met mos omkleed, Die 't nesteke van 't…

zo af en toe wat vaker dan voorheen overschrijd ik mijn jaren welke gedachten of gevoelens heb ik nog gemeen als grijs nijgt naar zwart en het ademen mij slechts mee laat varen achter een masker, zo lijkt, verstilt de geest van schoonheid en toekomst het meest af en toe nog vaker dan voorheen verlaat ik mijn jaren heb…

Sterker nog Dan ik ooit was Ben ik nochtans geworden Geen nederlaag Wordt meer geleden ’k Neem zelfs De hoogste horden Geen leed wordt mij Meer aangedaan Geen mens Doet mij nog pijn De plagen van voorheen Zullen voor een ander zijn Die ander zal dan eens ervaren Wat mij zo vaak is aangedaan Mijn kracht van nu Niet te verklaren Maar…

ik draag mijn gemoed naar het weidse een eindeloze verte verleg mijn grenzen twist met de wind als een gevouwen bootje varend oeverloos ongekunsteld broos aanvaardend de onstuimige golven ziende naar de gloed een horizon van moed ‘k slijp de scherpe kanten van de vuursteen fonkellicht warmt de bron maar, anders dan voorheen…

jij was mijn hit lange tijd de nummer één een klassieker uit voorheen ik heb je grijs gedraaid in al mijn vrije uren de muziek met jou het genieten van je stem zou eeuwig kunnen duren nog zet ik je op met alle krassen uit ons leven de groeven in het bakeliet zijn heel gebleven…

De bomen waar ik altijd langs liep onder schuilde bij de eerste regen die me schaduw gaven in hete dagen waar ik de vogels in hoorde zingen in lentegroen en najaarskleuren zijn ineens veranderd in een stomp Groenbeheer meneer, werd mij na veel doorverbinden verteld waren ze dan ziek of gevaarlijk? nee meneer ze werden te groot wisten geen…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

in de schaduw van glitter en licht, klinken nog laat zijn simpele akkoorden rinkelen schaarse munten in zijn versleten hoed lopen haastige stappen in een kille stoet aan hem voorbij tokkelt hij met kleumende vingers de sterren van de hemel…