Alle inzendingen over vroegte

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

door het cyberbos waart deze vroegte een verwaaide droom met ochtendhonger onder de arm komt de dag op stoom boterhammen mee, tegen een galmende maag wat verloren ging, ging opeens, het geheugen is echter traag voor ontwaken is het al laat, hier scheiden meerdere wegen aleen jouw naam bleef -kom ik je ooit nog ergens tegen?…

ik heb het maanlicht in een zwarte doek gewikkeld en op een plek neergelegd waar het ongestoord kan schitteren om het te vinden moet je door vele donkere kamers gaan chemische processen - en daarna in de dampende vroegte staan men zegt mij dat dit licht in wezen onecht is, slechts een reflectie van het werkelijke licht maar werkelijkheid…

Mooi is het om de ochtend in alle vroegte mee te maken, er is zoveel moois en het is het waard om dat in alle stilte te ervaren.…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de bonte blad'ren vallen, paddestoelen en zilveren webben, mijn graf sieren in de vroegte. Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de geur van herfstfruit en rottend bomenloof het einde doen vermoeden, voor een koude tijd.…

vrieskou in de vroegte vinnige winterse winden betrappen iedere kier en dwingen me te krimpen ik kijk over water 't kanaal nog zo vast lang voor kleine helden de vaarweg hebben ontlast o prachtig zo prachtig deze versmelting!…

liefde en losse vlinders op je rode tongetje, zacht gespin zwervend in wol en roze maanpootjes diep in de nacht op mijn voeten tussen sterrenpluis lik je melk uit de vroegte, speels getjilp en lome luierzon een beetje dromen, beetje zweven, beetje heimwee naar de boom, drijf nu maar op knotjes wolken ik zing aanhalig de sprookjes…

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

het gezicht bleef bij het lichaam ook toen duisternis intrad de avond viel ver voor de vroegte neer zodat geen woord onbesproken bleef met nauwelijks hoorbare fluistering kon ik het ruisen van populieren horen alsof mij werd verteld waar water en kust tot branding samenvloeien in het zand stond geschreven aan wie deze woorden waren…

ik ga kloosteren brandschilder jou in alle ramen de ochtendzon geeft mij ons samen als ik de vroegte knokig kniel jij hebt mijn ziel en ik leef daar aanbid je zonneklaar in metten en de lauden hoor ik je stem in koren die uit mijn stilte zijn geboren zal ontwaken in de dagen dat ik je liefde weer zal kunnen dragen ik omgord…

wij zijn toch van alles van het leven van het begin van het eind tot de dood in een bootje stappend dat wankelt, onze voetstappen erin en schommelend beginnend, we zijn fris door kou en gewassen zijn maar ook verward door de vroegte van dit uur en de mist, en dan er doorheen: het zonlicht.…

In het holst van de duistere nacht toen de verzwakte halve maan zich achter donkere wolken verschool heb ik met mijn bibberende hart tekeningen gemaakt voor vlinders en wolven In vroegte van druilerige ochtendregen begon ik aan mijn korte brief voor een vreemde verte Ik vertelde hoe trots ik was op mijn tekeningen en mijn geloof in…

ook in deze vroegte drijft het sterven op het karkas van water, stilte is het moment dat deze morgen spreekt en de dood voltallig is zoals het koren op het land kleine rimpelingen in de grote zee, het besef dat nooit altijd kan zijn en tijd de vrucht is van een afgekalfd verleden, deze morgen leest zich in eerbied gezeteld in de leegte van…

Vanmorgen zag ik een kleine vogel op een groot dag. Hij huppelde even rond en keek. Wat zou er door die kleine hersens gaan? Die kleine vogel op het grote dak, terwijl nog vele mensen sliepen en het nog stil was. Wat zag hij? Voelde hij? Wat ging er in hem om? Plots vloog die kleine vogel weg van op dat grote dak. Waar vloog hij naartoe…

Als 's morgens in de vroegte de nevel nog boven de landerijen ligt en ik mijn eigen adem zie m'n warme handen tegen mijn gezicht dan voel ik weer het leven stromen begint het warm in mij te gloeien de frisse geuren van het buiten doen mij als mens steeds meer groeien zo'n dag vol frisheid, winterweer dat kan en mag een mens bekoren walmende…

De morgen in alle vroegte, het is nog fris. Een nieuwe dag is begonnen. Een dag waarin we kansen krijgen. Ontvang en geef in het leven, dat is het mooiste wat er is. In liefde er voor elkaar zijn, dat is heel belangrijk. Heel langzaam komt het sociale leven weer in balans, we mogen dankbaar zijn.…

zij hadden hem geschoond en met witte doeken omwikkeld zacht in het graf gelegd in stilte baden handen met ongezegde woorden van liefde en trouw harten vol verlies en rouw toen zij in de vroegte weer verschenen bleek de grafsteen verdwenen de tombe was leeg in schrik en verwarring zijn zij teruggelopen de mare was hen vooruitgesneld…

in alle vroegte doodstil opgestaan om nog eens het eerste licht te zien. Wassen, oude kleren aan. Koffie en dan leven voor het open raam. De meeuwen draaien om wat brood. De kinderen slapen nog aan later jaren. De duif zit dagelijks in de dakgoot. De wolken kijken werkelijk te varen.…

ik kan de vroegte wel begrijpen, de bruid in trouw en korte verhalen met onbedekt en zelfde gezicht de mond zo rijk, geheel luchtledig de houdbaarheid of ochtendhanden het tijdelijke in prachtig licht maar ik weet van stilte, het lijdzaam staren het gedoofde vuur in gesloten nachten onvolmaakt en ooit geleden dus ik liet hem gaan…

De vroegte van de dag kwam Langzaam op gang De zon kroop omhoog Als een difuus licht Dat vocht Voor een vaste vorm De zon won Werd rond en krachtig Wolken wijden uit Gaven ruimte Door juist daarin op te gaan In de middag brak het groen door Nerven waaieren uit In de wind Een omvangrijke tak Van de familie Bloeit Richting de verte…

dromen van ooit een ander gedicht dat zich niet meteen ontbloot of gewonnen geeft zoals een schilder bij ‘n leeg nog maagdelijk doek in vage tinten verzonken blijft en de merel in de tuin nog een poosje zwijgt voordat hij in alle vroegte z'n liedje fluit zoals ‘n woord geduldig rijpt op zijn eigen uur en tijd in het daglicht kruipt…

Veel te eten en te drinken zullen ze niet krijgen onderweg, misschien bij aankomst Een kop zwarte melk in de vroegte - Vóórdat voor hen de wereld voorgoed vergaat: nooit mogen we vergeten: Het beest in de mens bestaat.…

ik dacht dat je vertrokken was in de stilte van de nacht we hadden zo'n ruzie gehad ik had het al verwacht na alles wat ik je verweten had was het begrijpelijk dat je was weggegaan maar de tranen sprongen in mijn ogen toen ik je 's morgens voor het bed zag staan…

Zilveren slierten sieren het land, in de vroegte van een nieuwe ochtend. Zachte voetstappen in het mulle zand, vergezellen me op mijn vele tochten. Sluimerend ontwaken de eerste fluiters, en hun liederen klinken langs de heuvel. In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel.…

de wind schreef de nacht in de duisternis van haar chador geloken haar wimpers ogentroost de fluister tikte haar aan in de vroegte van de morgen droeg een bruidsluier vol belofte aan de zon streelde krullende lokken liet wangen blozen in de middaguren krulde haar lippen in een zachte glimlach rozenrood in de schemering…

In alle vroegte beklim ik de trein, draaf door het land, praat met deze en gene, haal veel te veel verhoop. En wat zou dat. Hee de week ben ik driftig op stap en als ik thuis ben meestentijds afwezig. Je zult er maar mee getrouwd zijn. Ha!…

tuinkamer de wereld komt dan naakt binnen dat denk ik althans het is een kip dat zijn schor geluid laat horen die weet wat het is, niet bewust natuurlijk, om op te staan bij opkomend licht in de verte wat rumoer van het vroege verkeer nog vreedzaam van dreun ach ja, daar is een mus kan ook een merel zijn, maakt niet uit, nu in alle vroegte…

mensenbloed verspreidt ‘t Kan wegzakken in de vergetelheid Liggen in een geheugenlade, kalm Herinnerd worden en verbroederen Indien het als een kunstwerk wordt beschouwd Is het oneindig mild en genereus Temidden van al het verloederen Daar waar gebrandschat is en wordt gerouwd Claimt het een kleine, ritselende leus Geen zwarte melk van in de vroegte…

Je gooide wat kruimels brood naar een halfvergane eend en in je diepe somberheid pakte je het kruis bij zijn lurven, want je wist al in alle vroegte dat ze jou nooit en nergens nodig hebben.…

's Morgens in de vroegte in het ene dal of het andere zag ik tegen de muur van een boerenbedoening vier stoelen staan, vier lege keukenstoelen op een rijtje wachtend op de zon, stoelen die verzadigd waren van het zitten, het zitten te bidden het zitten te eten het zitten te kaarten het zitten te zwijgen.…